Intussen in het asiel: Einde van een tijdperk

Twee weken geleden ging de asielbus voor de APK. Afgekeurd. Een rotte balk in het chassis. Dat was het dan. Stilzetten, niet meer in rijden, geen risico nemen. Bestuurslid Henk ging aan de slag en nu is er een nieuwe asielbus op komst. Mini bus. Bestelwagen eigenlijk. We zijn er nu al blij mee, al hebben we hem nog niet in het echt gezien. We kunnen niet wachten. De gedachten gaan terug naar hoe blij we waren om een nieuwe (gebruikte) bus geschonken te krijgen. En naar alle gebeurtenissen die hij in de afgelopen 13 jaar asieldienst meemaakte. Een korte tocht in ons collectieve geheugen levert in korte tijd vele anekdotes op. Een bloemlezing.

Een nachtelijke rit naar een gezonken woonboot om een heel aantal dieren die maar net van de verdrinkingsdood gered zijn, op te halen. Een aantal papegaaien, duiven, drie katten, en een konijn.

Marlies die na een rit naar Velzen Noord op de Besjeslaan stil komt te staan met pech. Besjeslaan, u weet wel, precies daar waar het asiel vroeger stond.

Naar een weiland vlakbij het asiel rijden om de brandweer te helpen een paard uit de sloot te vissen. Zonder vast te komen zitten, weer netjes naar huis.

Tijdens de verbouwing wel vast komen te zitten in de modder van het bouwterrein. En dan niet lachen als iedereen onder de spetters komt te zitten bij het eruit manoeuvreren. Nou oké, een klein beetje lachen dan.

Vele kilo’s en blikken voer ophalen bij allerlei tuincentra in de regio. We hoeven ons dan niet te legitimeren, de bus doet ook dat voor ons.

Een bus vol met puppen om te socialiseren op weg naar bejaardentehuis, bos of tuincentrum. Soms met een collega verdwaald in de bak erbij (niet verder vertellen).

Voor de verbouwing alle collectebussen en het archief vervoeren naar een opslagplek (het huis van Syl). Het paste net in de bus. En in het huis.

De McDonalds bij het Transferium die ook de bus al van verre herkent en de bestelling al klaarzet voordat we ooit maar iets hebben hoeven zeggen.

Een rottweiler die zich keurig gedroeg in de bus. Maar intussen zijn riem had doorgeknaagd. Marlies die netjes de riem vast had. Zonder hond aan de andere kant. De assistente die alvast de voordeur had open gedaan. En 50 kilo hond die zonder riem als een speer de praktijk inrende, rechtstreeks naar de operatie kamer.

Eerste kerstdag, een paar jaar geleden. Marlies belt want kan niet wegrijden vanwege een plak ijs op een parkeerplaats in Voorschoten. Annika en Elita gaan naar haar toe en moeten duwen.

Twaalf katten, twintig vogels en drie honden uit één huis naar het asiel vervoeren. Twee keer rijden dit keer.

Collega Annika met been in het gips die een tijdlang meerijdt met collega Marianne. In de asielbus, zodat ze makkelijk kan instappen met de krukken.

Een kat die terugkomt na sterilisatie. Die ontsnapt blijkt te zijn uit haar vervoerskorf en zodra de achterklep opengaat, de benen neemt. Zich verschanst onder een grote stapel takken en kreupelhout. Maar die dezelfde ochtend nog en heel rustig, weer wordt gevangen. Met enige spierpijn tot gevolg vanwege het tillen en verplaatsen van de zware takken.

We brengen een poolvos naar Stichting AAP.

Duizenden euro’s en honderden kilo’s collectegeld achterin om naar de bank te brengen. Toch altijd even een zucht van verlichting als dat weer in de kluis zit.

Achtergrond van vele PR foto’s.

Met mooi hoogzomerweer met een heel stel asielhonden naar het Valkenburgse meer om te zwemmen. De mensen lopen of fietsen, maar de honden mogen rijden.

Vijfenzestig cavia’s ophalen. En ja, ook die pasten er allemaal in.

Vrijwilligers thuisbrengen die een lekke band hebben, zijn gebeten, in de sloot gevallen of anderszins niet in staat om zelf naar huis te gaan. Of vanwege een vliegende storm waarin we niemand met de fiets naar huis durven laten gaan.

Maar meestal merken we toch een zeker respect en waardering van onze mede-weggebruikers.

Behalve dan die keer dat er een bromfietser tegenaan rijdt. Had ons niet gezien. Zei ze.

Of die keer stilstaand voor het rode stoplicht dat iemand er achterop rijdt. Had ons ook niet gezien denk ik.

Politiebegeleiding heeft hij ook gehad. Naar een kat die in een scooterwiel zat. Of naar een drugspand om dieren op te halen.

Soms ook riskante dingen, zoals een eend vangen op de snelweg.

Syl die meteen nadat ze haar rijbewijs had gehaald, in de bus gaat rijden. Stoer. Ikzelf, die niet in de bus durft te rijden. Inderdaad, minder stoer.

Of de buurkinderen van Syl, die vragen –als de asielbus voor de deur staat om iets op te halen- of de hond ziek is.

Bij de dierenarts weten ze als we eraan komen. Ze herkennen door het raam van de praktijk die gele kleur uit duizenden.

Al die jaren minstens drie keer per week (en vaak nog veel meer) heen en weer naar de dierenarts, dat zijn toch al gauw 2500 ritten met minstens even zovele dieren.

Het is woensdag 23 september en het regent. De bus mag de openbare weg niet meer op. De asielambulance verlaat het terrein op een autoambulance. Hoe toepasselijk. Ten afscheid braakt onze gele vriend nog een laatste wolk dieselrook uit. Ja, en dat gaan we dan weer níet missen.

Laatste blog & nieuws