Het is ochtend. Het is niet druk, iedereen heeft z’n taak, alles gaat z’n gangetje. Plotseling rent er een vrijwilligster binnen met één van de door ons meest gevreesde boodschappen: hond gebeten.

Aangevallen hondjes

Tijdens de wandeling zijn twee pensionhondjes aangevallen door een hond van minstens vier keer hun formaat. De ene weet zich los te rukken en rent weg richting asiel. Daarna heeft de aanvaller z’n aandacht verlegd naar het andere hondje en die eveneens te pakken genomen. De vrijwilligster weet de grote hond van het kleine hondje af te sleuren, waarna ook het tweede slachtoffertje keihard de benen neemt. Van het ene op het andere moment heerst in het asiel code rood.

De vrijwilligster heeft het eerste hondje gevonden en mee terug genomen naar het asiel. Het is duidelijk dat hij diepe wonden in rug en nek heeft opgelopen. Kort daarop brengt iemand – godzijdank- hondje nummer twee binnen. Ook deze bloedt heftig uit diverse wonden op zijn borst. Annika en Syl pakken de twee gebeten slachtoffertjes voorzichtig in en rijden onmiddellijk naar onze dierenarts.

Deze afbeelding dient ter illustratie en geeft niet de hond(en) in dit verhaal weer. Bron: Pexels/SplitShire CCO

Drie dierenartsen

Intussen belt Marlies de eigenaar en legt de situatie uit. Zijn vrouw gaat een paar dagen op cursus en heeft de hondjes die ochtend gebracht, om ’s avonds zelf het vliegtuig te kunnen nemen. Die reis gaat niet door.

In de praktijk bekommeren drie dierenartsen zich -in hun lunchpauze- om de hondjes. Wonden spoelen, pijnstillers erin, antibiotica injecties. Veel meer kan eigenlijk niet. Hechten is uit den boze aangezien de wonden diep zijn en eventueel wondvuil moet kunnen draineren. Syl en Annika zien er inmiddels uit alsof ze geschminkt zijn voor een slechte horrorfilm, zoveel bloed is er op hen terechtgekomen.

Aan een boom

Intussen gaat de asieldag gewoon verder. Marlies verzorgt de tussen-de-middagronde in de hondenkennel en maakt de uitlaatlijst. Conny komt eerder terug van haar pauze. Net op tijd om een meneer te woord te staan die zijn hond komt inleveren. Hij heeft de hond die ochtend aangeschaft en hoeft hem niet meer nadat het dier zijn papegaaien heeft doodgebeten. Als Conny uitlegt dat zoiets niet stante pede kan, verlaat hij nors het terrein met de woorden “ik heb haast, dan bind ik hem wel ergens aan een boom”. Niet de eerste keer dat we dit dreigement horen, maar Conny is er niet gerust op. Dat kan er nog wel bij…

Eigenaar

Als ik binnenkom, zie ik in de trimkamer een groot en bebloed dekbed met daarop twee hondjes -eentje onrustig piepend en eentje die niet durft te gaan liggen- en collega’s en vrijwilligers die nog diep onder de indruk zijn van het gebeurde.

Ik kan niet veel bijdragen behalve het te woord staan van de eigenaar die toch wel boos is, al verwoordt ze het netjes als “teleurgesteld”. Wat een schok moet het ook zijn om je dieren zo aan te treffen. We bieden haar een stoel aan, glaasje water. Haar aanwezigheid brengt gelukkig wat rust bij de hondjes. Ze nemen een koekje van ons aan en als we hen toedekken met een deken, kunnen ze hun oogjes bijna niet open houden, zó doodmoe van de schrik, schok, pijn en alle indrukken.

We vertellen de eigenaar wat er gebeurd is, leggen uit welke medicatie wanneer moet, waar ze speciaal op moet letten (koorts!) en dat ze bij twijfel altijd de dierenarts moet bellen. Terwijl de eigenaar nog wat dingen gaat regelen op haar werk, brengt de dierenambulance een hond binnen. Conny herkent het dier onmiddellijk, en inderdaad, hij stond ergens vastgebonden aan een paaltje.

Schakelen

We moeten dóór, er is nog geen gelegenheid om alles even rustig voor onszelf op een rijtje te zetten. Wel maken we tijd om de vrijwilliger die met de hondjes liep, even te bellen. Ook zij is natuurlijk helemaal ondersteboven van het gebeurde.

Intussen lopen er klanten in en uit; op zoek naar een leuke kat, Carnibest kopen, pension reserveren en voor Annika een afspraak voor kennismaking met een van de asielhonden (het is een match!).

We verzamelen spullen om met de hondjes mee te geven, dekbedden, medicatie, rescue druppels, handdoeken. We drukken de eigenaar op het hart om echt, écht, meteen de dierenarts te bellen als het niet goed gaat. Ze belooft het.

We lopen het asiel weer in en beginnen aan de zoektocht naar de eigenaar van de binnengebrachte hond. Code rood is code licht roze geworden. De adrenaline in onze lijven giert nog enige tijd na…

p.s. Van tevoren twijfel ik of ik dit verhaal wel moet schrijven. Ik heb mijn best gedaan om de gebeurtenissen te beschrijven zonder dat mensen zichzelf of elkaar erin (menen te) herkennen. Zaken als schuldvraag, aansprakelijkheid en kostenvergoeding handelen we persoonlijk en vertrouwelijk met de betrokken partijen af. Ook de politie is hierbij betrokken. Wat ik vooral wil beschrijven is het schakelen tussen vele verschillende emoties, het in actie komen, het doordachte handelen en het teamwerk, waar ik -ondanks deze nare aanleiding- heel erg trots op ben.

p.p.s. Met de twee hondjes gaat het inmiddels, naar omstandigheden, weer goed.