De redactie van EW Magazine, sinds eind 2020 de nieuwe naam van Elsevier Weekblad, kwam bij ons langs voor een uitgebreide reportage in hun dubbeldikke zomernummer!
Tekst: Gerry van der List
Zeker in de zomer zijn asiels in trek. Het Leidse Stevenshage biedt honden, katten, konijnen en vogels een fijn tehuis. `We zijn een tussenstation, geen eindstation.’
‘Ik heb echt geen flauw idee wat-ie zegt.’ Tijdens haar rondleiding door Stevenshage is Nicolette Bloemendaal aanbeland in een ruimte waardoor haar Leidse dierentehuis zich onderscheidt van menig ander asiel. De beheerder van de fraaie, rustiek gelegen opvangplek voor dieren waakt ook over tropische vogels, waarvoor een kalmerend muziekje is opgezet. Een papegaai in de volière toont zich erg spraakzaam. Niet alles wat de grijze roodstaart Coco te berde brengt, is even goed verstaanbaar. Maar de herhaaldelijk uitgestoten en netjes gearticuleerde afscheidsgroet ‘Tot zo!’ klinkt erg duidelijk.
Coco is al een tijdje een pensiongast in Stevenshage. De eigenaar is opgenomen in het ziekenhuis. Inmiddels heeft de luidruchtige vogel heel wat woordjes opgepikt. ‘Laatst pakte iemand een stofzuiger en toen zei Coco: “Even stofzuigen!” “Lekker banaantje” behoort ook tot het vocabulaire. Het imiteren van klanken pakt overigens niet altijd goed uit. We hadden hier eens een papegaai die aan de overkant een Oosterse korthaar steeds hard hoorde miauwen. En toen hij weer thuis was, miauwde hij net zoals die kat. Dat vond zijn baas niet echt leuk.’
Veilige haven voor dieren
Maar Stevenshage biedt vanzelfsprekend ook ruimte aan dieren die op straat zijn gevonden of door hun eigenaren zijn afgestaan, en nu hoopvol wachten op een lief baasje. Het woord ‘asiel’ heeft niet een heel positieve klank, weet Bloemendaal. Het roept associaties op met benauwde hokken en zielige dieren. Daarom spreekt ze liever over haar ‘dierentehuis’. `Het wordt soms kwalijk gevonden dat dieren bij ons worden gebracht. Maar af en toe kan het niet anders. Afstand doen van een dier is doorgaans geen kwestie van willen, maar van moeten. Eigenaren worden bijvoorbeeld ziek of zijn zo oud dat ze niet meer naar behoren voor hun huisdier kunnen zorgen. Wij doen ons uiterste best een goed nieuw thuis te vinden. Dit is een tussenstation, geen eindstation. We bieden een voorlopige veilige haven.’
Verhalen uit het dierenasiel
Bloemendaal (61) is van origine japanoloog. Af en toe is haar liefde voor de Japanse taal en cultuur nog wel merkbaar. Zo gaf ze een asielkat met gevouwen oortjes de naam Origami. Maar de mantelpakjes-cultuur van de Japanse bedrijven waarvoor ze werkte, paste niet bij haar aard en ambities. Haar roeping vond ze toen ze, met haar man voor diens werk meegereisd naar de Verenigde Staten, ging werken in een asiel in New Jersey. De omgang met dieren beviel dermate goed dat ze zich na terugkeer in Nederland in 1997 als vrijwilliger aanmeldde bij Stevenshage. En sinds 2013 heeft ze hier de leiding. Een van de talenten van de beheerder is schrijfvaardigheid. Voor de website van haar dierentehuis houdt ze een blog bij over haar ervaringen met dier en mens. Levendige, leuke en soms ontroerende verhaaltjes die gebundeld zijn in het lezenswaardige boek Intussen in het asiel.
Langzitter Jaimy
In april verhaalde ze op de site liefdevol over de langstzittende gast. Jaimy verblijft al ruim zes jaar in Stevenshage. Terwijl haar eigen hondje Trip, een twaalfjarige poedel, gezellig meetrippelt, gaat Bloemendaal voor naar het hok waarin de Mechelse herder zich bevindt. Nader contact wordt afgeraden. Jaimy heeft het niet zo op vreemdelingen en laat dit ook wel duidelijk merken. Ze was aanvankelijk een doodsbange zenuwpees. Maar met het nodige geduld en intensieve training hebben we van Jaimy een leergierige dame gemaakt. Ze is ook niet zielig, hoor. Ze is best happy hier. Lieve vrijwilligers hebben zich over haar ontfermd. Ze gaan met haar wandelen, doen een doggy dance met haar in onze speciale trainingsruimte of nemen haar mee naar het speelbos hierachter om ballen te gooien. We hebben de hoop niet opgegeven nog ergens een gouden mandje voor haar te vinden. Gelukkig worden onze andere dieren veel sneller geplaatst.
Zeshonderd katten per jaar
Marlies Knoppert (43) is al zo’n zeventien jaar verbonden aan Stevenshage en is dagelijks aan het werk om katten te plaatsen. Dit vergt mensenkennis. ‘Wij zoeken altijd een mens bij het dier, niet andersom. Er moet een goede match zijn. Sommige mensen denken dat ze gewoon een kat kunnen opeisen. Ze denken: een kat is een kat. Maar ik zie er zeker zo’n zeshonderd per jaar voorbijkomen en ik weet dat ze sterk van elkaar verschillen. Soms moet ik gewoon nee verkopen. Bijvoorbeeld vanwege de samenstelling van een gezin of het ontbreken van een tuin.’
Band tussen dier en mens
Trouwe bezoekers van Stevenshage konden Knoppert uittekenen achter de balie met een hond aan haar voeten. Teun is inmiddels overleden. Hij was niet van mij, maar hij kwam steeds bij me liggen. Het is bijzonder hoe dieren zich aan mensen kunnen hechten. En omgekeerd. Dat vormt ook wel een probleem voor ons. Je kunt een bepaald dier zo lief en leuk vinden dat je het jammer vindt dat hij weggaat. Ik denk dan maar: hij krijgt nu een fijn thuis. Hij gaat erop vooruit.’
Fysiek èn mentaal werk
Het is duidelijk: het werk in Stevenshage betekent niet alleen een fysieke, maar ook een geestelijke belasting. Bloemendaal stopt eind dit jaar dan ook als beheerder, om in Leiden rustig te genieten van pensioen en AOW van haar echtgenoot Harm, die zo lief was om met haar in Stevenshage te gaan wonen. Ze zal zeker nog geregeld op haar oude werkplek terugkeren, maar is toch opgelucht dat ze op 1 januari 2026 officieel de leiding kan overdragen aan een collega.
‘Ik run hier echt een heel bedrijf, leid een team met acht vaste medewerkers en ruim honderd vrijwilligers. Ik merk dat het werk op mijn oude dag fysiek lastiger op te brengen valt. Maar vooral mentaal is het zwaar. Het is een grote verantwoordelijkheid die je als beheerder van een asiel hebt. Je moet steeds ingewikkelde keuzes maken, soms beslis je over leven en dood. We hebben te maken met getraumatiseerde dieren en je denkt eigenlijk dag en nacht aan je werk. En je wordt geconfronteerd met het slechtste in de mens. Dieren worden gewoon langs de weg gedumpt. Afschuwelijk. Ik kan me niet voorstellen hoe je dat over je hart kunt verkrijgen.’
Konijnen gedumpt
”De laatste tijd worden vooral veel konijnen gedumpt. Mensen beseffen vaak niet dat dit een veeleisende diersoort is die uitgebreide verzorging vergt. Het is best een hoop gedoe. En bij konijnen blijkt de drempel om ze op straat te zetten lager dan bij katten. En bij katten weer lager dan bij honden. Ik weet niet precies hoe dat werkt in het menselijke hoofd.
Het beste in de mens
‘Maar ik krijg gelukkig ook te maken met het beste in de mens. Ik zie hier dagelijks een enorme passie voor dieren bij de medewerkers en vrijwilligers. En steeds komen dierenliefhebbers langs die zich met alle liefde over een beestje ontfermen. Dat zal ik ongetwijfeld gaan missen.’
One thought on “Binnenkijken bij Stevenshage: ‘We bieden een veilige haven’”
Geef een reactie
Laatste blog & nieuws
Kitten Ouch in de kreukels
De kleine Ouch komt flink gehavend bij ons binnen. Ze bloedt uit haar bekje, maar haar achterpootjes vormen een groter probleem. Het kleine cyperse lapje beweegt zich als een soort krab voort. Gelukkig treft ze dierenarts Mike in de spoeddienst. Lees het verhaal van Ouch, een kitten dat ons iets leerde over de balans tussen doorzettingsvermogen en vechtlust. En als u wilt, helpt u haar dan een pootje mee?
Kom naar de Open Asieldag op zaterdag 4 oktober
Zet zaterdag 4 oktober in je agenda, want dan openen wij de deuren voor onze jaarlijkse Open Asieldag! Maak kennis met de dieren, eet (vegan) gebakjes, neem je knuffel mee naar dierendokter Kim, kom kijken naar een curving demo, koop natuurlijke snacks voor je hond, zelfgemaakte speeltjes voor je kat en nog véél meer. De opbrengst van de Open Asieldag is voor de asieldieren. Klik snel door naar het volledige programma!
Hondenbaasje? Wij hebben het ideale cadeau!
Ken jij een baasje met een hond? Geef ze een persoonlijke workshop cadeau! Onder begeleiding van onze hondenspecialist gaan hond en baasje samen aan de slag. Een unieke en leerzame ervaring op maat die de band tussen hond en baasje versterkt. De tegoedbon in mooie cadeauverpakking kost €25 en dat bedrag komt ook nog eens ten goede aan de asieldieren!
Hallo, ik ben Merel. Ik ben 14 en als ik oud genoeg ben wil ik graag bij Stevenshage werken. Ik ben echt verbaast om hoe je het over je hart kunt verkrijgen om een huisdier te dumpen (Weerloos en alleen achterlaten) Dat is toch verschrikkelijk. Ik vind dat we daar echt iets aan moeten verranderen. Ik heb thuis een labrador en ze heet Luna. Zij was ook gedumpt. Ik en mijn zus vonden haar en namen haar mee naar huis en zorgden voor haar. Ze zat heel zielig in een oos onder een prullenbak. Ze was toen nog maar een pup. Gelukkig vangt Dierenthehuis Stevenshage ze op. Groetjes en likjes van Merel en lieve Luna