“Kun je even helpen met deze hond?” vraagt de chauffeur van de dierenambulance. “Hij mag me niet zo, geloof ik.” Het is avond en al behoorlijk schemerig. Niet zeker wat te verwachten, neem ik uit voorzorg gedroogde long -want dat stinkt lekker-, snoepjes en een bakje Carnibest mee als steekpenningen.

Schuchtere herder

In de ambulance kniel ik naast de kennel met daarin een Duits herdertje. Ze kijkt me afwachtend maar niet onvriendelijk aan. Weigert het aangeboden snoep. Een klontje versvlees gaat er met smaak en behoud van vingers in. Als ik het kenneltje open en de riem pak, stapt ze voorzichtig naar buiten en loopt zonder morren mee. Het brommen en uitvallen naar de ambulance chauffeur was waarschijnlijk vooral tegen zijn reflecterende jas gericht.

Ik installeer haar in de kennel, zet nog wat eten neer en wens haar welterusten. Met een zucht valt ze neer op de deken. Eerste indruk: een lieve, schuchtere, instabiel lopende, slecht in de vacht zittende, oudere herder.

Geen eigenaar

De volgende ochtend zetten we onze Sherlock petten op en proberen via de chip een eigenaar te achterhalen. Telefoonnummers afgesloten, huis staat te koop, op e-mail geen reactie. Kortom een dood spoor. We verspillen er verder geen energie aan.

Voor de zekerheid heb ik de herder met riem en al in de kennel gezet. Hondenverzorgster Annika kan haar daarmee de volgende ochtend makkelijk naar het bos begeleiden. De naam bij de chip is Faya. Ze reageert er goed op dus die handhaven we. Volgens de chip zou ze drie jaar oud zijn. Zat ik er toch even goed naast…

Verklitte vacht

In de dagen die erop volgen blijft Faya terughoudend tegenover vreemden (die er helaas voor haar volop zijn). Om haar door deze moeilijke tijd heen te helpen formeren we een kleine crew vaste uitlaters.

Dat Annika meteen helemaal weg is van Faya komt voor ons niet echt als een verrassing. Want wie Annika een beetje kent, kent ook haar indrukwekkende verzameling Duitse herder beeldjes, boeken, T-shirts en hebbedingetjes. Voorzichtigjes begint Annika aan Faya’s dorre, vieze en heftig verklitte vacht. Even aaien, snoepje erin, even borstelen, even aaien, en húp weer een klit eruit. Het vertrouwen groeit, korte sessies worden al snel langer. Annika ontdekt een bovengemiddeld aantal talgbulten, die ze natuurlijk moet ontwijken. Het kan zijn dat Faya daardoor -in haar vorige leven- bezwaar heeft gekregen tegen vachtverzorging.

Intussen breidt Faya’s vriendenkring zich snel uit. Slim als ze is, heeft ze haarfijn door dat iemand die voor haar kennel staat, ten zeerste bereid is om haar daaruit te halen om leuke dingen te gaan doen plus vaak voorzien is van lekkers. Haar conditie gaat met sprongen vooruit, de vrijwilligers ook -ze trekt nogal aan de riem, heh- en met een grote grijns huppelt ze over ons speelbos.

Vol vertrouwen

Inmiddels zijn we een paar weken verder. Er heeft zich geen baasje gemeld. Ze is ingeënt en nagekeken door de dierenarts (een van de weinige mensen die ze echt niet ziet zitten, ook niet na een voorzichtige kennismaking). Annika kondigt aan dat ze klitvrij is. Fotograaf Maud maakt staatsieportretten.

Als ik die onder ogen krijg, herken ik haar in eerste instantie bijna niet, zo anders toont ze zich. Vol vertrouwen blikt ze in de camera de toekomst tegemoet. En die drie jaar, ja, die zie ik nu ineens wel. Binnenkort gaan we op zoek naar een nieuw thuis voor Faya. Dat gaat helemaal goed komen.