Intussen in het asiel: Het verzopen-kat-effect

Categories
Blog: Intussen in het asiel

Het blog is deze week geschreven door Suzan, vrijwillig bestuurslid bij Dierentehuis Stevenshage.

‘Ja hoor, ik loop ook wel een wijk!’ riep ik een paar maanden geleden enthousiast toen de jaarlijkse collecte in de bestuursvergadering aan de orde kwam.

Deze week is het zover. In mijn eigen wijk doet al iemand anders de collecte, dus ik loop in de wijk waar ik een paar jaar geleden zelf gewoond heb. Een bekend gezicht schijnt meer op te leveren. Of ze me nog kennen is de vraag, maar het lijkt me de moeite van het proberen waard. Ik gooi voor de zekerheid nog snel een paraplu in mijn tas en spring op de fiets.

Daar aangekomen haal ik mijn feloranje collectebus uit de tas en vanaf dan ben ik officieel Collectant. Zo iemand die altijd net aanbelt als je staat te koken, zit te eten of verdiept bent in een boek/film/discussie. Ik bel aan bij het eerste huis. De deur blijft dicht. Zo ook de volgende deur. En die daarna.

Dan doet er eindelijk iemand open. Een oudere man. ‘Ik doe niet aan die onzin.’ zegt hij. ‘Oke, fijne avond!’. Een paar huizen verder doet een klein meisje open. Als ik mijn zegje heb gedaan, zegt ze: ‘Weet ik niet’. Op de vraag of haar vader of moeder thuis is: ‘Weet ik niet’. Zal ik later terugkomen? ‘Weet ik niet.’ Dat gaat lekker. Ik geef haar een kaart van het asiel met een hond erop en besluit verder te gaan. Ik heb al een halve straat gehad en nog steeds is mijn collectebus leeg. Alle begin is moeilijk.

Dan kom ik bij het stukje waar ik zelf gewoond heb. Mijn oude buurvrouw doet open en verwelkomt me enthousiast. Na even bijgepraat te hebben, duikt ze in haar portemonnee en gooit wat in mijn bus. Hoera! Bij de huizen erna word ik even enthousiast ontvangen en mijn collectebus begint al te rammelen als ik hem beweeg. Een bekend gezicht doet blijkbaar toch wonderen.

Dan loop ik een hofje in, waar een jonge moeder me uitlegt dat ze niets geeft omdat ze op haar eigen manier doneert. Prima natuurlijk. Haar dochtertje volgt me op haar fiets en blijft bij elk huis achter me staan. Ze durft niets te zeggen, maar als ik haar een kaart geef rent ze naar haar moeder: ‘Mamaaaaaaaaaaa, ik heb een dierenkaart gehad!’ (x6). Een paar minuten later komt ze wat geld in mijn bus doen. ‘Slim gespeeld!’ lacht haar moeder. Met een brede glimlach bedank ik haar voor de bijdrage die ze niet van plan was.

Het volgende gebouw is een kleine studentenflat. Op het chaotische bellentableau in het portiek zie ik tussen alle NEE/NEE stickers één brievenbus waar met de hand JA/JA op staat geschreven. Intuïtief druk ik op het nummer dat bij deze be hoortl. Iemand die openstaat voor ongeadresseerde reclame is vast ook wel in voor een collecte. De deur zoemt van het slot en ik loop naar boven. Op de gang stapt een studente haar kamer uit met een stuk pizza in haar hand. Ik bedank haar voor het opendoen en zeg waar ik voor kom. Ze stapt meteen opzij, wijst op een oude rode kater die achter haar zit en zegt: ‘Hem heb ik pas geadopteerd uit een asiel in Drenthe. Hij is oud en hij bleek bij thuiskomst ook nog een nierprobleem te hebben.’ Ik complimenteer haar met de adoptie van de oude kat en vraag iets over dieetvoer en medicijnen. Ze reageert: ‘Inderdaad, qua kosten niet echt handig voor een student, maar ik ga je toch wat geven, want ik ben vóór!’

Terwijl ik even later ergens anders aanbel, zie ik dat een gezin zit te eten. Oeps, ik had misschien even moeten wachten. Voor de drie kinderen ben ik het perfecte excuus om meteen van tafel te vliegen en een wedstrijdje naar de deur te doen. Hun moeder komt er achteraan en geeft ze alle drie wat om in de collectebus te doen. Ik buk zodat ze erbij kunnen. De oudste vraagt hoe zwaar de bus is en ik laat hem voelen. ‘Pfff, echt licht!’ zegt hij, terwijl hij de bus wankelend vasthoudt. Zijn zusjes willen uiteraard ook voelen. De kleinste bezwijkt bijna onder het gewicht van de bus, maar ze houdt hem dapper omhoog. Voordat ik verder loop, gaan we nog even met zijn vieren op de foto.

Even verderop staan een paar grote huizen. Terwijl ik er naartoe loop, zie ik iets bewegen in mijn ooghoek. Twee eenden komen de sloot uit en waggelen in mijn richting. Ik zeg ze gedag en loop naar de eerste deur. Het duurt even. Groot huis natuurlijk. Dan gaat de deur open. Een vriendelijke dame zegt dat ze zelf geen contant geld heeft, waarop ze de portemonnee van haar man uit zijn jas pakt die aan de kapstok hangt. Ze stort zijn hele voorraad contant geld in mijn collectebus. ‘Merkt hij vast niet’, zegt ze met een knipoog. Ik bedank haar vriendelijk.

Als ik me omdraai, struikel ik bijna over de twee eenden, die blijkbaar al die tijd achter me zijn blijven staan. Ze kijken me vragend aan en als ik buk, komen ze nieuwsgierig naar me toe. Ze lopen nog een paar huizen met me mee, wat zorgt voor lieve reacties aan de deur. Dan begint het te spetteren. Als bij het volgende huis de deur opengaat, klinkt een harde donderslag, waarop het gaat stortregenen. De vrouw in de deuropening kijkt me vol medelijden aan en zegt: ‘Och hemel, je treft het niet!’ en ze gooit wat in mijn collectebus. Nadat ik haar bedankt heb, loop ik nog naar de volgende deur, maar het regent nu zo hard dat je bijna niets meer ziet. Mijn kleine parapluutje helpt hier niet meer tegen. Mijn gympen zijn al doorweekt en zelfs de eenden fladderen paniekerig terug richting slootkant. Het flitst en dondert en ik vlucht een soort portiek in. Er staan allemaal stinkende afvalcontainers met graffiti, maar ik sta droog.

Terwijl het nog een beetje nadruppelt, begin ik aan de volgende straat. Veel deuren blijven dicht, maar waar ze open gaan, lijkt het ‘verzopen-kat-effect’ te werken: veel bewondering voor collecteren in de regen, steeds vergezeld door weer een eurootje in de bus. Hij wordt al wat zwaarder, of lijkt dat maar zo omdat ik hem al een tijdje vast heb?

Dan doet er een man open: ‘Sorry, maar ik heb geen kleingeld!’. Hij doet de deur alweer bijna dicht als ik onze troef tevoorschijn haal: een kaart met een QR-code die je met je telefoon kunt scannen. Je komt dan op de donatiepagina van onze website, waar je met iDeal eenmalig kunt doneren. Hij zegt: ‘Slimme zet, dat ga ik doen.’ Of dat daadwerkelijk gaat gebeuren is natuurlijk de vraag. We delen de kaarten dit jaar bij wijze van proef uit en hopen natuurlijk dat de digitale donaties in deze week ineens omhoog schieten.

Aan het einde van de straat begint het weer te regenen. Mijn maag knort, mijn hoofd tolt van alle gesprekjes en ik voel mijn voeten niet meer in mijn natte schoenen. Ik besluit dat het mooi geweest is voor vandaag. Als ik thuiskom, staat mijn vriend klaar met een handdoek. Die enorme bui was ook hem niet ontgaan.

De volgende dag heb ik enorme spierpijn in mijn rechterarm, waarmee ik de collectebus heb gedragen. Terwijl ik trots over mijn ‘colllecte-arm’ wrijf, denk ik aan alle vrijwillige collectanten voor Dierentehuis Stevenshage en andere goede doelen. Mijn bewondering voor hen is deze week oneindig gegroeid.

Laatste blog & nieuws

Nieuws
27 maart 2024

Welkom aan drie nieuwe bestuursleden!

Ons bestuur bestaat uit bevlogen vrijwilligers die zich onder meer bezighouden met financiële, personele en strategische zaken voor het asiel. Onlangs mochten wij maar liefst drie nieuwe bestuursleden verwelkomen: Talien, Suzanne en Ingeborg stellen zich graag aan u voor!

Nieuws
25 maart 2024

Dog Survival Run: sponsor Conan en Eline!

Wat een helden! Collega’s Eline en Conan renden, klommen, sprongen en zwommen zich door het zware parcours van de Dog Survival Run. Bekijk hier de video. U kunt dit sportieve duo nog steeds sponsoren. Uw donatie wordt verdubbeld en komt ten goede aan onze asieldieren!

Info
24 maart 2024

Komt u shoppen in ons winkeltje?

Wij verkopen voerbakken, mandjes, tuigjes, speelgoed, vervoerskorfjes, te veel om op te noemen. Allemaal tweedehands maar in prima staat. Het bedrag van uw aankoop geldt als donatie en komt momenteel dubbel ten goede aan onze asieldieren!

© Copyright 2024 Dierentehuis Stevenshage Leiden | Website door Webmazing
Doneren