Intussen in het asiel: Rastis

We krijgen een mailtje binnen dat we de reservering voor oud en nieuw van pensiongast en ex-asielhond Rastis mogen laten vervallen. Hij woont nu in Spanje en het bevalt hem daar prima…

Zieke Berner Sennen

Mijn gedachten dwalen af naar 2012. Ik word gebeld door een dierenarts. Zij heeft een anderhalf jaar jonge Berner Sennen als patiënt. De hond is bijna constant aan de diarree. Hij heeft al veel onderzoeken gehad maar tot nu toe zonder een verklaring te vinden. De dierenarts wil de hond naar een specialist doorverwijzen maar de eigenaren hebben daar geen geld meer voor. Ze hebben al heel wat uitgegeven en om de kosten voor een specialist te dragen zouden ze nog meer uren moeten werken. Dat zou ook betekenen dat Rastis nog meer alleen moet blijven. Deze mensen hebben al zo vaak diarree moeten opruimen als ze thuiskwamen, de emmer is vol, ze willen stoppen. De dierenarts vraagt of wij de hond over willen nemen.

Dikke vacht, magere Rastis

We moeten hier even over nadenken. Een zieke hond aannemen, het is nogal wat. Toch, ergens in mijn achterhoofd, borrelt er iets. Zou Rastis het misschien, net als mijn eigen hond Norah,  aan zijn alvleesklier hebben? Hij heeft niet alle symptomen precies als zij, maar elk lichaam is anders. Norah doet het fantastisch op een speciaal dieet (Carnibest Natuurvoer Pancreas). Stel dat we Rastis ook dat voer geven. Je weet maar nooit. Ik bel de dierenarts en ze is blij met mijn antwoord. De afspraak om afstand te doen wordt gemaakt en zo ontvangen we een verdrietig stel met hun hond. Hij heet Rastis, een enorme Berner. Het is een imposante verschijning met een hoop haar. Dat verbloemt zijn magere lichaam, want nadat hij wat schuchter kennis met mij maakt, kan ik tijdens een aai al zijn botjes voelen. Hij weegt maar 43 kilo, veel te weinig voor zo’n grote hond. Gelukkig lijdt zijn vrolijke karakter niet onder zijn aandoening, wat dat dan ook moge zijn. De eigenaren nemen met moeite afscheid maar staan achter hun besluit om hem los te laten, wat de uitkomst van het asielavontuur ook wordt.

Speciaal voer

We geven Rastis bij binnenkomst in het asiel meteen een maaltijd vlees. Dat gaat er goed in. Ook de dagen daarna eet hij als een bootwerker: elke dag een kilo vlees, verdeeld over meerdere porties. We  verwachten toch wel dat we hem een keertje ‘s morgens aantreffen in zijn kennel met de diarree tot achter zijn oren. Maar tot onze verbazing heeft hij steeds keurige drollen. Kan het dan zo simpel zijn, kwestie van voer? Blijkbaar in Rastis’ geval wel.

Als we hem een kauwbotje geven, krijgt hij inderdaad dunne ontlasting. Dat kan dus (nog) niet. De kilo’s vliegen eraan en hij ziet er prachtig uit. Als hij 50 kilo weegt, zetten we hem op onze website. Zal er iemand reageren? Het is een mooie hond, maar zijn aandoening moet serieus genomen worden. Hij kan alleen herplaatst worden bij mensen die hem zijn speciale voer blijven geven – dat is voor hem van levensbelang.

Nieuwe baasjes

Berner Sennen honden zijn populair en we krijgen meerdere reacties. Eén reactie springt eruit. Bij deze mensen hebben we een goed gevoel, zij luisteren aandachtig naar zijn verhaal. De maandelijkse kosten aan voer zijn geen probleem en ze zijn zich ervan bewust dat de diarree terug kan komen. Een paar dagen bedenktijd volgt, maar dan komt het belletje: ze willen hem graag voor een proefdagje ophalen. Eind van de middag komen ze terug met een grote glimlach. Wat een geweldige hond, ze willen hem  adopteren! Natuurlijk vinden we het spannend. Zal hij het in zijn nieuwe huis ook goed doen? Aangezien ze bij ons steeds zijn voer halen, krijgen we wekelijks een update. Steeds positief, geweldig!

Oud en nieuw

Af en toe logeert hij bij ons in het pension en mogen we genieten van zijn lieve karakter. Oud en nieuw is voor Rastis een drama. De knallen zorgen ervoor dat hij volledig in paniek raakt. Dus vieren wij al een aantal jaren met Rastis de jaarwisseling in het asiel.

Inmiddels een vast recept: we laten hem op oudejaarsdag zo vroeg mogelijk uit. De rest van de dag wil hij geen poot meer buiten de deur zetten en hij houdt zelfs zijn plas 24 uur op.  Op Nieuwsjaardag, als iedereen nog op één oor ligt, mag hij als eerste naar buiten. Hij kijkt dan altijd eerst met bange ogen om zich heen, maar schudt vervolgens alle spanning van zich af. Staat dan een aantal minuten tegen een boom te plassen en je ziet de opluchting op zijn gezicht. Daarna gaat hij als een dolle rondjes rennen, pfffew, die ellende hebben we weer overleefd voor een jaar.

Dit keer dus geen Rastis om het nieuwe jaar mee te beginnen. Maar wat zal dat heerlijk voor hem zijn, de laatste week van het jaar zonder al dat geknal. We wensen Rastis en zijn familie het allerbeste onder de heerlijke Spaanse zon!

Laatste blog & nieuws