Toen Goliath werd binnengebracht, was het midden in de nacht. Hij was nog piepjong, oogjes nog dicht. Couveuse aan, flesje maken. Dat ging er grif in. Stoer was hij en sterk. De volgende dag mocht hij mee met vrijwilligster Marty. Ook daar deed hij het supergoed. Twee dagen later kwam er een moeder met kittens van ongeveer dezelfde leeftijd binnen. Zij adopteerde hem naadloos en hij groeide vrolijk groter en groter. Vijf weken verder kun je Goliath nog steeds makkelijk herkennen. Dezelfde kleuren als zijn stiefzusjes en –broertjes, maar gewoon ehh, nou ja, een reus…

Tijdens de avondronde neem ik altijd een momentje om bij de kittens te zitten. Ja, ook na 20 jaar asielwerk blijft dat leuk. Ze krijgen eten (hun mamsie even in een hokje met eigen eten). Tafelmanieren hebben ze nog niet echt. Met de handen in hun bord, van elkaar stelen, smakken, alleen boeren heb ik ze nog niet horen doen (kunnen katten eigenlijk boeren?).

Normale kittens gaan na het eten een dutje doen. Maar deze? Goliath vindt dat het tijd is om eens flink rond te gaan raggen. Vijf weken oud, doet hij dingen waar een kleintje van acht weken niet eens aan denkt. En steekt daarbij zijn broertjes en zusjes aan. Bijna duizelig van alle bliksemschichten om me heen, ga ik nog even op de grond zitten. Hun moeder (die ik inmiddels weer heb vrijgelaten) doet pogingen om het stel tot rust te manen. Ze maakt moedergeluidjes, gaat uitnodigend liggen om te laten weten dat ze mogen drinken, maar niets helpt. Het stormt zwart-wit in quarantaine H.

Totdat plotseling, jawel, Goliath een schreeuw geeft. Ik sta op het standpunt dat kinderen (ook poezenkinderen) leren door fouten te maken en die zelf op te lossen. Binnen bepaalde grenzen dan wel. Die grens is nu bereikt, want Goliath blijft alarm schreeuwen. Het klinkt menens. Moeder vindt dat ook en besluit tegelijkertijd dat het mijn schuld is. Wat het dan ook is.

Zodra ik me in de richting van het kabaal begeef, komt ze op me af. En niet met goede bedoelingen, zullen we maar zeggen.

Ehhm… eten! Ik pak een handje brokjes en strooi die in de verste hoek van het openstaande hok. Dat werkt, haar nieuwsgierigheid en maag winnen het even van haar moederinstinct en ik floep het deurtje achter haar dicht. Dan Goliath. Hij is net een bontjas met weerhaakjes als ik hem probeer te pakken. Er zit een speeltje om zijn staart. Voor alles is een eerste keer zullen we maar zeggen. Het hele incident heeft nog geen 30 seconden geduurd.

Ik laat moeder vrij. Ze lijkt wat gekalmeerd. Maar als ik van haar wegloop, hangt ze in mijn enkel. Ik besluit om toch nog maar even plaats te nemen totdat de rust geheel is weergekeerd. Goliath neemt ook een besluit. Hij kan best even in het hokje van mama gaan klimmen. Vindt hij. Ik kan natuurlijk ingrijpen maar ja, zie mijn standpunt van eerder dus ik kijk even toe. Fase 1, het opstapje is een makkie. Fase 2, het deurtje van het onderste hok vraagt drie pogingen maar ook dat lukt. Dan slaat hij zijn klauwtje in de fleece deken. Die glijdt, uiteraard, het hok uit, Goliath en een van zijn zusjes onder een berg fleece bedelvend. Goliath loopt na twee seconden doodgemoedereerd onder de deken uit en begint aan zijn volgende avontuur. Zijn zusje echter is meer een rolmops en begint te schreeuwen. Moeders kijkt mij aan met een blik die wil zeggen “jij? alweer?”. Ik geef dus maar een rukje aan een punt van de deken en de rolmops wordt ontrold. Ik verroer me voorlopig maar niet en wacht, weer, op rust. Tegen elven verlaat ik de quarantaine, ruim een uur nadat ik binnenkwam.