Wie ons en onze asieldieren een beetje volgt op social media, kent haar: poes Mia. Op 14 april 2020 werd ze aan ons afgestaan wegens constant ruzie zoeken met de andere kat des huizes. Bovendien had ze fikse huidklachten. Omdat ze ook een paar vlooien had, hoopten we dat het met een vlo middel en sterilisatie snel beter zou gaan. Dat bleek ijdele hoop.

Sprankelende ogen

Een zoektocht volgt. Uiteindelijk komen we op een min of meer werkzame combinatie van een vrij hoge dosis medicatie met dieetvoeding. Het blijft een delicaat evenwicht. Twee brokjes stelen van een buurkater of -poes of een kleine vermindering in medicatie zorgt onmiddellijk voor nieuwe tot bloedens toe opengekrabde plekken die langzaam helen. Ook in goeden doen ziet Mia er altijd een beetje scharrig uit. Daar sta je eigenlijk nooit zo bij stil want wat aan haar uiterlijk vooral opvalt zijn haar ogen. Helder en sprankelend lichtgroen kijken ze de wereld in. Fel, als je iets wilt waar ze het niet mee eens is of stralend van plezier wanneer ze een nieuwe puzzel mag oplossen.

Superslim

Mia is slim. Zo slim dat het bijna lastig is om haar voor te blijven met bedenken van uitdagingen, spelletjes en puzzels. Ze leert razendsnel wat een clicker is, waarmee ze meer (zelf een reiskorfje inlopen) en minder (high five) zinnige dingen leert. In de loop der tijd schittert ze in allerlei filmpjes waarin ze haar talenten tentoon mag spreiden. Op haar beurt leert Mia ons finesses over trainen, leuke van stomme spelletjes onderscheiden, begrijpelijk een oefening opbouwen en 100% focus houden tijdens het trainen.

Geen baasje

Haar eerder wat stekelige karakter wordt al doende meegaander, al wordt Mia nooit een doetje en dierenartsbezoek of dingen als vlodruppels toedienen blijven altijd een uitdaging. Met haar gezondheid gaat het op en neer, dan weer meer krabplekken, dan weer minder. Een aantal keren proberen we de medicatie af te bouwen, wat faliekant mislukt. We berusten erin. De weken worden maanden, de maanden worden jaren. Doorlopend zijn we bezig met de zoektocht naar die ene mens bij wie Mia oud mag worden. Vele lijntjes zetten we uit, in de loop der tijd meldt zich een aantal kandidaten die bij nader inzien weer afhaken.

Diabetes

De laatste maand ofzo valt het me op dat ik Mia erg vaak opgerold op het bankje in kattenhal twee zie slapen. Voorheen was ze daar ook vaak te vinden maar dan alert en wakker en klaar voor actie. We merken steeds meer andere kleine dingen. Meer eten krijgen om op gewicht te blijven, steeds meer drinken. Zodanig meer zelfs dat ze, voor het eerst in haar leven, onzindelijk wordt. En, wat eigenlijk nog significanter is: de vonk in Mia’s ogen, die zo kenmerkende sprankeling, lijkt langzaam te vervagen. We doen onderzoek. Uit haar urine en bloed blijkt een onverbiddelijke diagnose: Mia heeft diabetes. Het treft ons als een hamerslag, onze wereld staat op z’n kop.

Onmogelijke combinatie

We wikken en wegen, overleggen met de dierenarts. De anti-jeuk medicatie mag niet in combinatie met insuline gegeven worden, stoppen met die medicatie is absoluut geen optie en ander (diabetes)voer kan ook niet, gezien Mia’s heftige allergieën. Om nog te zwijgen over hoe onaangenaam het tweemaal daags insuline spuiten en zeer regelmatige bloedsuikercontroles Mia’s (en ons, maar vooruit, daarom bestaan er pleisters) leven zouden gaan maken. De meegaandheid die Mia zich de afgelopen jaren eigen had gemaakt, is namelijk als sneeuw voor de zon weer verdwenen met alle dierenartsbezoeken en onderzoekjes van de afgelopen weken.

792 dagen

We houden van haar alsof het onze eigen kat is. Voor onze eigen kat zouden we hetzelfde beslissen. Marlies belt Mia’s vaste vrijwillige verzorgers om het uit te leggen. Iedereen is diep geschokt. Maar iedereen begrijpt het en allemaal komen ze langs om op hun eigen manier dag te zeggen tegen hun lieveling. 792 dagen lang maakten we met z’n allen het leven zo leuk mogelijk voor Mia. Afgelopen dinsdag kwam daar veel te vroeg een einde aan.