Kittens. Leuke, lieve, kleine, poezelige, grappige, heerlijke beestjes. Voor ons zit er naast al die lieve, leuke, poezeligheid ook een heel ander aspect aan…het moment van herplaatsen. In het verleden is dat niet altijd makkelijk gebleken. “Ach ja” knikt de lezer nu begrijpend “moeilijk zeker, om afscheid te nemen van die kleine schatjes. Zelfs voor professionele dierverzorgers.” Niet helemaal.

We maken heel graag mensen blij met een nieuwe huisgenoot, groot of klein. We vinden het een uitdaging om goede matches te maken. Dat is het probleem niet. Het probleem zit hem meer in een overschot aan potentiële kitten-baasjes. Hoe te kiezen? Hoe krijgt iedereen een eerlijke kans? Hoe te voorkomen dat mensen zich tekort gedaan voelen? Hoe een handgemeen tussen de wachtende liefhebbers te vermijden? Overdreven, denkt u misschien, maar echt, dat hebben we meegemaakt.

Er zijn namelijk altijd meer liefhebbers dan kittens, zeker in het begin van het seizoen. Wat betekent dat we altijd iemand moeten teleurstellen. En aan mensen moeten uitleggen waarom zíj nou juist buiten de boot vallen. Terwijl zíj nou juist de best mogelijke kandidaat-kattenbaasjes zijn, vinden ze zelf. En we zijn dat ook met (de meesten) van hen eens. Daarmee zijn we weer bij af: hoe kiezen we wie er in aanmerking komt voor het (zou je bijna denken) meeste zeldzame dier van Leiden: een jong katje.

Onze werkwijze is in de loop der jaren – met vallen en opstaan – fijngeslepen tot het volgende protocol en volgens ons een eerlijke aanpak.

De kittens worden, als ze gezond zijn, op een leeftijd van 8 weken oud ingeënt en gechipt. Als ze daar goed op reageren, worden ze vervolgens op onze website (en sinds dit jaar ook op Instagram) gezet. Vanaf 13:00 uur (dan gaan we open) zijn ze beschikbaar om besproken te worden. We houden geen dieren vast via de mail of telefonisch. Mensen moeten fysiek naar het asiel komen. Niemand krijgt voorrang. Onze vrijwilligers niet, ons bestuur niet, onze leveranciers niet, Koningin Maxima niet (dat laatste weet ik trouwens niet helemaal zeker, ze heeft ons nooit om een kitten gevraagd). Mits men geschikt is als kittenouder, is het wie het eerst komt, het eerst maalt.

Deze week is het zover. Er zijn kittens, ze zijn ingeënt, ze mogen besproken worden. Twee nestjes, zeven stuks in totaal. Kattenverzorgster Marlies ziet de bui al hangen en is naar Griekenland gevlucht (de eerlijkheid gebiedt mij wel om toe te voegen dat haar vakantie geboekt is voordat deze nestjes in beeld komen). Een complicerende factor deze keer is dat we deze kittens niet bij elkaar willen plaatsen. Het zijn leuke, lieve, kleine, poezelige, grappige, heerlijke beestjes met pittige karaktertjes. Na hen twee maanden geobserveerd te hebben, denken we dat het niet verstandig is om hen in duo’s te herplaatsen. Dit zal ongetwijfeld voor extra discussies zorgen.

We houden rekening met een toevloed van klanten en maken ons klaar. Taakverdeling, vragenlijsten, volgnummers en uitleg waarom we gekozen hebben voor solo plaatsing.

Conny, Marianne en ik hebben baliedienst, vangen de mensen op en delen de volgnummers en vragenlijsten uit. Het verlossende JA of NEE ligt in de handen van kattenverzorgster Eline. Om 12 uur meldt de eerste klant zich, inclusief klapstoel. Hij wil eigenlijk twee katjes. Hij besluit te blijven voor ééntje en krijgt eerste keus. Om 13 uur staat het vol mensen en zijn vrijwel alle volgnummers vergeven. We halen kantinestoelen naar beneden en iedereen wacht keurig op zijn of haar beurt. Eén voor één mogen de gegadigden mee met Eline. Nummer 8 in de wachtrij denkt geen kans meer te maken en houdt het na een kwartiertje voor gezien. Om kwart over twee zijn er geen wachtenden meer. Cypers katertje Jochem is nog ‘over’. We vertellen hem dat hij de leukste en de liefste is en dat hij een heel speciaal baasje gaat krijgen. Zijn geduld wordt een beetje op de proef gesteld. Een dag later om tien over één heeft ook hij een nieuw thuis in het verschiet. De drie andere aanwezige gegadigden druipen teleurgesteld af. Het is deze keer vlotjes verlopen.