Als moeder Didi binnenkomt, is ze overduidelijk hoogzwanger. We installeren haar in een lege quarantaine (het is nog vroeg in het seizoen, ze heeft mazzel) en wachten af. We zien haar met de dag groeien. Toch houdt ze ons nog twee weekjes in spanning. Dan gaat ze zeer voortvarend te werk. Binnen vier uur zien maar liefst zeven kittens het levenslicht!
Ze is een voorbeeldige moeder. We denken dat we misschien wel moeten helpen met voeden, maar ze heeft voldoende melk en de zeven groeien als kool. Het zijn beeldschone kittens en al snel sporten ze lekker rond in quarantaine B. Ze beginnen al een beetje zelf te eten.
Katertje Stijn is al een dagje niet zo lekker (koorts, beetje overgeven en diarree) en krijgt daar medicatie voor. Plotseling komt iemand melden dat het helemaal niet goed gaat met hem. Hij is nu echt ingestort. Kattenverzorgster Marlies gaat met spoed naar de dierenarts met de zieke Stijn en met zijn broertje Nelis die ook koorts heeft. We vrezen het ergste voor de rest van het van het nest maar die hebben nergens last van. Die lopen met z’n allen te keten en moeder te pesten.
Een uurtje later is Marlies terug. De kleine Stijn heeft het niet gered. Broertje Nelis heeft medicatie gekregen en nu kunnen we alleen afwachten. De stemming is bedrukt. We weten dat kleine katjes heel kwetsbaar zijn. Dat ze zomaar heftig ziek kunnen worden en dat je dan meestal maar heel weinig kunt doen om ze te helpen. Maar het hakt er toch in.
’s Middags is het nog niet veel beter met het andere kleine katertje. We overleggen met de dierenarts en geven hem een infuus. De rest zal Nelis zelf moeten opknappen.
Nelis doet enorm zijn best en wij ook. Maar na vijf dagen intensieve verzorging moeten we de handdoek in de ring gooien. We laten hem inslapen, zijn lijfje kan het niet langer aan.
We houden de overgebleven vijf met argusogen in de gaten. Als eentje wat stiller is, wordt hij meteen getemperatuurd en als iemand niet zo goed eet, pakken we de weegschaal er nog eens extra bij. Tot nu toe gaat het goed, maar we blijven op onze hoede.
Een week nadat Didi binnenkomt, krijgen we een andere moeder met kittens binnen. Na een keizersnede wil ze niks van haar kinderen weten én ze heeft geen melk. De kleinste van het stel weegt nog geen 65 gram, echt piepklein dus.
Syl zet twee keer per nacht haar wekker om de vier kleintjes een fles te geven en te laten plassen en poepen. Dit houdt ze twee weken vol, ik doe het haar niet na…
Langzamerhand krijgt moeder Ginger er ook weer plezier in en helpt mee met voeden en wassen. De kittens groeien, weliswaar met horten en stoten, maar ze komen aan.
Vanaf dag één horen we af en toe een niesje van moeder en kids, zien wat tranende oogjes en natte neusjes. We houden ons hart vast en hopen er het beste van. Uiteraard nemen we alle mogelijke maatregelen om onderlinge besmettingen te voorkomen. Wat niet meevalt als je de avondronde moet doen en dus in allebei de afdelingen moet komen. Handen wassen en omkleden is een belangrijk onderdeel van het avondritueel.
Uiteindelijk moeten we de kleintjes noodgedwongen toch met medicatie gaan behandelen omdat we hun ademhaling kunnen horen. Dat betekent dat hun neusjes erg verstopt zijn en ze moeilijker kunnen drinken.
De behandeling slaat gelukkig aan: de vier zijn levendig, eten goed en blijven groeien. Maar ook voor hen blijven we duimen.
Kleine poesjes zijn populair. Bij ons, maar ook bij onze familie, vrienden, kennissen, vrijwilligers, stagiairs én klanten. Zodra bekend is dat we kittens in het asiel hebben, krijgen we van alle kanten een stroom aan verzoeken om een klein poesje. Er is in het verleden zelfs wel eens een (bijna) vechtpartij uitgebroken over wie nou meer recht had op dat ene kleintje.
De reden dat we tegen al die verzoeken “nee” zeggen, leest u hierboven. Voordat we voor onszelf voldoende zekerheid hebben dat een kitten ook daadwerkelijk geplaatst zal kunnen worden (en dat is pas nadat ze hun eerste enting hebben gekregen als ze ongeveer 8 weken oud zijn) bespreken we en beloven we niks.
Omdat het niet eerlijk is om mensen voor te trekken. Maar vooral omdat we geleerd hebben hoe kwetsbaar die kleintjes zijn. Ook de afgelopen tijd is dat weer pijnlijk duidelijk geworden.
Laatste blog & nieuws
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
Dag omaatje…
“We hebben een mooie nalatenschap binnengekregen” meldt Nicolette verrast. Het blijkt van mevrouw M., een zeer dierbare klant die verschillende asielhondjes een liefdevol thuis heeft gegeven. Lees in dit blog het bijzondere verhaal van mevrouw M. en haar geliefde Max, Billy en Tommie.
Loopt u met ons mee?
Onze jaarlijkse collecteweek komt er weer aan: van 21 tot en met 25 mei gaan we langs de deuren. Meld u nu aan als collectant en help de dieren in uw regio!
