Intussen in het asiel: Het verhaal van Stafford Charlie

Charlie is een leuk, jong, speels, onstuimig Stafford teefje van bijna 1 jaar oud. Ze werd afgestaan omdat het niet klikte tussen haar en de reeds aanwezige hond des huizes. Naarmate Charlie opgroeide veranderde hun gekibbel in ruzie, ruzie groeide uit tot venijnige twistgesprekken, die op hun beurt uiteindelijk escaleerden tot heuse vechtpartijen. Om ernstig bloedvergieten te voorkomen moesten de honden constant van elkaar gescheiden blijven. De fokker die het – in mijn ogen dubieuze – advies had gegeven om een meisjespup bij een bazige teef te zetten, wilde Charlie niet terug. En zo kwam Charlie naar Stevenshage.

Vrolijke wervelwind

Toen ze haar ontmoette was hondenverzorgster Marianne meteen weg van Charlie’s unieke look. Oor naar links, oor naar rechts of, bij wijze van compromis, ergens halverwege in het midden. Het lijkt of de oren van Charlie zich constant in een zware storm bevinden. Wervelwind Charlie, aangenaam. Door alle stress in huis was ze flink vermagerd en souvenirs van de aanvaringen met de opperteef waren over haar hele lijf te bewonderen. Iedereen vond haar leuk, natuurlijk, zo’n grappig uitziende spring-in-`t-veld die alle mensen op haar pad open tegemoet treedt.

Sterilisatie

We besluiten om haar te laten steriliseren. Hoeveel we ook van honden houden, er hoeven niet lukraak nog meer Charlies bij te komen. En zo geschiedde. De operatie verloopt zonder problemen, zij het met wat meer bloedverlies dan doorsnee. De volgende ochtend is ze fris en fruitig. Het medical petshirt (om de wond te beschermen) heeft ze ’s nachts uitgetrokken. Kennelijk voldeed het niet aan haar modieuze inzichten – wie geeft een zwart-witte meisjeshond nou ook een donkerblauw shirt aan. Desondanks ziet de wond er keurig uit. Wij verschillen van mening qua mode en kleden haar zonder pardon opnieuw in het weinig flatterende shirt. Proberen haar rustig te houden.

Zandlopermodel

De operatie vond plaats op woensdag. De zondag erop, hondencollega Marianne was vrij, kwam Eline met Charlie naar me toe om de wond te bekijken. De wondranden wijken en er steekt een klein glimmend roze ‘iets’ naar buiten. We sturen een foto naar de dierenarts, die adviseert om de volgende dag naar de praktijk te komen en intussen de wond te verbinden. Dat blijkt nog een hele uitdaging. Staffords hebben een ultiem zandlopermodel (smalle taille en diepe borstkas). De kans dat het verband verschuift is daardoor ongeveer 100%. Met gaas en pleisters en zwachtels maken we van Charlie een goede mummie-imitatie. Zelf vindt ze het wel best , kom maar door met dat snoep. Voor de zekerheid krijgt ze een extra stevige kraag om.

Sliert weefsel

De volgende ochtend, maandag, ziet alles er nog oké uit. Tot ongeveer een uur voordat we bij de dierenarts verwacht worden en Eline me roept. Er hangt een sliert weefsel uit haar buik tot bijna op de grond. Charlie bokkesprongt – zoveel aandacht voor mij? – door de dierenartskamer, wat het niet makkelijker maakt om de wond te bekijken. Uiteindelijk besluiten we – al moet ik even iets overwinnen – om ‘de sliert’ met een schone theedoek en leukoplast tegen haar lijf aan te plakken. Eenmaal in de praktijk blijkt ‘de sliert’ een ophangbandje van de milt te zijn. Dierenarts Colette kan het zonder blijvende schade verwijderen, maakt alles van binnen zo goed mogelijk schoon en hecht alles opnieuw, ditmaal met ander hechtdraad. Het zou kunnen dat Charlie niet goed reageerde op het ‘oplos’draad.

Benchrust

Hoe sneu we het ook vinden, toch perken we haar bewegingsvrijheid nog meer in. Ze krijgt opnieuw een onmodieus medical petshirt aan (je kunt namelijk heel goed met de nagels van je achterpoot krabben aan je sterilisatiewond), ze krijgt een XXL kap om (zodat ze echt maar dan ook echt niet aan de wond kan knagen of likken) en ze moet in de kennel in een bench (want je kunt heel goed door je kennel heen apenkooien waardoor je hechtingen kunnen knappen). We maken de afdeling zo prikkelvrij als mogelijk is.

Ze mag een paar keer per dag vijf minuten uit. Ook ’s avonds ga ik naar haar toe voor de toiletrondjes. Na vier dagen is ze het zat. Dan verzinnen we rustige puzzelspelletjes en laten haar iets vaker uit. Een dag, een aantal vernielde dekbedden en een omgerolde bench later, besluiten we om haar onder het uitspreken van vele schietgebedjes weer los in de kennel te zetten.

Power-puber

Uiteindelijk na twee hele lange weken met vele, vele malen kap-af-kap-om en shirt-uit-shirt-aan’s mogen de hechtingen eruit. Charlie en wij hebben het gered. Nu komt een nog moeilijkere uitdaging: het begeleiden van een power-puber naar stabiele volwassenheid en een liefdevol nieuw thuis.

Wilt u meer weten over Charlie? Lees dan hier haar volledige beschrijving en instructies om uw eventuele interesse aan ons kenbaar te maken.

Laatste blog & nieuws