Het was begin 2013, toen Isabel voorzichtig kwam vragen of ze vrijwilligster kon worden bij ons. Want ze was net met pensioen en had nu tijd om aan haar grote liefde en interesse -dieren- te wijden. Ze zag er wat breekbaar en fragiel uit en we vroegen ons af of ze het wel aan zou kunnen.

Glimlach

Steevast elke dinsdag- en woensdagochtend deed ze stilletjes en onopvallend haar werk. Katten verzorgen, honden uitlaten, Isabel deed het allemaal. In het begin vroeg ik wel eens aan haar “vind je het een beetje leuk?” en dan was het of ineens de zon ging schijnen. “Ik vind het heerlijk” zei ze dan met een grote glimlach.

Af en toe hadden we het over haar voormalige werk. Interessante gesprekjes over boeken en archiefwerk en reizen. Dan liet ze iets meer van zichzelf zien en zag ik onderkoelde en fijnzinnige humor.

Poes Doris

Een aantal jaren ervoor had ze bij ons poes Doris geadopteerd. Doris was binnengekomen als zwerver, geplaatst en teruggekomen vanwege allergie. Hoewel we niet uitsluiten dat haar karakter ook iets met het retour komen te maken had. Doris is namelijk een kat met een gebruiksaanwijzing. En dan een gebruiksaanwijzing van het type dat je nooit helemaal uitgelezen hebt. Verlegen en teruggetrokken maar tegelijkertijd zeker niet te beroerd om met een klauwtje te uiten dat ze met rust gelaten wil worden.

Doris verhuisde naar Isabel. Toen Isabel begon als vrijwilliger, gaf ze ons een update. Hoe Doris onder de bank gebivakkeerd had. Hoe Doris het huishouden naar haar pootje zette. Hoe Doris soms wel en soms niet toestond dat Isabel de trap opliep. Maar ook hoe Doris steeds wat meer toenadering zocht en -jawel- altijd op de krant ging zitten als Isabel die probeerde te lezen. Gaandeweg kwam het tot een wederzijds geaccepteerde verstandhouding. Vertaling: mens wist zich feilloos aan wensen van kat aan te passen.

Ongeneeslijk ziek

In de loop der jaren liet Isabel wat minder en minder grote honden uit en op den duur bleef ze toch liever bij de katten. Ter compensatie kwam ze vaak lopend naar het asiel, toch gauw een klein uur doorgaans. Blijf je fit bij, zei ze dan.

Vorig jaar nam ze ons apart en vertelde dat ze ziek was. Ongeneeslijk ziek. Ze deed haar best om te blijven komen maar na een tijdje werd ze te zwak. Af en toe belden we haar, stuurden een kaartje, haalden haar op voor wat aanspraak. In december moest Isabel Doris terugbrengen naar het asiel, voor iedereen een beladen en moeilijk moment, wat al voelde als een onherroepelijk afscheid.

Nieuw thuis voor Doris

Doris viel bij ons terug in haar oude gewoonten. Het eerste stapje was het moeilijkste. Slechts heel, heel langzaam liet ze haar verdediging zakken en mocht een select gezelschap af en toe op haar gunsten rekenen. Ze had goede dagen -waarop ze zich uitgebreid liet aanhalen- en minder goede waarop ze zelfs geen hand-met-voerbakje in haar nabijheid duldde.

Isabel is helaas overleden voordat we haar konden melden dat Doris een nieuw thuis had gevonden. We vinden troost in het feit dat Doris weer helemaal op haar plek zit, met nieuwe gehoorzame bedienden. En dat is voor een groot deel te danken aan het geduld en de humor waarmee Isabel haar al die jaren verzorgd heeft.