Intussen in het asiel: Beroepskeuze

Mijn weekend valt op vrijdag en zaterdag. Mijn eerste werkdag van de week is zondag. Ik vind dat best prettig. Even bijpraten met collega’s, horen wat er tijdens mijn vrije dagen is gebeurd, kijken wat de komende week gaat brengen en zodoende een rustige start. Meestal. Om half 10 roept iemand van beneden: “kun je even naar de kennel komen?”. Nietsvermoedend loop ik de trap af. Maar zodra ik de kennel inloop, vertelt mijn neus me wat er aan de hand is. Verstopping! Aan één kant van de hondenkennel staan de goten vol. Met water. Als ik schrijf water, bedoel ik natuurlijk vies, troebel,  schuimend, bruin, drabbig rioolafvalwater. Met bijpassende geuren waarvoor woorden min of meer tekort schieten.

Die ochtend zijn er namelijk na zeker drie weken kurkdroog weer een aantal fikse regenbuien gevallen en het rioolsysteem in de hondenkennel heeft daar kennelijk wat moeite mee gehad. Als twee riooldetectives gaan plaatsvervangend beheerder Syl en ik de goten langs, zowel in de  binnen-  als de buitenkennels. Dat laatste tijdens nóg een mals buitje, alsof er nog niet genoeg water aanwezig was. We stellen vast dat alle goten in het linkerdeel van de kennel binnen en buiten vol staan behalve die van asielhond Thunder buiten. Grote kans dus dat het probleem zich in de afvoer tussen de binnen- en buitenkennel van Thunder bevindt.

De honden moeten even weg van de afdelingen waar het water stagneert. Binnen 10 minuten zijn alle honden en hun spullen tijdelijk verhuisd. Ik kijk toe hoe iedereen zijn steentje bijdraagt en een gevoel van trots bekruipt me. Ondanks de vakantie van onze vaste hondenverzorger zijn personeel en vrijwilligers een goed geoliede machine.

Dan laat ik me op mijn knieën zakken bij het afvoerputje van kennel 18, probeer niet te diep adem te halen, stroop mijn mouwen op en voel onder water (jawel, het is echt alleen maar water hoor, misschien een beetje slib ofzo op de bodem) of er iets van een blokkade te voelen is. Syl zegt dat er een stankklep in de put zit die eerst eruit moet. Die zit behoorlijk vast maar samen krijgen we hem los. Voor de geurbeleving maakt het geen verschil, die stankklep. Er is nu toegang tot de afvoer.  Syl en ik kijken elkaar aan. De trekveer! Syl heeft die ooit bij de Lidl aangeschaft voor 2 euro en hij heeft al eerder goede diensten bewezen. We halen de trekveer en proppen hem al draaiend de afvoer in. Halen hem terug en zien met een soort van genoegen dat er een klont haren aan is blijven hangen.

Ha! dit herhalen we, met hetzelfde resultaat. Er bubbelt iets in de afvoer maar het water blijft vooralsnog op hetzelfde niveau.

Vrijwilliger Marco komt helpen en ik vraag hem de trekveer flink te draaien terwijl ik probeer het ding door de pijp te geleiden. En dan plotseling loopt het putje in één klap leeg. Vervaarlijk borrelend loopt ook al het water dat in de kennelgoten stagneerde weg. Syl spuit vervolgens de afvoer met de hogedrukspuit door en het water blijft weg. Zo, op naar de koffie. Eerst even handen wassen. Misschien wel twee keer ook.

Terwijl ik daarmee bezig ben, moet ik even aan die dame denken die tijdens een Open Asieldag tegen me zei: “Jij hebt mijn droombaan, zo heerlijk met al die dieren werken.” Jammer dat ik toen niet gevraagd heb of ik haar mocht bellen als ik op een zondagochtend op mijn knieën in de hondenkennel in het riool aan het roeren ben.

Laatste blog & nieuws