Nou, week… we zijn nu al anderhalve week onderweg. En kunnen we niet voorspellen hoe lang die week nog gaat duren.
Misschien eerst uitleggen wie Damocles is. Damocles is de huiskat van Stevenshage. Hij woont en werkt in het asiel. Zijn werk bestaat uit het begroeten van vrijwilligers, socialiseren van kittens, vangen van enge spinnen, opvoeden van honden en allerlei administratieve taken. Wat soms op een oningewijde kan overkomen als over-het-toetsenbord-heen-lopen of op op-de-papieren-gaan-zitten, maar dat natuurlijk niet is en wel degelijk uiterst belangrijk.
Hij is sinds 2006 in dienst bij Stevenshage en is nu ongeveer 11 jaar oud. Kwam binnen na een zwaar auto-ongeluk en ging ook nadat hij hersteld was niet meer weg. Omdat we hem niet meer kwijt wilden.
Damocles heeft een vaste routine. ’s Ochtends als eerste een blikje, ’s middags brokjes en bij de avondronde ’s avonds nog een aai (als het moet) en een paar snoepjes (oké als je aandringt). Zijn middagmaaltijd begint wat hem betreft rond een uur of drie. Wij zijn het daar niet helemaal mee eens, vinden dat half vijf een betere tijd is en na enige protestacties van de kant van Damocles, komen we over het algemeen op een compromis van etenstijd om vier uur.
Totdat, nu al twee zondagen geleden, hij niet kwam opdagen voor zijn middagmaal. Dat is uiteraard reden tot zorg. Ik vond hem weggekropen in een krabpaal. Koorts had hij en niet zo’n beetje ook. Na telefonisch overleg met de dierenarts gaven we hem een koortsremmer. De volgende ochtend was de koorts iets gezakt maar eten wilde hij niet. Verder konden we weinig symptomen aan hem ontdekken.
Dinsdag knapte hij helemaal niet op. Woensdag besloten we dat het tijd was om hem te laten checken. In de wachtkamer van de dierenarts was hij weer helemaal het heertje en zat parmantig om zich heen te kijken. We mochten wachten op de uitslag van het bloedonderzoek. Die kwam 10 minuten later en trof ons als een mokerslag. Zijn nierfunctie was dramatisch slecht. Zo slecht dat hij gewoon dood had moeten zijn. Hij had kennelijk andere plannen dus we gaven hem infusen, medicatie en alles wat nuttig en nodig was. Eten deed hij echter nog steeds niet.
Vrijdag deden we weer bloedonderzoek en waren klaar om hem te laten gaan omdat we een slechte uitslag verwachtten. Maar zijn nierfunctie bleek behoorlijk verbeterd. Gisteren deden we weer bloedonderzoek en was de nierfunctie terug binnen normale waarden, in feite een soort wonder. Toch had hij intussen nog geen hap uit zichzelf genomen.
Damocles loopt rond en is alert en lijkt zijn gewone zelf. Alleen missen we zijn dagelijkse gezeur om eten en de race naar de keuken waarbij je bijna over hem struikelt en weten we meteen dat hij helemaal zijn gewone zelf niet is. We dwangvoeren hem wel en zo krijgt hij toch wat voeding binnen. Inmiddels is het wéér woensdag. We zoeken verder en wachten nu op de uitslag van wéér een bloedtest nadat een echo geen afwijkingen in zijn buik heeft aangetoond.
Dieren verzorgen is ons vak. Gevoel en emotie spelen altijd een rol in ons werk. Maar Damocles is onze eigen kat. Dat voelt echt anders. We willen gewoon het beste voor onze Clessie. Als we hem een tijdje door iets naars heen moeten loodsen om daarna weer vrolijk verder te gaan, doen we dat met alle liefde. Maar als hij nu lijdt en niet meer beter gaat worden, mogen we hem niet voor onszelf vasthouden. We hebben geen idee hoe dit af gaat lopen. Hoe weet je wat het beste is?
Het antwoord op mijn vraag hierboven werd in de loop van donderdag pijnlijk duidelijk. Damocles leed. Onrust, pijn, geen reactie op medicatie, niet eten en eigenlijk geen uitzicht op verbetering, laat staan op genezing. Dat mochten we hem niet langer aandoen.
Gisteravond hebben we afscheid genomen van onze Damocles. Heel rustig is hij weggegleden, op zijn favoriete plek op de tafel, te midden van zijn personeel nam hij afscheid van ons. Op het moment dat hij zijn laatste adem uitblies begon het even heel hard te regenen terwijl de zon nog scheen. Toeval? Ik denk het niet…
Lieve Damocles, dankjewel dat je bij ons was die negen mooie jaren. Dankjewel voor je humor en alles wat je ons geleerd hebt.
Laatste blog & nieuws
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
Dag omaatje…
“We hebben een mooie nalatenschap binnengekregen” meldt Nicolette verrast. Het blijkt van mevrouw M., een zeer dierbare klant die verschillende asielhondjes een liefdevol thuis heeft gegeven. Lees in dit blog het bijzondere verhaal van mevrouw M. en haar geliefde Max, Billy en Tommie.
Loopt u met ons mee?
Onze jaarlijkse collecteweek komt er weer aan: van 21 tot en met 25 mei gaan we langs de deuren. Meld u nu aan als collectant en help de dieren in uw regio!
