Intussen in het asiel: Allemaal beestjes

Er staan drie mensen voor de balie bij collega Marlies. In een emmertje met een doek bevindt zich een diertje. De baby lag naast zijn dode moeder in hun tuin. De mevrouw is Duits en zegt ‘steinmarten’. Marlies twijfelt en vraagt ons om een second opinion. In eerste instantie beaam ik dat het inderdaad wel een marterkind zou kunnen zijn.

Maar marters zijn wilde dieren en beschermd dus kunnen en mogen we die niet opvangen. Maar aangezien de mensen die hem gevonden hebben dat ook niet kunnen en mogen en wij nu eenmaal een dieropvang zijn, nemen we het diertje toch van hen over.

We bedanken de vinder hartelijk voor de goede zorgen in een mengeling van Engels, Duits en Nederlands en zetten het diertje in de couveuse. We proberen wat Carnibest kattenvoer. Syl geeft het hem aan met een tangetje. Verstandig, naar blijkt, want Syl stelt prijs op haar vingers en het beestje heeft Honger.

We kijken nog eens goed en komen gezamenlijk – met hulp van Google – tot de conclusie dat het een bunzingbaby betreft. Terwijl we met hem bezig zijn, begrijpen we ineens ook waar de uitdrukking ‘stinken als een bunzing’ vandaan komt.

Marlies begint een rondje te bellen. Wie kan en mag en wilde bunzings opvangen? Ze zijn beschermd en dus moet je, naast kennis en ervaring, over een vergunning beschikken om ze groot te brengen en weer uit te zetten.

Via de frettenopvang (want de fret is familie van de wilde bunzing), de Zoogdiervereniging en nog wat omwegen komen we uit bij vogel- en zoogdierenopvang De Toevlucht. In Amsterdam. Hij is daar welkom.

Het is inmiddels kwart voor vier. Marlies heeft om zes uur met haar ouders afgesproken om te gaan eten. Ze zucht eens diep – naar zij denkt voor ons niet hoorbaar, maar ja – en pakt dan de sleutels van de asielbus. De babybunzing en Marlies gaan op weg.

Intussen gaan mijn gedachten terug naar allerlei diersoorten die we in de loop der jaren hebben binnengekregen. En die we niet zelf konden opvangen maar voor wie we wel altijd een plekje zijn gaan zoeken.

Een nestje uiltjes uit de zoutloods bij de buren van Stedelijk Beheer. Die gingen naar het vogelasiel in Oegstgeest.

Een poolvosje (poolvosje? ja, poolvosje) die we tijdelijk in de kennel hebben gehad totdat Stichting Aap zich over hem kon ontfermen. En die nu heerlijk in een wildpark ergens bij de Limburgse grens woont.

In de loop der jaren een groot aantal jonge konijntjes, die meestal naar de speciale wilde-konijnen-afdeling van het Knagertje in Den Haag gingen.

Een aalscholver, een patrijs, een ijsvogeltje (toen hij binnenkwam was ik vrij en daar baal ik nog steeds van), ontelbare duiven, meeuwen, reigers, eenden en zangvogeltjes. Die allemaal bij het vogelasiel terecht zijn gekomen.

Egels, in alle grootten, leeftijden en toestanden. Ook die gaan naar een gespecialiseerde opvang.

En drie weken geleden nog een eikelmuis. Een prachtig diertje, eveneens lid van een beschermde diersoort, dat onverwachts hoog kan springen (Syl weet daar nu alles van…).

’s Avonds op de asiel app gaat het nog even over het schattige bunzinkje. En alle lof voor Marlies, die weliswaar file heeft gehad op de terugweg maar nog net op tijd heeft kunnen aanschuiven bij het etentje met haar ouders.

Vandaag vind ik in het stukje bos naast mijn huis een dode rat met vier gaatjes in zijn nek die daar hoogstwaarschijnlijk zijn achtergelaten door onze kater Aslan. Ik bedank Aslan voor zijn inspanningen.

Tja, het leven is niet eerlijk… voor de één rijdt de asielbus van Leiden naar Amsterdam en om de ander wordt geen traan gelaten.

Laatste blog & nieuws