Vorige week deed Lady haar intrede in de kennel van het asiel. Een bekoorlijk Frans bulldogje van bijna een jaar oud. Haar eigenaar kan, door omstandigheden waar hij niets aan kan doen, niet meer voor haar zorgen. Samen met kat Mimi (14 jaar oud) komt hij haar brengen. Het is moeilijk voor hem en dat begrijpen we.

Voor Lady denken we snel een nieuw baasje te kunnen vinden. Ook Mimi kunnen we zeker herplaatsen, al is dat misschien op iets langere termijn.

Hondenverzorgster Annika maakt een lief en grappig verhaaltje over Lady. Over dat ze een heel leuk meisje is en een min of meer probleemloos hondje. Ze zet er ook bij dat men bij interesse een mailtje moet sturen aan het asiel, dat ze nog niet weg mag omdat ze loops is en dat wij uit de gegadigden een geschikte kandidaat zullen selecteren. Want we vermoeden al half dat er wel wat liefhebbers zullen zijn.

De volgende dag openen we nietsvermoedend het e-mail postvak. Vijfendertig mailtjes over Lady. Vijf-en-dertig! Vijfendértig! We hadden nog niet echt nagedacht over het selectieproces, maar zijn daartoe nu wel ineens gedwongen. Welke criteria toe te passen… alleen thuis moeten zijn (zo ja, hoe lang), andere hond in huis, (zo ja welk geslacht),  hoe woont men, informatie over de gezinssamenstelling, enzovoorts. Eén mailtje vraagt alleen wat Lady “moet kosten”. Dat is makkelijk, die valt af…

(Voordat nu iedereen gaat roepen dat dit geen goede criteria zijn: het zijn voorbeelden.)

Annika en ik lezen allebei alle mails en maken ieder apart onze selectie. Dan lopen we onze ‘ja’, ‘nee’, ‘misschien’ lijsten samen langs en dan nog blijven er nog zeker twintig prima kandidaten over waar we graag een asielhond zouden plaatsen. Maar die twintig willen niet “een asielhond”, ze willen Lady…

Intussen sluiten we op onze website de inschrijving en melden ook op een paar Facebook pagina’s dat we echt voldoende kandidaten hebben. Er komen nog diverse mails en telefoontjes binnen van mensen die graag in aanmerking willen komen en er staat iemand op de stoep die we helaas ook moeten teleurstellen.

Dan gaan we opnieuw door de tekst van de mails heen. Uiteindelijk -en dat is prettig- komen Annika en ik tot dezelfde keuze.

We vinden het echt rot dat we zoveel mensen moeten gaan teleurstellen. De ‘nee’ kandidaten hebben al een mail gekregen. We schrijven de ‘heel goed geschikt’ mensen  een mail waarin we uitleggen dat we maar één iemand gelukkig kunnen maken met Lady en dat zij dat, in eerste instantie, niet zullen zijn. Maar dat dit zeker niet wil zeggen dat we hen als geschikte baasjes afwijzen.

Gelukkig krijgen we daarop reacties van mensen die weliswaar teleurgesteld zijn, maar ook begrijpen dat er een keuze gemaakt moet worden. Lady intussen is zalig onwetend van alle reuring rond haar persoontje. Ze gaat lekker wandelen, krijgt knuffels en aandacht van de vrijwilligers en haar mogelijke nieuwe baasjes komen vrijdag kennismaken.

Als we de hele gang van zaken samen nog eens overdenken, overheerst verbazing. Tegen de 40 reacties voor één hondje… natuurlijk een heel lief, leuk en makkelijk hondje, maar die hebben we toch wel vaker. Wat maakt Lady nou tot zo’n populaire dame? Een gelukkige combinatie van het juiste ras, de juiste leeftijd, het juiste karakter, de juiste opvoeding (mensen, honden, katten, kinderen allemaal oké en ook nog gewend aan eventjes alleen thuis kunnen zijn)? We komen er niet uit.

“We hebben er maar één nodig.” zeggen we altijd. En doelen daarmee op een geschikt nieuw baasje. Soms duurt het een jaar voordat die ene zich meldt. En nu ineens tientallen van die ene op één dag…het verraste ons.

Overigens is ook 14-jarige poes Mimi besproken en gaat ook zij binnenkort naar een nieuw baasje. Gek genoeg verraste ons dat weer niet zo erg…