Er was eens een mooi zwart langharig katertje. Een uitgesproken zonnige natuur, lief voor mensen en over het algemeen blij met het leven. Het voordeel van mooi zwart lang haar is dat het mooi en zwart en lang is. Het nadeel van mooi zwart lang haar is dat voor het onderhoud ervan kammen, borstels, opponeerbare duimen en een bijbehorend mens onontbeerlijk zijn. Bij gebrek daaraan zijn nare klitten en viltknopen in dat mooie zwarte haar het onvermijdelijke gevolg.

Op de een of andere manier is ergens de verbinding tussen deze kat met het mooie lange zwarte haar en het noodzakelijke mens met opponeerbare duimen en trimgereedschap verloren gegaan. Zodoende werd het katertje op 1 april (geen grap) inclusief nare klitten, viltknopen en zonnige natuur bij ons binnengebracht.

Majesteitelijke naam

Direct na “hoe is hij er aan toe, heeft hij een chip en wil hij wat eten” is “hoe noemen we hem” een van de eerste vragen die we onszelf stellen. Nu wil het geval dat er net een kat was binnen gebracht wiens naam met een C begon. En wiens naam ik vervolgens verkeerd had onthouden als “Clovis”. Childerik en Basina (koning en koningin der Franken in de 5^e eeuw) waren de vader en moeder van Clovis en voilà, met dank aan Google was een majesteitelijke naam voor het mooie zwarte langharige katertje gevonden. (De oudere poezendame die dezelfde dag binnenkwam, werd zodoende Basina gedoopt.)

En zo werd het mooie zwarte langharige geklitte vervilte katertje met de zonnige natuur Childerik. Zijn fanclub groeide snel als gevolg van zijn vriendelijke inborst en inmiddels vraagt niemand zich meer af hoe hij in hemelsnaam ooit aan zo’n rare naam kwam.

Bloedonderzoek

Heel graag schreven we nu ‘eind goed, al goed’. Maar. Al snel valt zijn drinkgedrag op (water hè, geen mede of andere Middeleeuwse dranken). Verder een gammel gebit. En tja die vacht, echt alleen een tondeuse op standje biljartlaken zal nog soelaas kunnen bieden. En dat betekent narcose. Een eventuele eigenaar zal vast geen probleem maken van die kosten en trouwens, al zou dat wel zo zijn, we vinden dat het nodig is. Minder dan een week later laten we daarom al bloedonderzoek doen. Van de uitslag zinkt de moed ons in de schoenen: Childerik’s nieren functioneren slecht en narcose is een belasting voor de nieren. We moeten kiezen: het risico nemen of inslapen. Niets doen is überhaupt geen optie.

Alles of niets

Als we dit dilemma aan hem voorleggen, is hij duidelijk: “de dood of de gladiolen!”. Childerik heeft er zin in, eet graag en is blij met alle aandacht die zijn harige persoontje ten deel valt. Niet al te lang later is hij nagenoeg kaal en een aantal tanden en kiezen lichter. Bewegen gaat ineens een stuk makkelijker als je kin niet meer aan je borst plakt en je bovenarm niet meer aan je oksel vast geklit zit. Hij eet zich een slag in de rondte en knuffelt zich helemaal suf.

Resterende tijd

Als we twee weekjes later zijn bloed weer laten nakijken, is de slechte uitslag hoewel niet onverwacht toch een pittige teleurstelling. Het kwieke beeld dat hij laat zien, deed ons tegen beter weten in hopen dat het mee zou vallen. We moeten de realiteit onder ogen zien: Childerik lijdt aan chronisch nierfalen en de tijd die hem nog rest meten we in weken en maanden en niet meer in jaren.

Onzekere toekomst

Childerik intussen is content met zijn huidige situatie. Hij krijgt zoveel te eten als hij lust, wordt geknuffeld totdat hij er slijtplekken van krijgt en zit lekker in het zonnetje in de buitenren met de wind in zijn zwarte-niet-meer-zo-lange-maar-gestaag-aangroeiende haren. Wat de toekomst verder in petto heeft? We weten het eigenlijk nog niet zo goed. En totdat we iets bedenken, blijft onze kleine grote vriend gewoon lekker bij ons.