“Oude dieren herplaatsen jullie zeker niet”. Meestal niet eens een vraag, meer een vaststelling. De implicatie blijft vaak onuitgesproken in de lucht hangen “oude dieren gaan vast allemaal in het asiel dood”. Elke keer leggen we dan weer geduldig uit dat we van al onze asieldieren individueel bekijken welk nieuw thuis voor hen is weggelegd. Waarbij het dan werkelijk niet uitmaakt of ze een chronische aandoening hebben of gedragsdingetjes of dus al op leeftijd zijn.

Karakter

Zelf vind ik senior-dieren geweldig. Niet uit zoetsappigheid, dat ze allemaal zo lief of schattig zijn. Welnee, hun karakter is gevormd en ze zijn ongegeneerd zichzelf, compleet met humeurtjes en eigen-aardigheden. Je zal ze niet chagrijnig horen zeggen: “vróeger kon ik nog in één keer op de bank springen”. In plaats daarvan is hun redenatie “oh kijk, een krukje om op de bank te stappen, wat handig” of “als ik nou mijn nagels even in de Chesterfield sla, kan ik me misschien dááraan omhoog trekken”.

Zeventien en achttien jaar

Een maand of wat geleden kwamen Hansje en Billy bij ons binnen. Hun eigenaar was overleden. Zo te zien dames van een zekere leeftijd  – het zou onbeleefd zijn om hen ernaar te vragen (hun meegeleverde dossier vermeldde resp. zeventien en achttien jaar oud). Enigszins aangeslagen door de vele veranderingen van de laatste tijd zaten ze ons van ver achterin hun hok aan te staren. Eten? Mwah, geen trek. Aaien? Nee hoor. Een zacht mandje voor de knokige botten? Als het moet.

Geen doodvonnis

Ook al is hun leeftijd bekend en zien we die op dat moment echt wel aan hen af, het is zeker niet meteen een doodvonnis. We beginnen bij het begin: een grondige medische inspectie. Meten is weten tenslotte. Geheel vrijwillig meewerken aan het dierenartsonderzoek is meer iets voor jonkies en watjes, volgens de dames. Uiteindelijk wonnen dierenarts Saartje en kattenverzorgster Marlies de discussie, waarbij gelukkig niet meer bloed vloeide dan strikt noodzakelijk.

De uitslag was verheugend en verrassend goed. Geen nierfalen, geen ontstekingsbeelden, hoogstens moeten we Hansje’s schildklier een beetje in de smiezen houden, wat medicatie tegen rugpijn geven en voor beide dames een tandartsbezoek inplannen. Niet veel later nam dierenarts Marije namens ons afscheid van de allerlaatste nog aanwezige bejaarde tanden en kiezen.

Eigen voorkeuren

Elke avond tijdens de avondronde zag ik hen, omringd door etensbakjes met de meest uiteenlopende en exquise varianten kattenvoer. De biefstuk die ze gewend waren, ging ons nét te ver. Langzamerhand leerden we elkaar kennen. Legde Billy me uit dat ze heus haar kattenbak wel wil gebruiken waar ie voor bedoeld is maar dattie dan wel op die ene plek moet staan. Maakte Hansje me duidelijk dat ze echt veel liever uit de kraan drinkt (want Hansje springt met hulp van haar rug druppeltjes weer moeiteloos op het aanrecht, waar ze me elke avond nadrukkelijk – nog net niet op haar horloge wijzend – staat op te wachten). Het is dan niet zozeer eten waar ze naar verlangt, maar een praatje. En de kraan graag, ja.

Billy wil geen woorden maar daden. Op de grond zitten moet ik, zodat zij voorzichtig op een van mijn benen kan staan balanceren. En aaien natuurlijk, langdurig aaien. De actualiteiten gaan aan ons voorbij, het weer interesseert ons buitengewoon weinig, Instagram en Facebook kan ons gestolen worden. Veel meer dan ‘gewoon gezellig samen’ doen we eigenlijk niet.

Uitzwaaien

Nu zijn de dames besproken. Een weekje geniet ik nog van hun aanwezigheid en dan zwaaien we elkaar uit. Dan zitten ze weer, hoe lang of hoe kort hun leven ook nog mag duren, knus en warm en geliefd en verwend in een eigen huis. Zoals het hoort.

Dit alles en nog veel meer. Een wat omslachtige manier om duidelijk te maken dat juist dieren die schijnbaar over hun houdbaarheidsdatum heen zijn de beste beslissing kunnen worden die je ooit genomen hebt.