Intussen in het asiel: Matchmakers

In 2003 worden er vlak na elkaar twee huskies gevonden en naar het asiel gebracht. Een oud teefje en een jonge reu. Twee zwervers van hetzelfde ras in korte tijd maken we niet vaak mee. We noemen ze Yuma en Yamo. Waar we natuurlijk al snel spijt van krijgen,want we struikelen steeds over de klinkers. We laten ze kennismaken met elkaar; misschien komen ze uit één huis? Maar we zien geen tekenen van herkenning. Wel doen ze erg vriendelijk naar elkaar toe, wat je heel vaak ziet met honden van hetzelfde ras.

Het oude teefje Yuma wordt al snel geadopteerd door Joke en Jan, een husky-gek echtpaar. Ze twijfelen nog of ze reu Yamo er ook bij zullen nemen, maar willen eerst maar met het teefje beginnen. De reu wordt ook al snel besproken door een jonge meid. Dit later tot spijt van Joke en Jan, want ze hadden Yamo er toch ook heel graag bij willen hebben. Maar goed, ze gunnen hem van harte een fijn huis. Maar eerst zal Yamo aan zijn kruisbanden geopereerd moeten worden. Na een geslaagde operatie en een voorspoedig herstel is ook Yamo klaar om geadopteerd te worden.

Dan krijgen wij de melding dat de adoptie niet door kan gaan. De jonge meid had de afspraak dat ze haar hond mee naar werk zou mogen nemen. Maar die regel werd ingetrokken, dus moest ze spijtig de adoptie van Yamo afzeggen. Voor haar heel verdrietig, maar Yamo had de luxe dat een ander gezin hem waarschijnlijk met open armen zou ontvangen. Ik dus gauw het telefoonnummer opgezocht van Joke om haar te vragen of ze Yamo nog wilde. Joke, die geen blad voor de mond neemt, vertelt me jubelend: “Ik zat net op de wc en toen moest ik aan Yamo denken. En nu bel je!!! Geweldig, ik kom er gelijk aan.” En zo ging Yamo binnen een uur met een gelukkig baasje naar zijn nieuwe huis waar een lief teefje op hem wachtte.

De jaren verstrijken en we krijgen bericht dat Yuma overlijdt. Enige tijd later overlijdt ook Yamo. Joke en Jan besluiten om gezondheidsredenen geen husky meer te nemen maar uit te wijken naar een klein hondje met lager energieniveau.

Als we jaren later vanwege de verbouwing van het asiel in de tijdelijke opvang zitten, belt Joke me. Haar schoonvader wil een hond. Hij heeft zijn zinnen gezet op de jonge, sterke herderreu Hero, die bij ons in het asiel zit. Het lukt haar niet om hem dit uit het hoofd te praten, want schoonpa is de jongste niet meer en ook fysiek niet meer zo sterk. Maar eigenwijs is hij des te meer… Of ik het hem even uit zijn hoofd wil praten.  “Uhhh tuurlijk, Joke.” zeg ik nog, maar ik bedenk me dat dat vast niet zo makkelijk zal gaan. Na een kwartier lullen als Brugman is schoonpa nog steeds niet overtuigd door mij. Dan laat ik het maar aan Hero over. Deze prachtige maar oersterke herder is afgestaan omdat een ouder echtpaar hem niet meer aankon. Ook ik moest alle zeilen bijzetten als ik hem wilde uitlaten, want Hero had zijn kracht ontdekt en geleerd dat de mens aan de andere kant van het riempje dan echt wel volgt.

Dus lopen Joke, schoonpa en ik naar de kennel van Hero. Schoonpa glundert: “Wat een mooie hond.” Ik lijn Hero aan en geef de lijn direct over aan schoonpa. Hero heeft maar één doel: naar het speelbos! Hij schat zijn kansen hoog in als hij schoonpa ziet. Hij rent vol gas naar de buitendeur, springt tegen de deurklink, deur zwaait open en weg is Hero, linea recta naar het speelbos. Schoonpa heeft de deurpost omarmd om zich staande te houden. De riem heeft hij wijselijk los gelaten. Joke bekommert zich over schoonpa, ik ren achter Hero aan naar het speelbos. Die loopt triomfantelijk rond met een dikke boomstam in zijn bek. Je ziet hem glunderen: Zag je dat? Nieuw record gevestigd: hoe snel kan je in het speelbos zijn? Cool!

Terwijl een vrijwilliger Hero gezelschap houdt in het speelbos ga ik terug naar Joke en haar schoonpa. “Zoooo!” zegt schoonpa, “Die is sterk, ik denk niet dat ik hem neem.” “O nee?” probeer ik er nog quasi-jammer uit te krijgen. Ik moet moeite doen om mijn gezicht in de plooi te houden en niet richting Joke kijken, want anders gaat het niet goed. Schoonpa en Joke vertrekken richting huis. En ik heb weer een mooi verhaal voor mijn collega’s.

De volgende dag belt Joke me op. Schoonpa heeft ingezien dat een kleiner hondje geschikter voor hem is. Dus als we een hondje binnenkrijgen die bij haar schoonpa zou passen, of ik dan alsjeblieft wil bellen. Die ochtend is er afstand gedaan van Jack Russell Diesel: een lief hondje dat steeds meer gebukt ging onder de drukte van het jonge gezin waar hij bij woonde. Diesel zou volgens zijn oude eigenaren veel beter bij een ouder echtpaar of iemand alleen passen. De situatie van schoonpa zou perfect zijn voor Diesel en hij zou qua formaat en met zijn stoere karakter prima passen bij schoonpa. Joke haalt schoonpa op en even later staan ze weer voor mijn neus. Ik laat Diesel zien en schoonpa zegt: “Het klinkt gek, maar ik vind hem heel leuk, ik wil hem!”

Laatst sprak ik Joke weer. Zij doet inmiddels nacontrole voor het asiel. Het gaat nog steeds prima met Diesel en schoonpa. Ze vormen al jaren een hecht stel: allebei wat ouder, allebei eigenwijs maar ze gaan voor elkaar door het vuur!

Laatste blog & nieuws