07 augustus 2015 – Op een middag wordt Bobje binnengebracht. Een ruwharig Jack Russell reutje van 7 jaar oud. Hij heet dan nog Max, maar omdat we heel vaak honden genaamd Max in het asiel en in het pension hebben zitten (en dan een beetje in de war raken van al die Maxen) dopen we hem al snel om tot Bobje. Er wordt afstand van hem gedaan omdat hij hapt naar de (klein)kinderen. Dat is natuurlijk een onwenselijke en potentieel gevaarlijke situatie, dus hij wordt met voorrang aangenomen.
Het eerste dat opvalt als hij binnenkomt, is dat hij enorm onzeker en angstig is. Dat vinden we op dat moment niet zo vreemd, het is immers nogal wat om als klein hondje zo’n gebouw binnen te gaan en overspoeld te worden met nieuwe mensen, geluiden en geuren.
We nemen de vragenlijst door, wisselen informatie uit, nemen afscheid van de eigenaar en plaatsen Bobje in een kennel. Hij trekt zich terug in een hoekje en vindt alles nog steeds heel eng. Voor de zekerheid laten we een lijntje aan zijn halsband zitten, zodat we hem makkelijk kunnen pakken zonder meteen naar zijn nek te hoeven graaien.
De volgende ochtend is het nog niet veel beter met hem gesteld. Hij zit angstig in zijn hoekje en wil niet naar de buitenkennel. Dankzij het lijntje kan Marianne hem mee naar buiten nemen, maar dat verbetert de situatie niet echt. Het lijkt wel of hij pleinvrees heeft. Hij raakt plotseling heftig in paniek en draait zich dan als een krokodil om zijn as. We vragen ons de eerste paar dagen oprecht af of het wel eerlijk is tegenover Bobje om hem te gaan herplaatsen. Constant in doodsangst te moeten leven, lijkt ons, eerlijk gezegd, geen leven.
Iedereen verdient een kans en soms duurt het even om de juiste aanpak te vinden. Wandelen of buiten spelen blijken averechts te werken. Andere honden vindt hij doodeng, dus dat is ook geen optie. Marianne en Annika, de hondenverzorgsters, besluiten daarom na een paar dagen dat ze voorlopig Bobje helemaal zelf verzorgen. Ze halen alles uit de kast om contact met hem te krijgen. Al snel komen ze erachter dat Bobje helemaal gek is van speeltjes, vooral van piepspeeltjes. En dat hij dan ineens ook minder angstig wordt, zelf naar buiten durft te rennen en komt vragen of je het speeltje wil gooien. Op de asiel-app verschijnen filmpjes van een vrolijke Bobje die trekspelletjes doet en met een knuffel loopt te gooien.
Ook komen Marianne en Annika erachter dat Bobje zeer slechtziend is en daarom zo ontzettend van dingen kan schrikken. Op straat is dat nog erger dan binnen, dus besluiten ze ook om hem alleen op het asielterrein en in het asielbos uit te laten, net zolang totdat hij daar volledig op zijn gemak is. Binnen loopt hij ook wel tegen dingen aan, maar herstelt dan veel sneller en gaat weer door met spelen. Hij reageert geweldig goed op Marianne en Annika, die hem met hun stem als het ware langs obstakels kunnen geleiden. Hij is volledig aan hen gewend, speelt met hen en komt op schoot. Maar van andere mensen kan hij nog steeds enorm schrikken. Gerichte aandacht voor Bobje kan hij niet waarderen. Zoals Marianne zegt “hij heeft vier vrienden op Facebook en is niet op zoek naar meer”.
Na ongeveer een maand intensieve begeleiding en beoordeling, besluiten we dat we hem op de website kunnen zetten voor herplaatsing. We hebben een beeld in ons hoofd van een nieuwe eigenaar, maar realiseren ons ook dat het heel lastig zal zijn om hem te laten wennen aan een nieuw persoon en dat hij, om een nieuw thuis te krijgen, ook weer een periode van angst zal moeten doorstaan. Wij denken dat dit voor hem de moeite waard is en dat zijn leven van goede kwaliteit is, al zal hij altijd een gehandicapt hondje blijven.
Bobje zelf zit daar niet zo mee. Hij is blij met zijn speeltjes, lekker eten, een beetje rondsnuffelen in het bos en aandacht en knuffels van de mensen die hij kent en vertrouwt. Mmm, daar zit vast ergens een wijze les in verscholen…
Laatste blog & nieuws
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
Dag omaatje…
“We hebben een mooie nalatenschap binnengekregen” meldt Nicolette verrast. Het blijkt van mevrouw M., een zeer dierbare klant die verschillende asielhondjes een liefdevol thuis heeft gegeven. Lees in dit blog het bijzondere verhaal van mevrouw M. en haar geliefde Max, Billy en Tommie.
Loopt u met ons mee?
Onze jaarlijkse collecteweek komt er weer aan: van 21 tot en met 25 mei gaan we langs de deuren. Meld u nu aan als collectant en help de dieren in uw regio!
