Intussen in het asiel: Afscheid van Lanzo

Een paar maanden geleden stond Amerikaanse Cocker Spaniël Lanzo van collega Marianne bij dierenarts Saar op de tafel. Even naar een oogje met wat uitvloeiing kijken. Terwijl ze hem vasthoudt, voelt Marianne ineens bobbels bij zijn keel. Saartje checkt, ook in zijn liezen zitten fikse bulten. Lanzo is dan net veertien jaar geworden. Weefselonderzoek volgt. De uitslag: niet goed, Lanzo heeft lymfoom. De prognose? Een paar weken tot een paar maanden. Aan Lanzo zien we verder niks, hij gaat gewoon zijn vrolijke gang terwijl Marianne en wij hem als een havik in de gaten houden. Tot vorige week, als hij ineens achterblijft op de wandeling, met lange tanden gaat eten en zich een beetje afzondert. Dan weet Marianne dat het tijd is om haar hart te laten breken. Tijd om hem te laten gaan.

Zonnige persoonlijkheid

Dertien jaar lang was Lanzo letterlijk vierentwintig uur per dag in Marianne’s nabijheid – in die tijd werd hij bijna onderdeel van haar DNA. Ook wij mochten al die jaren van zijn zonnige persoonlijkheid genieten. Het bracht ontelbare mooie herinneringen en nu, op het eind, vele tranen. Om Lanzo te gedenken als de super collega die hij was, wijden we vandaag nogmaals een blog aan hem, in de hoop dat de herinneringen het gemis een klein beetje kunnen verzachten.

Het verhaal van Lanzo

Op 16 maart 2008 brengt de politie een Amerikaanse Cocker Spaniël pup naar het asiel. Acht weekjes jong nog maar, gevonden naast het overleden lichaam van zijn baasje. Marianne is helemaal weg van het schattige pupje. Op dat moment is Norah haar enige hond en ze overweegt serieus om dit ventje aan haar gezin toe te voegen. Maar de asielroedel (honden van het personeel) telt op dat moment al aardig wat leden en het kantoor en de kantine in het oude asielgebouw zijn domweg vol. Marianne verwerkt haar teleurstelling en Rufus vindt al heel snel een nieuw thuis.

Rufus wordt Lanzo

De oplettende lezer vermoedt natuurlijk dat het verhaal hiermee niet af is. En inderdaad, bijna een jaar later komt de blonde Amerikaanse Cocker plotseling retour naar het asiel. In de asielroedel is er nu wel ruimte en Marianne twijfelt geen moment. Rufus is voor haar. Na lang nadenken over een nieuwe naam (een van de nadelen van zoveel dieren zien langskomen, is dat bijna alle namen inmiddels een associatie oproepen) wordt Rufus omgedoopt tot Lanzo. (Ik kan in alle bescheidenheid melden dat ik daar iets mee te maken heb gehad. Waarna hij ook vele bijnamen verwerft, zoals Lansje-Pansje-Kevertje. Ik dwaal af.)

Gewatteerde moonboots

Lanzo schikt zich naadloos in zijn nieuwe woon&werk situatie en heeft al snel het grote voordeel van een asielgebouw ontdekt. Namelijk dat zich er a) veel ruimtes met etenswaar bevinden b) veel verschillende mensen rondlopen waardoor er c) regelmatig deuren op een kier blijven staan waardoor mogelijke toegang tot a). Dankzij zijn kleine gestalte en gewatteerde moonboots heeft hij een ingebouwde stealth-mode. De keren dat het hem lukt om ongezien ons magazijn te betreden of een jaszak of prullenbak te plunderen zijn niet op één hand te tellen. (Je zou toch denken dat we, als professionele dierverzorgers, dit op den duur weten te voorkomen. Nope.)

Speld opgegeten

Soms maakt zelfs Lanzo het te bont. Als hij op een gegeven moment last van zijn rug heeft, laat Marianne röntgenfoto’s maken. “Nou” zegt de dierenarts “met zijn rug is niks mis” en laat de foto zien. Waarop, in het midden van het beeld, het silhouet van een knopspeld prijkt. Met de hulp van psyllium en schietgebedjes, deponeert Lanzo de volgende dag de speld (het is een rode en niet de oorzaak van de rugpijn trouwens) keurig bovenop zijn drolletje. We halen opgelucht adem waarna een serieus gesprek over betamelijk eetgedrag volgt. Hoewel hij ons met zijn grote bruine ogen daarbij begrijpend aankijkt, blijft toch ergens het gevoel hangen dat hij onze preek beleefd naast zich neer legt.

Oostindisch doof?

Door de jaren heen verandert hij nauwelijks qua uiterlijk, het valt hoogstens op als hij een keer door een overijverige trimster een klassiek Amerikaanse Cocker-look heeft gekregen (kuch *blotebillengezicht*). En zijn gehoor gaat achteruit. Toegegeven, de grens tussen Oost-Indisch of stokdoof is bij een Cocker al heel smal, maar op een gegeven moment merken we dat zijn imitatie-sirene-huil niet meer afgaat als er hulpdiensten voorbij rijden op de Stevenshofdreef. Tijdens het vuurwerkseizoen is dit nadeel dan weer een duidelijk voordeel.

Steun en toeverlaat

In de loop der jaren toont Lanzo zijn vele verschillende talenten. Altijd vrolijk kwispelend, op zoek naar iets eetbaars, te porren voor een spelletje, geduldig en zachtaardig therapeut voor soortgenoten, model voor ontelbare PR foto’s en bekwame ‘testhond’ dan wel ‘socialisatie-hond’ voor asielgasten van de katachtige overtuiging.

“Samen wandelen, spelletjes doen, haren kammen, bank hangen, duin schooieren, schootje zitten, het maakt Lanzo niks uit. Zonder Marianne is het leven gewoon minder leuk.” Inmiddels zijn we erachter dat het andersom precies zo geldt.

Laatste blog & nieuws