Intussen in het asiel: De week van Trip

Categories
Blog: Intussen in het asiel

Het blog van deze week is geschreven door poedel Trip.

Ik ben Trip. Grote Poedel. Al acht jaar lang kom ik elke dag met haar mee naar het asiel. Ja, daar kies ik zelf voor. Mijn zus Kiki kiest voor uitslapen (ik heb daar een mening over, die ik liever voor me hou). Ik sta voor dag en dauw op om op tijd m’n haren in de krul te hebben. Ik werk hard. Geef elke dag 120%. Niets is me te veel, te ver of te moeilijk. En daar wordt dan nu ge- dan wel misbruik van gemaakt. Of de grote poedel deze week dan ook maar even het blog wil schrijven (geen inspiratie, zegt ze). Intussen lijk ik wel de enige in het asiel die constant keihard aan het werk is. We komen tot een compromis: ik dicteer, zij typt.

Poedel Trip, asielmedewerker bij Dierentehuis Stevenshage in Leiden.
Foto: Maud Velders

Hond-op-mond beademing

Op zondag begin ik altijd met een grondige inspectie van het gebouw. Twee dagen niet op het werk geweest is twee dagen niet gesnuffeld, zeg ik altijd maar. En jazeker, ook dit keer lagen er her en der op de werkvloer diverse knuffeldieren te zieltogen, veelal lijdend aan een gebrek aan inhoud. Die geef ik dan direct hond-op-mond beademing. Het is vreemd maar die pluche beesten schijnen een voorliefde te hebben voor piepertjes. Ik maak zelden een pluchie mee die géén piepertje heeft binnen gekregen. Ik let altijd goed op bij de jaarlijkse BHV training, dus die Heimlich greep is een makkie. En de reanimatie die erop volgt is meteen een goede piepertjes-detectie-methode.

Pauze

Op een gegeven moment in de ochtend roept er dan iemand ‘bos’. Mijn taak is dan dat ik zo hard mogelijk ga blaffen. Zodat iedereen weet dat het pauze is. Als een soort dorpsomroeper. Hoewel ik dan theoretisch even mag uitrusten, is ook het rondje bos nog weer hard werken. Mensen hebben geen idee – kunnen jullie niks aan doen hoor, met zo’n bedroevend ondermaats reukvermogen – hoeveel plekjes ik weer moet besprenkelen om mijn eigendomsregistratie te vernieuwen. En als ik vergeten ben om voldoende te drinken, wordt het pas echt lastig.

Dan is het pauze, gaan we in de kantine zitten en moet ik doen alsof ik bedel. Ik lust niks (mensen eten echt vieze dingen, om over het gemiddelde hondenkoekje nog maar te zwijgen) maar het gaat vooral om de gezelligheid die ik dan verspreid als gastheer. Ik heb af en toe hulp van Teun en mijn grote zus Kiki. Die gaan allebei ongegeneerd voor de koekjes en aandacht. Tja.

Asielmedewerkers Kiki, Teun en Trip bij Dierentehuis Stevenshage in Leiden.
Foto: Maud Velders

Collega Walrus

Maandag moest ik haar helpen om de verdwaalde I-Am-The-Walrus knuffel te zoeken. Dat figuur loopt echt in zeven sloten tegelijk…en zodra je hem gevonden hebt, is ie er meteen wéér vandoor. Dan zit ie weer in de archiefkast, dan weer in een doos met Beestenbendes en soms zelfs achter de stofzuiger in het bezemhok. Ongelooflijk. Ik hoop dat hij in zijn volgende functioneringsgesprek een flinke schrobbering krijgt.

Dinsdag was er personeelsoverleg. Ik wilde dus graag iets uiten over collega Walrus. Probeerde beleefd de aandacht te trekken door een pluche beest – die kennelijk ook weer een piepertje had ingeslikt – te reanimeren. Het spijt mij te moeten vertellen dat ik niet aan het woord ben gekomen. Sterker nog, het beestje in kwestie werd mij zonder pardon afgenomen. Ik weet niet of hij het gered heeft.

Asielmedewerker Trip is chef opsporing pluchen knuffels bij Dierentehuis Stevenshage in Leiden.

Fotomodel

Maar gelukkig kwam fotografe Maud langs voor een teamfoto. Ik ben dol op Maud. Waarom? Zullen we zeggen omdat ze hele goede foto’s maakt? En misschien een beetje omdat ze altijd hele gave speeltjes bij zich heeft (met piepjes! en een eend die echt kwaakt!). En van die helemaal natuurlijke, gezonde en dus hele vieze snoepjes. Die mag collega Lanzo van me hebben. Ik weet niet hoe de foto is geworden, maar als ik erop sta, kan die eigenlijk niet mislukt zijn.

Gastheer

Een van mijn andere belangrijke functies is het ontvangen van bezoekers, ik streef ernaar een allround gastheer te zijn. Gemeentemensen, politieagenten, verkopers, televisiecrews, ik draai er mijn poot niet voor om en hul iedereen in mijn gekrulde charme offensief. Zeg er zelfs niets van als ik word uitgemaakt voor labradoedel. Kortom, ik ben een hoogst gemotiveerd lid van Team Stevenshage. Laat me van mijn beste kant zien als we een donatie in ontvangst nemen. Sta als een blij ei erbij op de foto. Geef demonstraties van mijn speur kwaliteiten op video.

Nattigheid

En toen ineens woensdag. Mijn taak zit erop en ik slenter nietsvermoedend richting trimkamer. Dan voel ik ineens nattigheid… Bad. Föhn. Borstel. Tondeuse. Schaar. Borstel. Nagelvijl. Tandenkrabber. Ik laat het over me heen komen want tja, representatieve functie. Plus ruime hoeveelheden Frolic, de enige uitzondering op mijn ik-lust-geen-snoep-regel. Ik hoop alleen niet dat ze ooit over botox gaan beginnen. Dan neem ik ontslag en begin een nieuwe carrière als bankhanger.

Poedel Trip moet er altijd tiptop uitzien in zijn representatieve functie bij Dierentehuis Stevenshage in Leiden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Laatste blog & nieuws

Achtergrond
3 november 2024

Een prachtig gebaar en een dierbare herinnering

Vele lieve mensen steunen de asieldieren met een donatie. Daar zijn wij altijd enorm dankbaar voor. Sommige donaties zijn echter extra bijzonder. De prachtige donatie ter nagedachtenis aan Bep van der Steen-Bodijn is er zo eentje. Uit haar naam doneerden de nabestaanden maar liefst 600 euro aan Stevenshage.

Blog
31 oktober 2024

Zwarte katten: vaker in het asiel of niet?

Het is 31 oktober, Halloween. Tijd voor spinnen, heksen, grijnzende pompoenen én zwarte katten. Over die laatste bestaan nogal wat aannames. Zo zouden zwarte katten ongeluk brengen, en vaker en langer in het asiel zitten. Maar is dat wel zo? Hoeveel zwarte katten zaten er de afgelopen vierentwintig jaar eigenlijk bij ons in het asiel? Wij gingen op onderzoek uit!

Achtergrond
29 oktober 2024

Interview met vrijwilligster Reyhan Aydin

Vrijwilligster Reyhan is een veelgeziene gast bij onze asielkatten. Ze vindt het mooi om de ontwikkeling van de dieren te volgen: “Ze komen soms doodsbang in de quarantaine binnen, en in de loop van de tijd zie je ze langzaam maar zeker veranderen in zelfverzekerde knuffelkonten. Geweldig vind ik dat!”

© Copyright 2024 Dierentehuis Stevenshage Leiden | Website door Webmazing
Doneren