Toen we in 2011 op zoek gingen naar een nieuwe hond hadden we van tevoren bedacht wat we allemaal níet wilden. Geen hond die op vorige hond Jet leek en geen ‘project’. Raad eens wat Kiki was? Een iets verkleinde kopie van Jet en doodsbang van mensen, de ware definitie van een ‘project’. De kennismaking vond plaats op een prachtige boerderij in Ruinen, bij Kiki’s pleeggezin. Ze was daar na allerlei omzwervingen samen met haar broertje terechtgekomen. Onze golden retriever Cas werd door Kiki onmiddellijk na de kennismaking verheven tot haar hoeder en beschermengel en stabiele, goedaardige en zelfverzekerde Cas had daar geen enkele moeite mee.

Project

Na een goed gesprek hakten we de knop door. Kiki ging mee naar huis, toen nog in Katwijk. Eenmaal thuis weigerde ze uit angst 24 uur lang om te plassen. Ten einde raad besloten we om haar dan maar op het strand los te laten in de hoop dat ze in de buurt van Cas zou blijven. Want waar hij ging, volgde Kiki. Nog nooit waren we zo opgelucht of zo verrukt toen ze met een grijns haar windhondenroots kon laten zien, haar turbo aanzette en vervolgens een grote plas deed. Het strand bleek de uitlaatklep waar ze even alles van zich af kon rennen. Toch was nog lang niet alles rozengeur en maneschijn. Kiki was ondanks haar prille leeftijd (net negen maanden) een beschadigd hondje. Een Project met een hoofdletter P.

Leerproces

Onzeker in ontmoetingen met andere honden, zeer terughoudend in ontmoetingen met mensen, niet te beroerd om soms een hapje te nemen uit andere honden, en zelfs, in bepaalde situaties, uit mensen. De eerste keer was toen een vriendin van ons de tuin uitliep en Kiki er achteraan stóóf en in haar bil beet (de vriendin in kwestie blijft volhouden dat het haar bóvenbeen was, maar afijn). De deuk in ons vertrouwen in Kiki was bijna net zo groot als de blauwe plek. Langzamerhand leerden we de situaties waarin het mis zou kunnen gaan herkennen. En begonnen die te voorkomen door haar zelfvertrouwen te geven en strak onder appèl te houden, zodat ze in moeilijke situaties niet de verkeerde keuzes kon maken.

Vrijwilligers en ‘niks’

Vrijwel dagelijks ging ze mee naar het asiel, waar in het begin ook alles eng was. Collega’s, honden van collega’s en elke dag andere mensen. Tegelijkertijd was dat asiel een groot voordeel, die nieuwe mensen waren namelijk stuk voor stuk dierenliefhebbers. De instinctieve menselijke reactie bij zo’n bange hond is lief aankijken, hand uitsteken, zachtjes praten, willen troosten, aaien. Kortom, alles waar zo’n bange hond totaal geen behoefte of noodzaak aan heeft. Aan de vrijwilligers konden we uitleggen dat ze Kiki het beste konden helpen door ‘niks’. Moeilijk? Echt wel. Maar zo kon Kiki namelijk zelf de eerste stap zetten om te komen snuffelen of misschien zelfs om een koekje te vragen. Bij andere honden ongepast gedrag, bij Kiki reden tot vreugde. We zijn de vrijwilligers van Stevenshage nog steeds dankbaar dat ze onze verzoeken tot ‘niks’ -hoe lastig ook- opvolgden, want zonder hen zou Kiki nooit zover zijn gekomen in haar socialisatie.

Turbo asielmedewerker

Ze bloeide steeds meer op. In het asiel werkte ze als trainingspartner of renmaatje voor de meest uiteenlopende asielhonden. Van een snel overprikkelde Jack Russel (“pak me dan!”) tot een pestkopperige Anatolische herder (“dat was onbeleefd!”), Kiki kende haar pappenheimers. Naarmate de jaren vorderden werd haar snuit grijzer maar haar enthousiasme bleef. Dagelijks bolderde ze in de koffiepauze de trap op naar de kantine om ‘haar’ vrijwilligers met een duw van haar neus in de zij (zo ontstond haar bijnaam “Prik”) te laten weten dat ze best wilde helpen om die snoepzak te legen en hen in ruil daarvoor te voorzien van uitgebreide knuffelsessies. De laatste weken moest ik haar de trap op en af tillen maar haar liefde voor vrijwilligers en snoep bleef onverminderd groot.

Afscheid

In de afgelopen meer dan twaalf jaar raakten we volledig verknocht aan dit ooit zo beschadigde hondje. Dinsdag knuffelden we haar een allerlaatste keer. Het was tijd, haar lijf was óp.

Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik letterlijk geloof in het bestaan van een ‘regenboogbrug’. Maar wat is het heerlijk om me voor te stellen dat ze al haar honden- en kattenvrienden heeft teruggezien en weer moeiteloos vol gas over dat hemelse strand kan gaan.

Dag lieve Kiekedief, het was een eer om samen met jou je leven te mogen beleven.