Intussen in het asiel: Basil

Dit blog over een Sint-Bernhard is een verhaal uit de oude doos, dat u maar gewaarschuwd bent.

Aan het asielhek

“Wat is jou nou in al die jaren heel erg bijgebleven?” Ik geef een interview over mijn belevenissen als asielmedewerker. Ik hoef mijn gedachten maar even te laten dwalen en direct komt het beeld van Basil boven.

Basil is een Sint Bernhard, een prachtige reu van anderhalf jaar oud. In december 2011 vinden we hem, vastgebonden aan het asielhek. Er staat een rugzakje naast hem met een knuffelbeer erin. En een briefje. “Zorg goed voor hem, wij kunnen het niet meer.”

“Word je daar nou niet vreselijk boos om?” vraagt de interviewster. “Eh nee”. “Zonde van mijn energie. Beter om die negatieve emoties in iets positiefs voor het dier om te zetten. Dit soort dingen gebeurt af en toe, dat is nou eenmaal zo. Wat wij kunnen doen is hem goed verzorgen en een goed thuis voor hem zoeken.”

Sterke Sint Bernhard

Basil weegt bijna 65 kilo, een joekeloeris van een hond. Heeft een schare fans die hij, ondanks de vriendschap die ze hem bieden, regelmatig over straat sleurt. Als hij even dáár wil snuffelen. Of als hij die ene hond wil aanblaffen. Menigeen heeft een lantaarnpaal omhelsd om te voorkomen dat ze met de kin over de straatstenen gaan. Basil is gewoon érg sterk.

Hij is voor vreemden niet makkelijk in de omgang, blaft op een intimiderende manier iedereen aan die voor zijn kennel staat. Zet dat ook rustig kracht bij met zijn bek, gegeven de kans. Makkelijk plaatsbaar is hij niet, vanwege zijn formaat en vooral vanwege zijn gedrag.

Ik heb niet veel met Basil en hij niet met mij. We groeten elkaar in het voorbijgaan, dat is het zo’n beetje. Ik heb geen behoefte aan een nadere kennismaking met het asfalt op het asielterrein.

Muurvast

Dan is Syl daar ineens. “Basil zit met zijn bek in het hek”. *krachtterm* Ik spring op van mijn bureau en grijp in het voorbijgaan wat gereedschap. Een kniptang, een nijptang, een stevige schaar. Ik ren naar het hondenbos, want denk dat hij vast zit in het harmonicagaas van het hek om het bos. Geen Basil.

Syl roept “HIER” (echt, ze roept het met hoofdletters). Ik loop naar de dubbele kennel waar Basil verblijft en krijg de schrik van mijn leven.

Tussen de kennels zit een schot van trespa. Op anderhalve meter hoogte zit er verzinkt staalgaas met mazen van 4 x4 cm en Basil zit met zijn onderkaak vast in een van die mazen.

Kennelijk heeft hij ruzie gemaakt met zijn buurman, is op zijn achterpoten gaan staan en heeft zijn bek scheef door het stalen vierkantje gestoken, wat dus nét paste. Nu hij zijn kop recht gedraaid heeft, zit hij vast. Hopeloos muurvast.

Krachtmeting

Syl, Marianne en ik stappen gedrieën zijn kennel in (iets wat je normaal gesproken niet zomaar moet doen, maar ja, het gevaarlijke deel van Basil zit vast in het hek). Basil gilt het uit van paniek, angst en – waarschijnlijk – pijn en probeert uit alle macht om zich naar achteren los te trekken. We vrezen dat hij zijn tanden, zijn kaak of zijn nek zal breken. Of alle drie.

Ik ga achter hem staan om hem te stutten en te voorkomen dat hij zichzelf bezeert. Ik moet behoorlijk wat kracht zetten, op zijn achterpoten is hij langer dan ik en veel meer – ahum – gespierd. We proberen om hem zijn kop weer terug te laten draaien zodat hij kan ontsnappen. Maar Basil is te sterk, stribbelt tegen en gilt het uit. Zijn bek bloedt al een beetje.

Kalm blijven

Tijd voor plan B. Mijn meegebrachte gereedschapjes zijn nutteloos hier dus Syl gaat op zoek naar een betonschaar en Marianne belt onze -toenmalige- dierenarts. Vragen of hij wil komen om Basil te verdoven.

Plotseling sta ik daar dan alleen met een reusachtige hond, die ik met mijn volle lengte en mijn volle gewicht moet tegenhouden. Zodra ik de druk iets verminder, voel ik hem weer spannen. Ik merk paniek bij mezelf of misschien is het die van Basil, lijf aan lijf als we staan. Ik concentreer me daarom op mijn ademhaling. Als ik me -voor zover mogelijk- kan ontspannen, helpt dat Basil vast ook.

De minuten die verstrijken, lijken uren. Hond en ik wachten, mijn volle aandacht bij ons gezamenlijke kalm-blijven.

Betonschaar

Dan komt Marianne melden dat de dierenarts staat te opereren en voorlopig niet kan komen. Onze hoop is gevestigd op Syl. Die in de tussentijd vergeefs naar onze buren van Stedelijk Beheer is gelopen (gerend) om er een betonschaar te lenen. In plaats daarvan heeft ze ons eigen exemplaar -een roestig afdankertje- uit zijn winterslaap gewekt.

Het metaaldraad van het gaas is zeker 4 mm dik, geen match voor een bejaarde betonschaar. Maar Syl levert een uiterste krachtinspanning en knipt het gaas door. Ze moet niet één maar twéé onmogelijke draden overwinnen om Basil te bevrijden. Met een oerkreet buigt ze tenslotte het gaas om.

Zó staan Marianne en ik nog Basil in bedwang te houden en zó staat hij weer met vier poten op de vloer. Hij drinkt wat water en schudt zich uit. De kloddertjes spuug vliegen om onze oren.

Hij vraagt zich af wat al die mensen in zijn kennel doen en waarom ze elkaar lopen te high-fiven. Met nog wat knikkende knietjes lopen we naar de kantine. Nog dagen heeft Syl spierpijn van haar -in mijn ogen bovenmenselijke-  prestatie met de betonschaar. Al met al zijn we misschien 15 minuten bezig geweest: een kwartiertje dat voor altijd in onze geheugens gegrift staat.

Laatste blog & nieuws