“We hebben een kat in een vangkooi” meldt de chauffeur van de dierenambulance “met vreselijk ontstoken ogen”. Op zo’n melding kan je niet anders reageren dan met “ik kom eraan” ook al is het nét het moment dat je de eerste hap van je avondeten wilde nemen.
Ogen
Altijd even spannend, want het gedrag van een kat in een vangkooi is niet te voorspellen. Het kan een superlieve huiskat zijn die zich heeft laten bedotten door het lokvoer óf een schuwe kat die nooit contact heeft gehad met mensen en daar ook zeker niet op zit te wachten.
De chauffeur heeft niets teveel gezegd; de ogen van poes zien er verschrikkelijk uit. Eén oogje is bijna niet te zien. Het lijkt wel verschrompeld te zijn. De andere is gezwollen en bedekt met zweertjes. We brengen de poes direct naar onze ziekenboeg. Ze loopt als een lammetje vanuit de vangkooi het hokje in en begint meteen te eten. Schuw lijkt ze dus gelukkig niet. We noemen haar Babs.
Lief en aanhalig
In de weken erna ontpopt Babs zich tot een lieve, aanhalige en makkelijke gast. Er is van alles mis met haar ogen, zoals een gat in het hoornvlies en restanten van een herpesinfectie. In eerste instantie denken we dat er misschien een oog verwijderd moet worden. Ik sta al klaar om een sponsoractie te starten op onze website, maar al snel gaat het zoveel beter met haar dat verwijderen van het oog niet meer aan de orde is. Ze lijkt toch íets te kunnen zien; in ieder geval weet ze met gemak haar voerbakje te vinden en ontwijkt zonder botsingen obstakels als een krabpaal of een been.
Operatie
Na een aantal weken gestage vooruitgang valt het ineens op dat Babs overdag wegkruipt. Een beetje treuzelt met eten. Ook zien we haar af en toe met een pootje in de ogen wrijven. Dan zien we ineens dat haar linkeroog ingezakt lijkt, als een leeggelopen ballon. Het oog blijkt geperforeerd en het is duidelijk dat Babs er veel last van heeft. Er zit niets anders op dan het toch te verwijderen. Arme Babs, het ging net zo goed…
Veerkracht
Ze heeft problemen tijdens het wakker worden uit de narcose, is onrustig en angstig. En dan moet ze ook nog een kapje om zodat ze niet aan de hechtingen kan krabben. Met een kalmerend middel gaat het gelukkig beter.
In de dagen na de operatie lijkt Babs snel te wennen aan haar nieuwe situatie. Ze wordt weer haar knuffelige zelf, eet goed en – we snappen niet helemaal hoe ze het doet – beweegt zich onverschrokken en zonder problemen door de afdeling. Onze aanvankelijke aarzeling “zal ze zich wel kunnen aanpassen aan een leven zonder zicht” is daarmee volledig verdwenen.
Nieuw baasje
Afgelopen dinsdag gingen de hechtingen eruit en daarmee is Babs plotseling klaar om geplaatst te worden. “Zal ik dan toch maar een sponsoractie starten voor je oogoperatie…” zeg ik tegen haar. Ze kijkt me aan en knipoogt. “Van mij mag je hoor. Vraag dan ook meteen even voor een nieuw baasje?”. Bij deze. Babs verdient een huisje waar ze volop in de watten zal worden gelegd en nog heerlijk kan genieten van haar oude dag. Denkt u haar dit te kunnen bieden? Dan maken we heel graag kennis met u via het formulier op Babs’ eigen pagina.
Nu Babs reikhalzend uitkijkt naar een fijn en veilig nieuw thuis, resteert bij ons een flinke deuk in ons operatiepotje. De medische kosten liepen op tot 667 euro. Babs is wat ons betreft elke cent waard. Als u een bijdrage wilt doen in deze kosten, dan kan dat hier.
Laatste blog & nieuws
Een prachtig gebaar en een dierbare herinnering
Vele lieve mensen steunen de asieldieren met een donatie. Daar zijn wij altijd enorm dankbaar voor. Sommige donaties zijn echter extra bijzonder. De prachtige donatie ter nagedachtenis aan Bep van der Steen-Bodijn is er zo eentje. Uit haar naam doneerden de nabestaanden maar liefst 600 euro aan Stevenshage.
Zwarte katten: vaker in het asiel of niet?
Het is 31 oktober, Halloween. Tijd voor spinnen, heksen, grijnzende pompoenen én zwarte katten. Over die laatste bestaan nogal wat aannames. Zo zouden zwarte katten ongeluk brengen, en vaker en langer in het asiel zitten. Maar is dat wel zo? Hoeveel zwarte katten zaten er de afgelopen vierentwintig jaar eigenlijk bij ons in het asiel? Wij gingen op onderzoek uit!
Interview met vrijwilligster Reyhan Aydin
Vrijwilligster Reyhan is een veelgeziene gast bij onze asielkatten. Ze vindt het mooi om de ontwikkeling van de dieren te volgen: “Ze komen soms doodsbang in de quarantaine binnen, en in de loop van de tijd zie je ze langzaam maar zeker veranderen in zelfverzekerde knuffelkonten. Geweldig vind ik dat!”