Intussen in het asiel: Lente bij Stevenshage

Categories
Blog: Intussen in het asiel

Ik zit op een terras in de zon, aan het Noordwijkse strand. Met een paar van mijn favoriete mensen en honden. Hoera, het is lente! Vandaag althans en daarom nemen we de gelegenheid te baat. Ik staar naar de horizon en laat de gebeurtenissen van de week passeren.

Vroege 1 april grap

‘s Zondags is het altijd even opstarten. Een lading mailtjes, de lotgevallen van Marianne en Eline in hun weekend  en de wederwaardigheden van de collega’s die vrijdag en zaterdag hebben gewerkt. Hoe het gegaan is met Marlies na haar lange reis en de schok van een zonnige 25 graden naar min zeven… Hoe hard ze is geschrokken van de vroege 1 april grap van Eline die in hun gezamenlijke agenda de hele eerste werkdag van Marlies heeft volgepropt met fictieve afspraken.

En hoe gaat het met de diarree van Mimba? De koorts van Bobbie? Met Braatsjiè en Siostro? (wiens namen ik zelf heb verzonnen gegoogeld maar waar ik nu spijt van heb) Heeft Boris nog overgegeven? Loopt Maxi alweer beter? Heeft Tibo zich goed gedragen? Zijn Nikki en Shadow nog vrienden (klik op de afbeelding hieronder voor het filmpje)?

Klik op de afbeelding om de video van Nikki en Shadow te zien

Drieduizend kilometer

Ons pension is vol. Een kwartier eerder dan normaal openen we de deuren voor onze pensionklanten die hun geliefde dieren na een weekje voorjaarsvakantie komen ophalen. Zeven honden en vijftien katten. Alle baasjes krijgen een persoonlijk en eerlijk verslag over de lotgevallen van hun dier.

Het loopt tegen half elf en de deelnemers van onze maandelijkse rondleiding melden zich. Tamara – onze vaste rondleidingsvrijwilliger – is er nog niet. Vreemd. Marianne besluit haar te bellen. “Hoever ben je nog van het asiel verwijderd?” vraagt ze als Tamara opneemt. “Een kilometer of drieduizend” is het antwoord “ik zit in Griekenland”. Nadat we uitgelachen zijn en Tamara een fijne vakantie hebben gewenst – klein misverstand – neem ik de rondleiding op me. Mijn bezoekers zijn zeer geïnteresseerd en stellen een heleboel goede vragen. Anderhalf uur later zwaai ik hen uit. De opmerking “Ik kijk nu heel anders tegen het asiel aan” blijft me bij en maakt me blij. De middag besteed ik aan facturen, betalingen, personeelsadministratie en meer van zulke spannende zaken. Ik zwaai poes MacFlurry uit die naar haar nieuwe thuis gaat na een asielverblijf van 166 dagen. Syl koppelt konijntje Fientje aan een nieuwe vriend. Ook Fientje mag verhuizen vandaag.

Kanarie Penarie

‘ s Maandags komt er een kanarie binnen, meer dood dan levend. Eline en ik – met ruggensteun van Syl via de app – doen ons uiterste best. Er hangt poep aan zijn achterste.  “Getsie, wormen” zegt Eline. Als we beter kijken, blijken het draadjes die in de viezigheid zijn blijven plakken. We kijken het beestje na, halen de poep weg en zetten hem – door Annika omgedoopt tot Penarie – warm weg op een aantal kruiken. Hij (of zij) is uitgeput en we vrezen het ergste. Eten doet hij wel, en gulzig ook, pontificaal met zijn voeten middenin het kanariezaad. Dan klimt hij de berg kruiken op en valt in slaap.

Conny en ik bekijken pensiongast Pebbles die door haar gevorderde leeftijd erg stram is. In overleg met haar eigenaar geven we de poes een supplement voor haar oude botjes en krijgt ze dagelijks bejaardengym. Ik help klanten bij de balie, bereid ons personeelsoverleg voor, werk wederom een rijtje mails weg, voer een afstandsgesprek en overleg met hovenier Leo. Ons hondenbos is geweldig maar op sommige plekken echt té drassig. En daar heeft Leo een oplossing voor.

Kanarie Penarie komt meer dood dan levend in het asiel terecht na nachtenlang in de ijzige kou.

Mini-slotgracht

Dinsdagochtend kijken we voorzichtig in de couveuse. De kanarie leeft! Later blijkt dat hij vorige week uit een volière is ontsnapt en dus op de een of andere manier een aantal ijskoude dagen en nachten heeft overleefd. Dit vogeltje hoort wat ons betreft in de categorie Kleine Wonderen thuis.

De mannen van hovenier Leo rijden het terrein op met een snoezig (niet zeggen dat ik deze stoere machine snoezig heb genoemd) graafmachientje om een mini-slotgracht in ons bos te maken. Al snel zien we de greppel zich vullen met een laagje water. Het idee werkt!

De greppel is te diep om open te laten liggen. Op woensdag gaan andere mannen van Leo verder met een drainagebuis en tónnen schelpen. Ze gooien de gracht weer dicht en aan het eind van de dag zie je er niets meer van. En passant verplanten ze nog een eik in het perk voor het asiel. Onze Moerbei van Herinnering* komt daar nu veel beter tot zijn recht.

Om het drassige hondenspeelbos te draineren wordt een mini-slotgracht gegraven.

Brede glimlach

Woensdagochtend bespreken Marlies, Eline en ik de bijzonderheden over de asielkatten. Hoewel we vrij weinig bewoners hebben, zijn er veel bijzonderheden. Zij het over hun gezondheid, zij het over hun gedrag. Aansluitend heb ik mijn jaarlijkse functioneringsgesprek (hoera! ik mag blijven!) met bestuursleden Lizette en Hans. ‘s Middags kan ik onze stagiair Suze blij maken met de vraag of ze vakantiewerk bij ons wil komen doen. Gelukkig zegt ze ja. “Het is hard werken hoor, in de zomervakantie” waarschuw ik haar nog, maar de brede glimlach op haar gezicht blijft de hele middag aanwezig. Om half vijf krijgen we onderstaand filmpje op de asielapp (klik op de afbeelding hieronder). Het filmpje zorgt bij ons ook voor een brede glimlach.

Klik op de afbeelding om de video van de training van asielhond Nikki te zien.

‘s Avonds ben ik present bij het overleg tussen ons bestuur en het nieuwe bestuur van de Dierenambulance Leiden. Het gaat over de zoektocht van de ambulance naar een nieuwe locatie, iets waar we natuurlijk graag over meedenken. Na afloop loop ik, zoals elke avond, mijn ronde en voorzie diverse oude heren en jonge dames van een extra maaltijd, intussen peinzend over ruimte (of het gebrek daaraan) in Leiden.

Geliefde werkplek Stevenshage

Donderdagochtend praat ik Syl bij na haar vrije dag. Syl heeft haar best gedaan om de bewoners van onze volle vogelkamer te promoten op diverse Facebook pagina’s. Vervolgens begin ik met Conny aan de jaarlijkse functioneringsgesprekken met het team. Ik weet dat dergelijke gesprekken in veel bedrijven een verplicht nummer zijn. Wij gebruiken het als een welkome gelegenheid om eens rustig van gedachten te wisselen over onze geliefde werkplek Stevenshage. Wat er goed gaat en wat er beter kan.

Ik werk het verslag van ons gesprek meteen uit en pleeg een aantal telefoontjes over stages, over loonadministratie, over zonnepanelen, over van alles. Syl’s advertenties werken: ze plaatst ‘s middags drie vogels in goede nieuwe huizen. Om half vijf komen er nog twee spoed-afstandskatten binnen. Ik sluit de pin af en tel de kas. Geen kasverschillen, dat is altijd prettig. Even over vijven loopt Marlies als vanouds naar haar fietssleutel te zoeken.

Terug naar het terras in Noordwijk. Zon. Cappuccino. Weekend.


* De Moerbei van Herinnering op het terrein van Dierentehuis Stevenshage:

Laatste blog & nieuws

Nieuws
27 maart 2024

Welkom aan drie nieuwe bestuursleden!

Ons bestuur bestaat uit bevlogen vrijwilligers die zich onder meer bezighouden met financiële, personele en strategische zaken voor het asiel. Onlangs mochten wij maar liefst drie nieuwe bestuursleden verwelkomen: Talien, Suzanne en Ingeborg stellen zich graag aan u voor!

Nieuws
25 maart 2024

Dog Survival Run: sponsor Conan en Eline!

Wat een helden! Collega’s Eline en Conan renden, klommen, sprongen en zwommen zich door het zware parcours van de Dog Survival Run. Bekijk hier de video. U kunt dit sportieve duo nog steeds sponsoren. Uw donatie wordt verdubbeld en komt ten goede aan onze asieldieren!

Info
24 maart 2024

Komt u shoppen in ons winkeltje?

Wij verkopen voerbakken, mandjes, tuigjes, speelgoed, vervoerskorfjes, te veel om op te noemen. Allemaal tweedehands maar in prima staat. Het bedrag van uw aankoop geldt als donatie en komt momenteel dubbel ten goede aan onze asieldieren!

© Copyright 2024 Dierentehuis Stevenshage Leiden | Website door Webmazing
Doneren