Intussen in het asiel: De week na de Open Asieldag

Als u Stevenshage een beetje volgt op internet en niet onder een steen heeft gezeten, weet u allang hoe onze Open Asieldag is verlopen. Prachtig weer, veel bezoekers, zeer gemotiveerde helpers, leuke activiteiten en hoge opbrengst. Een kroon op het werk van vele mensen! Het is immers geweldig als al die uren voorbereiding zo goed tot hun recht komen. (Overigens zijn we ook alweer aan de voorbereiding voor het volgende jaar begonnen…noteert u 10 oktober 2020 alvast?)

Oude en nieuwe bekenden

We mogen altijd rekenen op trouwe vaste bezoekers, waardoor een Open Asieldag voor ons iets wegheeft van een supergezellige reünie. En gelukkig zijn er ook altijd ‘nieuwe’ mensen die Stevenshage willen leren kennen en dingen over ons willen weten.

Een mij onbekende mevrouw houdt me staande. Ze vraagt over de asieldieren, hoeveel er zijn en hoe lang ze bij ons zitten en of er limiet aan zit (nee!), hoeveel vrijwilligers er rondlopen en hoeveel vaste medewerkers er zijn. Standaard vragen waarop ik de antwoorden redelijk paraat heb. Haar reactie evenwel is niet standaard. Ze zegt “nou, de zaken zijn hier strak geregeld hoor.” Tja, wat zeg je daarop? “Dankuwel” en iets over “veel hulp” en  “dierenvrienden”.

Opruimen

Op zondag lopen we rond met het voldane gevoel van een geslaagd feest, al drijft het wel op een laagje vermoeidheid. Open Asieldag of niet, zevenhonderd bezoekers of niet, voorbereiden, opbouwen, afbreken, plezier maken, geld ophalen en opruimen: het moet allemaal tussen de asielbedrijven door gebeuren. De zorg voor de dieren gaat immers alle dagen door en vóór.

Zaterdagvond zijn alle buitenspullen opgeruimd, zondag gaan we binnen ordenen. Aan het einde van de dag is het zelfs netter en georganiseerder dan vóór de Open Asieldag. “Het is net of er geen open dag is geweest” zeggen mensen verbaasd, als ze hun dieren uit het pension komen ophalen.

Strak geregeld!

Strak geregeld, zo had ik het nog niet bekeken. Ik ben elke keer gewoon weer apetrots als ik rondloop en al die mensen zie die zonder zeuren en klagen aanpakken, doen wat er gedaan moet worden, ideeën aandragen en uitvoeren en dat alles met een zonnig humeur. Ik ben dankbaar dat ik daar deel van mag uitmaken en daar mijn steentje aan mag bijdragen. Zeker strak geregeld, ja!

Op de tast

Later die week loop ik in lichte motregen na de avondronde van het asiel naar huis. Hoogste tijd om het deurtje van het kippenhok te sluiten. Het motregent een beetje. Met de zaklamp van mijn mobieltje schijn ik voor me uit. Plotseling wordt mijn wereld uiterst wazig. Een recalcitrante struik heeft mij de bril van de neus getrokken en een pikdonkere tuin in geslingerd. Uit vrees ineens een krák te horen, blijf ik roerloos staan om vervolgens voorzichtig op onderzoek uit te gaan. Dit doe ik op de tast, omdat ik mijn bril niet uitsluitend voor de sier draag. Ik voel struiken, gras, een slak maar geen bril. Tegels, modder, -censuur- brandnetels maar geen bril. Ineens schaalt de motregen op naar een wolkbreuk. Ik begin, in mijn eentje, keihard om mezelf te lachen.

Uiteindelijk -in mijn gevoel uren, in werkelijkheid waarschijnlijk vijf minuten, later- vind ik de bril, drie meter verderop, grondig verstopt onder een verre buurman van de struik die hem van mijn gezicht bokste. Nog half met de slappe lach, inmiddels straaldoorwaternat met een bemodderde bril op mijn neus loop ik naar binnen. “Echt hè” zeg ik binnensmonds tegen mezelf “je hebt de zaken heel strak geregeld”.

Vanaf deze plek een heel hartelijk dankjewel aan alle mensen die hebben geholpen om onze Open Asieldag 2019 tot zo’n groot succes te maken!!

Laatste blog & nieuws