Op 11 november 2010 komt ze binnen. Een kleine lapjespoes met een grote wond in haar nek. Ik noem haar Nomnom, want het is net of iemand een hapje uit haar heeft genomen.
Ze is op haar hoede. We moeten voorzichtig zijn als we haar benaderen, maar als je haar eenmaal vast hebt dan laat ze alles wat gelaten over zich heen komen. Bij de dierenarts is ze goed te hanteren.
Uiteraard kijkt de dierenarts haar helemaal na en behandelt de wond. Het herstel gaat moeizaam en langzamerhand komen we tot de conclusie dat het geen verwonding is maar hoogstwaarschijnlijk een gevolg van een allergie. Die veroorzaakt jeuk en daardoor blijft ze zich open krabben.
Haar karakter blijft, zachtjes gezegd, moeilijk. Ze is geen schuwe of verwilderde kat, dat zeker niet, maar ze is ook geen echte huispoes. We vragen ons een beetje af hoe dat moet gaan met plaatsen. Dat iemand haar komt ophalen, lijkt ons niet echt waarschijnlijk.
Vier dagen later, voordat we überhaupt voor dit vraagstuk komen te staan, melden drie mannen met reflecterende jassen zich aan de balie. Grote stoere mannen met nog grotere en stoerdere jassen, van de gemeentereiniging. Die komen wel vaker langs, want soms vinden ze bruikbare (dieren)spullen bij het grofvuil en helaas heel soms ook dieren.
Maar nu zijn ze op zoek. Op zoek naar ‘hun’ kat. Een lapjespoes…
Eén en één is inderdaad Nomnom. Die eigenlijk Vulles heet. Ze is ooit komen aanlopen op de gemeentewerf. Waar ze kwam mee-eten uit de lunchtrommels en waar ze inmiddels een eigen plekje in het kantoor heeft en voor wie die grote stoere mannen voer en vlooiendruppels kopen uit eigen zak. In ruil houdt ze het kantoor en de werf muizenvrij. Of doet in ieder geval een goede poging daartoe.
“Ach gossie Vullie!” roepen ze, als ze haar in het hokje zien zitten. Ze missen haar en willen haar graag terug.
We geven advies over de wond in haar nek en over medicijnen, speciaal voer enzovoort. In de maanden en jaren erna komen de stoere mannen regelmatig medicijnen halen en voer. Ook komen ze af en toe langs op het asielspreekuur. Dat vinden we goed, want de mannen doen ons ook vaak een wederdienst. Ze brengen spullen, maar nemen ook ons chemisch afval of oude apparaten mee of vegen het asielterrein.
Vulles zit tijdens haar bezoekjes altijd netjes in een korfje. Yvonne, één van de administratieve medewerksters van de gemeentewerf, lokt haar daarin. Maar in een van de reorganisaties wordt Yvonne overgeplaatst…
Zomer 2015. Een van de grote stoere mannen komt het asiel binnen met zijn handen en armen vol met kattenkrabbels. Tja, Vulles wordt een dagje ouder en hij wilde haar bij ons langs brengen voor een check-up. Wat zij dan weer een veel minder goed idee vond.
De krassen gaan stevig ontsteken en na deze ervaring daalt het aantal vrijwilligers om haar te komen brengen tot nul. Marlies biedt daarom aan om Vulles zelf te gaan halen. Het poesje loopt nietsvermoedend op het gemeenteterrein en Marlies heeft het voordeel van de verrassing. Zonder al teveel vijven en zessen pakt ze Vulles bij haar kladden en zet haar in het mandje. De stoere mannen kijken van een afstandje toe.
Vorige week een telefoontje. Vulles heeft weer een nare wond in haar nek. Marlies rijdt naar het Waardeiland, waar de Leidse Milieustraat is gevestigd. De kat is tijdelijk opgesloten in het kantoortje en alle stoere mannen zitten klaar om het spektakel van het-vangen-van-Vulles te aanschouwen. Marlies vraagt of misschien één van de stoere mannen haar wil helpen. Het mandje dichtdoen zodra ze het diertje erin heeft gestopt. Ineens hebben alle mannen hele dringende andere zaken te doen. Onderwijl roepend “weet je hoe gevaarlijk die kat is als je haar in een korfje wilt stoppen?!”
Precies tweeëndertig seconden later staat Marlies weer buiten met Vulles in het korfje. Vol verbazing kijken de mannen toe hoe ze weer in de asielbus stapt.
Nog even voor de volledigheid: we vinden het geweldig dat de gemeentemannen al zo lang voor Vulles zorgen en veel voor haar over hebben! Ze krijgt heel wat knuffels en zijn zeker niet bang voor haar. Daar hebben we bewondering voor en werken we graag aan mee. Maar een béétje grappig is het wel, zoveel stoere gemeentemannen verslagen door drieënhalve kilo kat en een reiskorfje.
Laatste blog & nieuws
Dag omaatje…
“We hebben een mooie nalatenschap binnengekregen” meldt Nicolette verrast. Het blijkt van mevrouw M., een zeer dierbare klant die verschillende asielhondjes een liefdevol thuis heeft gegeven. Lees in dit blog het bijzondere verhaal van mevrouw M. en haar geliefde Max, Billy en Tommie.
Loopt u met ons mee?
Onze jaarlijkse collecteweek komt er weer aan: van 21 tot en met 25 mei gaan we langs de deuren. Meld u nu aan als collectant en help de dieren in uw regio!
Vandaag: Paas Bake Sale
Kom op zaterdag 30 maart tussen 13.00 en 16.00 uur naar het asiel en sla je slag aan onze gebakkraam vol heerlijke zelfgemaakte lekkernijen. De opbrengst is voor de asieldieren en wordt ook nog eens verdubbeld door Stichting DierenLot! Zien we jou de 30e?
