Op maandagochtend om 10 uur komt er een meneer binnen met een kattenmandje. Niet vreemd, want we zijn geopend voor pensionklanten. De meneer zet een reismandje op de balie. Ik wist niet van zijn komst, maar in één oogopslag zie ik wie het is: Dixi!
Mijn gedachten gaan terug naar 10 augustus 2014 (die datum heb ik opgezocht hoor, zo goed is mijn geheugen nou ook weer niet). We verblijven in de tijdelijke huisvesting omdat het asiel grootscheeps verbouwd wordt.
Het was een mooie dag die zondag maar het weer is plotseling omgeslagen en het regent dat het giet. Op dit tijdstip, met dit weer, op die plek…deze
kat heeft mazzel dat hij is gevonden. Ik voel enige verontwaardiging opkomen jegens de dader, maar besluit me in plaats daarvan op het dier te richten.Rond 21 uur brengt de dierenambulance een grote doos binnen, gevonden in een mobiel toilet bij een recreatieplas. Dichtgeplakt met minstens een halve rol duck (duct? nou ja, dat brede zilvergrijze) tape.
Voorzichtig maken we de doos open, want je weet nooit hoe de stemming van de bewoner is natuurlijk. Twee bange oogjes kijken ons aan. Hij knijpt ook met die oogjes, heeft een verfrommeld oor en opvallend hoge jukbeenderen. Het is een jong katertje van nog geen jaar oud. Ik noem hem Dixi (inderdaad chemisch toilet).
Hij lijkt niet gewond, maar helemaal goed is hij ook niet. Zijn hoofd ziet er op z’n zachtst gezegd eigenaardig uit en hij loopt wankel. Maar hij lijkt geen pijn te hebben en hij is goed bij bewustzijn. Ik besluit om hem even te laten wennen en de volgende dag verder te kijken.
Bij daglicht valt zijn bijzondere hoofdje pas echt op. Als de dierenarts hem onderzoekt, vermoedt hij een geboorte afwijking. Het is een bijzonder kind, zeggen we.
Dixi is een lief ventje, maar heeft het zwaar. Het is warm in de tijdelijke huisvesting en alles kost hem moeite. Zijn voerbakje vinden, de kattenbak gebruiken, alle dingen die een kat normaal met gemak doet, vragen bij Dixi extra aandacht en energie. Ondanks het drukke seizoen, krijgt hij daarom zoveel mogelijk individuele aandacht en proberen we hem los te laten lopen om zijn motoriek te oefenen.
Tijdens mijn avondronde moet ik vaak zijn hele hok schoonmaken omdat hij nogal eens diarree heeft en zich niet altijd op tijd weet te herinneren waar een kattenbak ook al weer voor was. In de krappe quarantaine van de tijdelijke huisvesting hangt dan ook vaak een, laten we het ‘Dixi-geur’ noemen.
Maar dat maakt helemaal niks uit want Dixi is het waard. Waar we de eerste paar dagen af en toe twijfelden of het leven wel leuk was voor hem, komen we al snel tot de conclusie dat hij het zelf helemaal ziet zitten op deze aarde. Soms wil hij rechtdoor lopen en gaat dan als een profschaatser in de bocht pootje over, maar het deert hem geen moment. Als er een speeltje ligt, geeft hij gewoon in het wilde weg een klap ertegen. Mis? Maakt niet uit, toch?
Door het oefenen en de gerichte aandacht, gaat hij stapje voor stapje vooruit. Na anderhalve maand intensieve zorg (gelukkig zijn de darmproblemen overwonnen, iets waarvoor onze neuzen dankbaar zijn) beginnen we voorzichtig naar een nieuw baasje te zoeken. En 63 dagen nadat hij werd binnengebracht in een kartonnen doos, verlaat hij het asiel in een gloednieuwe reismand.
Dit alles komt in een flits langs nu ik hem in diezelfde reismand weer voor me op de balie zie. Dixi heet inmiddels Ty. Zijn ogen zien er goed uit maar zijn oor is nog gekreukt en ook zijn hoge jukbeenderen zijn er nog. Zijn baas vertelt enthousiast hoe goed het met hem gaat. En nu komt hij een weekje bij ons logeren.
Conny zet hem even in een pensionhokje, om te wennen. De andere pensiongasten zijn nieuwsgierig en komen kennismaken, maar Ty vindt de hele logeerpartij maar stom. Hij blaast tegen Conny en tegen zijn soortgenoten. In de loop van de dag verbetert dat niet echt en we besluiten daarom om hem in een aparte ruimte te zetten, waar geen andere katten zitten.
Die avond, tijdens de ronde, ga ik bij hem op bezoek. Ik doe zijn hokje open en Ty weet niet hoe hard hij me kopjes moet geven. Hij gaat bijna in handstand van blijdschap (mijn interpretatie) en spint zich suf. Of hij me nou herkend heeft of niet, het is geweldig om te zien hoe goed het met gaat en hoeveel zijn nieuwe baasjes met hem bereikt hebben. Tijdens zijn logeerpartij ga ik elke avond even op bezoek bij Ty. Want het blijft een bijzonder kind. Daar moet je zoveel mogelijk van genieten.Hij blaast nog maar eens tegen Conny. Ik zeg iets tegen hem in de trant van “nou jongen, niet zo boos hoor, je kent ons toch nog wel?”. Hij kijkt me aan en snuffelt aan mijn hand. Ik heb stellig de indruk dat hij me herkent. Zou dat echt? Welnee, zegt mijn rationele hersenhelft, hij is je allang vergeten hoor.
Laatste blog & nieuws
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
Dag omaatje…
“We hebben een mooie nalatenschap binnengekregen” meldt Nicolette verrast. Het blijkt van mevrouw M., een zeer dierbare klant die verschillende asielhondjes een liefdevol thuis heeft gegeven. Lees in dit blog het bijzondere verhaal van mevrouw M. en haar geliefde Max, Billy en Tommie.
Loopt u met ons mee?
Onze jaarlijkse collecteweek komt er weer aan: van 21 tot en met 25 mei gaan we langs de deuren. Meld u nu aan als collectant en help de dieren in uw regio!
