Ik kijk naar het kleine katje dat slapjes in mijn handen hangt. Het diertje is een week of vier. Hij is samen met zijn moeder binnengebracht. De moeder is alert en lijkt er redelijk aan toe te zijn, haar kind verre van.

Temperatuur

We lopen onze checklist na. Eerste indruk: Niet Goed. Als ik het nekvelletje optil, blijft het als een tent omhoog staan. Helemaal Niet Goed. De eerste thermometer geeft drie streepjes. “Zal je altijd zien, batterij leeg”. Bij de tweede thermometer zien we eveneens – – – . “Altijd als je spullen nodig hebt, werken ze niet” mopperen we nog. Pas bij de derde realiseren we ons dat de thermometer niet het probleem is: de temperatuur van het diertje is onmeetbaar laag.

Negende leven

Syl en ik kijken elkaar aan. Weten allebei: dit katje is waarschijnlijk aan zijn negende leven bezig. Syl belt de dierenarts, we mogen meteen komen. Dick, de chauffeur van de dierenambulance, biedt onmiddellijk aan naar de dierenarts te rijden met de kleine patiënt. We bereiden hem voor. Zeggen “realiseer je dat de kans groot is dat deze het niet gaat redden”. Later horen we dat hij zo snel als menselijk mogelijk (en wettelijk toegestaan) met het katje naar de dierenarts is gevlogen.

Vraagtekens

Vervolgens richten we onze aandacht op moederpoes. Kijken haar na, ze krijgt een zacht kleedje en wat lekkers te eten. Ze heeft melkstuwing, het kleintje moet al een tijdje niet meer gedronken hebben.

Syl belt met de vinder. Moederpoes is niet van hen. Is in hun schuur bevallen. De andere kittens van het nestje zijn al snel na de geboorte dood gegaan. Dit laatste kitten heeft het tot dan toe goed gedaan. Zeggen ze. We hebben er onze vraagtekens bij al verandert de situatie er natuurlijk niet door.

Zwart gat

Terwijl we met de dieren bezig zijn, heb ik mijn emoties naar de achtergrond geschoven. Nu al het nodige gedaan is, kan ik onderzoeken welke gevoelens er bovenkomen. Ben ik boos? Bedroefd? Berustend? Ik verwacht van alles, maar niet dit: een groot zwart gat. Daar moet ik nog wat mee, maar niet nu, het is inmiddels ruim na vijven en ik ga naar huis. Tijd om even bij te komen.

Ondersteboven

Na een uurtje appt Syl me. Het poesje is ingeslapen. Dierenartsassistente Esther – toch heus wel wat gewend – is ontredderd en boos, gezien de meegestuurde emoji.

“Ik ben er zelf ook ondersteboven van” app ik zonder na te denken terug. En realiseer me dan: dat is het juiste woord. Ondersteboven. Het gevoel dat dit niet klopt, dat de dood van dit diertje voorkomen had kunnen worden, dat dit de omgekeerde wereld is. Er is nog veel werk aan de winkel.

Ik ben bijna opgelucht dat ik het zwarte gat een naam heb kunnen geven. De dag dat dit soort dingen me onaangeroerd gaan laten, is de dag dat ik met dit werk ophoud.

Met de moederpoes gaat het inmiddels goed. Ze heeft de naam Mirage gekregen, wat ‘luchtspiegeling’ betekent. Ze verblijft momenteel nog op onze quarantaine afdeling. Na haar sterilisatie gaan we voor haar op zoek naar een nieuw baasje.