Als Dieuwertje binnenkomt -op nota bene Sinterklaasdag- is het meteen duidelijk dat ze een schat van een katje is die alleen maar wil knuffelen. Wat op zich nooit een probleem is, ware het niet dat ze behoorlijk besmeurd is met poep en pies en dat royaal deelt met iedereen die haar aanraakt.
Pijnlijke achterkant
Ze krijgt een warm en schoon onderkomen waar opvalt dat ze een lamme staart heeft, pijnlijk is aan haar achterhand en veel plasjes doet naast de kattenbak. Onze gok is een verkeersongeval. Natuurlijk krijgt ze pijnstilling, lekker eten en geregeld schone dekentjes. Ze eet goed en is een allerliefst meisje dat al snel vele fans verzamelt, ondergetekende incluis.
Hoewel Dieuwertje enthousiast door de afdeling stuitert en ook graag met je veters wil spelen, is het duidelijk dat haar rug/staart/achterpootjes niet in orde zijn. Plassen en poepen doet ze sowieso niet op de bak maar gewoon daar waar het uitkomt, controle over haar sluitspieren lijkt er niet echt te zijn.
Gebroken rugwervel
We besluiten daarom tot een röntgenfoto die een -zelfs voor ons zichtbare- oude breuk in een rugwervel laat zien. Volgens de geconsulteerde specialist zou een CT-scan meer duidelijkheid kunnen geven al blijft er qua behandeling weinig anders te doen dan afwachten. De verlamde staart is niet het grootste probleem, haar blaas wel. Als ze die niet actief zelf kan ledigen, blijft er constant urine in aanwezig waardoor de kans op een blaasontsteking bijna honderd procent is.
Op bezoek bij Dieuwertje is altijd een avontuur. Als ze een tijdje op schoot zit, kun je er van op aan dat je met een bepieste broek de afdeling verlaat. De keuteltjes en plasjes die ze verliest, begraaft ze vol ijver in de handdoeken die als bed dienen. Het spelen in en met haar waterbak helpt ook niet mee voor de algehele netheid van haar afdeling. Hoewel het best frustrerend kan zijn – hup weer een vlek op de fris gebiotexte vloer – nemen we het haar totaal niet kwalijk, het is ook gewoon zo’n lekker grietje.
Beknelde zenuwen
We kiezen toch voor de CT-scan. De dag voor Kerst gaat ze naar Dierenkliniek Rijngeest en verovert daar ook alle harten. Rijngeest matst ons met de kosten zodat ik de scan voor mezelf en tegenover alle andere asieldieren kan verantwoorden. De uitslag: een oude wervelbreuk die weliswaar is hersteld maar gevolgen heeft gehad voor de grootte van de kanalen waar de zenuwen doorheen lopen. Hierdoor is het zeer waarschijnlijk dat er zenuwen (die o.a. de sluitspieren besturen) in de knel zitten. Er is geen behandeling. Het is vergezocht, maar heel misschien dat een kuur met vitamine B12 iets kan helpen.
Als ik haar ’s avonds achter een pingpongballetje aan over de gang zie stuiteren, ben ik nog niet bereid om de handdoek in de ring te gooien. Van dichtbij weet ik dat zenuwherstel nou eenmaal tergend langzaam kan gaan. Het wordt: “we doen de B12 en geven het een maand”.
Geen verbetering
Alles wat ze doet, volgen we met argusogen. Heeft ze nou geprobeerd om op de kattenbak te poepen? Bewoog ze haar staart nou zelf? Zijn de handdoeken droog gebleven vannacht? Steeds weer blijkt de wens vader van de gedachte. Naarmate de weken vorderen, moet ik toegeven dat er in geen enkel opzicht ook maar een greintje verbetering zichtbaar is.
Bijna twee maanden lang proberen we van alles om haar te helpen. Bijna twee maanden lang poetsen we talloze keren haar kamertje. Bijna twee maanden lang ga ik zowat elke avond bij haar zitten om te knuffelen, te spelen en schoon te maken. Bijna twee maanden lang hopen we vurig op een goede afloop. Dieuwertje blijft ondertussen haar lieve, vrolijke zelf.
Blaasontsteking
Tot de afgelopen week waarin ze zich plotseling terugtrekt. Niet meer de gang op wil rennen als de deur open gaat. Niet meer vraagt om te spelen of knuffelen. Er ineens een penetrante geur hangt op haar afdeling. Er smetplekken op haar achterpoten zitten door de gelekte urine. Waar we voor vreesden, is gebeurd. Blaasontsteking. Het is tijd om toe te geven dat wilskracht en vasthoudendheid alleen niet voldoende zijn. Gewoon domme pech.
Vandaag is Dieuwertje ingeslapen. Op mijn schoot liggend gleed ze zachtjes weg uit dit leven. Dag lief meisje.
Laatste blog & nieuws
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
Dag omaatje…
“We hebben een mooie nalatenschap binnengekregen” meldt Nicolette verrast. Het blijkt van mevrouw M., een zeer dierbare klant die verschillende asielhondjes een liefdevol thuis heeft gegeven. Lees in dit blog het bijzondere verhaal van mevrouw M. en haar geliefde Max, Billy en Tommie.
Loopt u met ons mee?
Onze jaarlijkse collecteweek komt er weer aan: van 21 tot en met 25 mei gaan we langs de deuren. Meld u nu aan als collectant en help de dieren in uw regio!
