Intussen in het asiel: Het verhaal van hondje Harley

Om privacyredenen is de naam van het hondje in dit blog gefingeerd. De foto’s van de honden in dit blog zijn niet Harley, maar hondjes met een vergelijkbaar uiterlijk en verhaal.

Net een turf hoog is hij. Binnengekomen vanwege onvoorspelbaar gedrag, bijten uit het niets en algehele humeurigheid. We omgeven hem door allerlei voorzorgsmaatregelen (met lijntje in de kennel, alleen vaste medewerkers) want ook tandjes in een klein bekje kunnen serieuze schade toebrengen.

Platknuffelen

Harley lijkt net als vele kleintjes een slachtoffer van zijn formaat. Het miniature roept iets wakker in mensen, waardoor ze massaal willen gaan platknuffelen en zoenen op hoofdjes geven, zonder daarbij acht te slaan op de basisregels van hondenetiquette. Oftewel: mens wil knuffelen, hond zegt “nee dank u”, mens mist en/of negeert signaal, hond zegt iets duidelijker “echt liever niet”, mens gaat door, hond zegt grrr, mens corrigeert hond (want grommen is stout), hond voelt zich steeds meer bedreigd en escaleert uiteindelijk tot hap. Het siert onze honden dat het veel vaker goed gaat dan fout. Wij zien natuurlijk vooral de gevallen waarin het wel fout ging en het vertrouwen van hond in mens (en mens in hond) tot minder dan nul gedaald is. Ook bij Harley lijkt dit het geval.

Uiterlijk

Harley ziet eruit alsof zijn maker halverwege zijn werk geen zin meer had, een soort overvulde worst met te korte pootjes, bolle oogjes en een verkreukeld snuitje. Vaak eindig je zodoende met een leuk-van-lelijkigheid exemplaar. Bij Harley zie ik dat niet zo. Pas als we hem meenemen naar het bos zien we plots een heel ander hondje, met een grote grijns aan de lange lijn rennend en tussen de dennenappels enthousiast speurzoekend naar een verloren koekje. Zijn ‘sorry dat ik besta’ vibe maakt dan plotseling plaats voor een ‘het leven is leuk!’ uitstraling.

Niet aanraken

Afijn, Harley komt bij ons in ‘de pleeg’ en hoort er al snel bij. Wij respecteren zijn grenzen en hij accepteert de huisregels. Hij aapt vrolijk onze honden na en speelt, rent, slaapt, eet. Kortom, gedraagt zich vrijwel volmaakt. Het onderlinge vertrouwen groeit. Een tuigje omdoen, wegen, tandjes kijken: allemaal geen probleem meer. Onze belangrijkste ‘pleeg-taak’ is dan eigenlijk vooral mensen ervan te weerhouden om aan hem te zitten.

“Aait u hem maar niet, dat vindt hij niet zo fijn.” “Maar ik ben juist heel goed met honden…”. “Hij vindt mensen een beetje eng en dan kan hij misschien bijten.” “Met zo’n valse hond hoor je toch niet over straat te lopen!” (We leren goed tot tien tellen in ieder geval.)

Oefenen met mensen

Gedoseerde omgang met ‘vreemden’ kunnen we hier prima oefenen: een kantine vol vrijwilligers is immers dagelijks voorhanden (dit speelt pre-corona hè). De instructies luiden: ‘negeer deze hond’. Zelfs ‘alleen maar’ aankijken of een geluidje maken is verboden. De vrijwilligers hebben het er zichtbaar moeilijk mee, maar ze doen hun stinkende best want ze willen dit hondje allemaal héél graag helpen. En het werkt: Harley ziet mensen steeds minder als grote enge grijpgrage wezens en steeds meer als mogelijke leveranciers van lekkers.

Kater Aslan

Zelf raak ik intussen steeds meer aan hem gehecht (misschien zelfs meer dan professioneel gezien verantwoord is). Meer dan eens ontglipt me dat ik hem zó zelf zou houden. Helaas merken we steeds meer onderhuidse rivaliteit tussen pleegje Harley en thuiskater Aslan. Harley, die zich Aslan’s favoriete slaapplekjes toe eigent. Aslan die ‘s avonds niet meer zo graag op schoot komt. Markeerplasjes tegen een deurpost en een mand.

Dan krijgt Aslan tot twee keer toe een blaasverstopping. Het is kantje boord. Of stress over de aanwezigheid van Harley de oorzaak is of dat een toch al bestaand probleem zich manifesteert?

Nieuwe bladzijde

“Het spijt me echt heel erg maar Aslan gaat voor.” zeg ik tegen Harley. Na intensieve medische zorg komt Aslan er weer bovenop. Om kans op herhaling te voorkomen, verblijft Harley dan weer in de kennel waar blijkt dat hij min of meer aan een nieuwe bladzijde is begonnen. Zolang mensen de etiquette in acht nemen, verloopt contact met vreemden veel soepeler. Hij heeft een schare fans onder de vrijwilligers opgebouwd, die kilometers met hem lopen, naar bos en strand gaan en hem allerlei uitdagingen geven. En nu is hij alweer een jaar bij zijn nieuwe baas. Mens en hond gaan voor elkaar door het vuur. Harley, het lelijke eendje dat uitgroeide tot een heuse zwaan. Dankjewel dat ik een stukje met je mee kon lopen op je pad.

Laatste blog & nieuws