Maandagavond, even voor vijven. Ik zit boven in mijn kantoor dus zie hem niet binnenkomen. Toch weet ik dat hij binnenkomt. Ik hóór hem. Nou hoor je katten vaker binnenkomen. Protest tegen het mandje, tegen de autorit of gewoon uit algeheel ongenoegen. Maar dit? “Niet goed” seint mijn onderbewuste. Dus ik ga het geluid tegemoet.

Ook Jonne en Laura staan al in de dierenartskamer. In de vervoersbox ligt een mooie, grote, rood witte kater. Die kennelijk de snelheid van een auto nét verkeerd ingeschat heeft. Mijn bewuste brein is het eens met mijn onderbewuste. “Niet goed”. Hij bloedt uit zijn bekje en zijn ene oog kijkt ons te nadrukkelijk aan. Oftewel, puilt onnatuurlijk uit. De kater schreeuwt van pijn, angst en stress.

Dit is een Spoedgeval. Inderdaad, met een hoofdletter. De ambulance moet meteen door naar een andere kat (die uit een gracht is gevist) dus die kan hem niet naar de dierenarts brengen. Gelukkig staat collega Conny meteen klaar om te rijden. Wij halen nog snel de chipreader over hem heen en vinden een chip.

Bommel heet hij, deze pechvogel. We zoeken het nummer op dat bij de chip geregistreerd staat en bellen. Geen gehoor. Conny is onderweg met Bommel.

In het asiel gaat de zoektocht naar de eigenaar verder. Ik zoek op internet naar een naam bij het telefoonnummer maar loop vast. Jonne is slimmer en vindt een adres bij het telefoonnummer. Vlakbij waar Bommel is gevonden, goede kans dat hij daar inderdaad woont. Dus zoeken we verder. Bij het adres vinden we twee namen. Weinig voorkomende namen (gelukkig). Wat nu….ehhm, oh ja, Facebook!

En ja, één van de namen komt voor op Facebook met Leiden als woonplaats. Bij de info staat iets over de wijkvereniging. Van de wijk waar Bommel gevonden is. Dus sturen we een privé bericht via Facebook. En proberen het vaste telefoonnummer nog eens. Geen gehoor. Geen voicemail.

Dierenarts Colette onderzoekt Bommel en belt met de bevindingen. Oogkas is intact, maar oogzenuw uitgerekt door de klap (vandaar dat bolle oog). Dat oog zal eruit moeten. Onderkaak is gebroken maar ook dat kan worden gerepareerd. Fikse pijnstilling erin.

Hij ziet ongetwijfeld kuddes roze olifantjes, maar alles beter dan zoveel pijn. Hij laat zich niet kisten en sluit meteen vriendschap met dierenartsassistente Esther. Het grootste gevaar nu is dat door de klap zijn hersens gaan zwellen. Veel meer dan afwachten kunnen we niet, daarom gaan we tegen zessen toch maar naar huis. Bommel krijgt in ieder geval de beste zorg en verzorging.

Esther houdt me via de app op de hoogte van de toestand van Bommel. Ik stuur dat door naar de asielapp en zo houdt de situatie rond deze zwaargewonde kat ons een groot deel van de avond bezig.

Ik overweeg om een oproep op onze Facebook pagina te plaatsen zodat de eigenaar zich zal melden en maak vast een tekstje. Intussen gaat Jonne vasthoudend verder met zoeken. Net als ik de enter toets wil indrukken appt ze “ik heb een mobiel nummer!”.

Via internet heeft ze de buren van Bommel gevonden. Die zijn helemaal ontdaan “ik heb hem vanochtend nog gezien”. Ze hebben het mobiele nummer van de eigenaar niet, maar lopen –met Jonne aan de lijn- naar de buren aan de andere kant en die hebben het nummer wel!

Jonne brengt meteen de eigenaar op de hoogte, geen makkelijke taak. Nog geen half uur later wordt Bommel bij Dierenartsenpraktijk De Keerhoeve herenigd met zijn baasje. Een collectieve zucht van verlichting op de asielapp. Bommel heeft nog een lange weg te gaan, maar nu in ieder geval weer met steun van zijn eigenaar.

De volgende dag gaat het goed met Bommel en vooral, met zijn hersenen. Dus gaat hij geopereerd worden aan zijn oog en kaak. Of hij als eerste mag, vóór de sterilisaties van onze asielpoezen? Ja natuurlijk, zeggen we en stellen 1 van de 5 sterilisaties een paar daagjes uit. Marlies gaat dinsdagmiddag even bij hem kijken als ze de poezen gaat ophalen en doet hem de hartelijke groeten van ons allemaal. We krijgen een kopje terug.

Op woensdag krijgen we een foto van Esther. Van Bommel die als een piraat op z’n zondags (want met een dot desinfecterende zilverspray als een soort ooglapje)  een rondje door de praktijk mag lopen. Donderdag mag hij weer naar huis. Bommel is dan misschien geen asielklantje, maar toch is hij inmiddels een beetje ‘van ons’.

We zijn blij. Met Bommel’s eigenaar die hem een chip gaf, met de vasthoudendheid van Jonne, met de behulpzaamheid van de buren, met de deskundigheid en de betrokkenheid van de mensen van De Keerhoeve. En met het ondanks-alle-narigheid-toch-een-Happy-End voor Bommel.