Intussen in het asiel: Breedbek

“Goed zo, Troy, brááf”, zegt Marianne en stopt een snoepje in zijn brede bakkes. Als dank ontvangt ze een kloddertje spuug. “Keurig” echo ik. We kuieren heerlijk met z’n drietjes in het lentezonnetje. De hond, een kruising Amerikaanse/Engelse bulldog, met een halsband en gentle leader om en wij mensen ieder met een lijntje aan de gentle leader. Marianne bovendien met een lijntje aan zijn halsband. We zijn bezig met plan B en boeken vooruitgang.

Een week eerder heeft Marianne Troy begeleid bij het maken van een blaasecho en röntgenfoto’s. Ze heeft er nog spierpijn van. Troy is lief, sterk, weegt veertig kilo, is weinig gewend en nauwelijks opgevoed. Een indrukwekkende en tegelijkertijd zorgwekkende combinatie.

Bij het uitlaten is Troy’s motto: “als trekken niet helpt, helpt harder trekken wel”. En hij heeft gelijk, zijn uitlaters volgen hem vanzelf. Troy bepaalt de richting en het tempo. Ook bij behendigheidsoefeningen of impulscontrole komen we niet aan de lesstof toe, alles ontaardt eigenlijk in een touwtrekwedstrijd, zonder dat hij er iets van opsteekt.

Bij andere honden is hij een beuker. Spelen staat bij Troy gelijk aan pletten en daar hebben andere honden al snel genoeg van. Begrijpelijk.

Tijd voor plan B. Marianne en ik wennen hem aan een gentle leader (een soort halster) en nemen hem tussen ons in. Met geduld en beloningen, drie stappen vooruit, twee achteruit, komen we tot een systeem dat werkt en zowel mens als hond kwetsuurvrij houdt. Al na een paar keer oefenen trippelt Troy bedaard naast ons, zonder noemenswaardige spanning op de lijnen. Als we iets tegenkomen dat hij spannend vindt, vragen we zijn aandacht en belonen dat. Zo leert hij dat rustig blijven hem veel meer oplevert dan al die gekkigheid.

Troy is een van de breedbekken -in het asiel ook wel aangeduid als blokkoppen- die op dit moment bij ons in het asiel zitten. De benaming is niet vleiend, wel duidelijk. Het zijn de Stafford-pittbull-bulldog-bullterriër-of-een-willekeurige-kruising-daarvan-types, die in grote getale de Nederlandse asielen bevolken, al dan niet voorzien van probleemgedrag. Zo ook bij ons .

Zelf ben ik niet zo van de brede-bek-overtuiging, qua uiterlijk. Geef mij maar een lange neus en een wat smaller gesneden type. (Stiekem heb ik ook een vooroordeel over hun intelligentie. Of het gebrek daaraan… maar dat ga ik natuurlijk niet hardop zeggen. Op internet.)

De eerste paar keer dat we met Troy lopen, zie ik vooral zijn problemen en moeten we ons concentreren op het vinden van een manier om hem de spelregels uit te leggen.

Naarmate dat gaat lukken en ik de Troy achter de breedbek leer kennen, ga ik hem leuk vinden. Misschien zelfs een beetje snappen wat mensen in dergelijke honden zien. Een béétje hè.

Als we hem ophalen, zit hij ons zoetjes in zijn kennel op te wachten en laat zich rustig aanlijnen. Met zijn bruine kraaloogjes kijkt hij ons verwachtingsvol aan. Je ziet hem denken: “dat met die gentle-leader, mwah. Maar het snoep maakt veel goed…”.

Ik start dit blog met de intentie om een vlammend stuk te schrijven over de problematiek rond breedbek-honden en de maatschappelijke problemen die ermee samenhangen en over het rapport dat van de Raad van Dierenaangelegenheden over ‘hoog-risico’ honden heeft geproduceerd en dat we als asiel ook overspoeld worden met deze dieren en dat we ze ook niet allemaal kunnen hervormen en redden en dat het vechten tegen de bierkaai is.

Tijdens het schrijven laat ik dat idee los als ik me ineens realiseer dat we wel degelijk een verschil maken. Door gewoon te doen wat binnen ons vermogen ligt. Voor ieder dier zijn eigen, unieke aanpak. Zoals we dat voor alle asiel (en pension!)dieren proberen te doen. Stap voor stap. Breedbek voor breedbek.

Laatste blog & nieuws