De processie hooligans rupsen

Ik hou van dieren, dat zal u niet verrassen. Groot of klein, aaibaar of wat minder aangenaam in de omgang. Ook de reigers die op mijn ramen schij poepen, ook de pissebedden die ’s winters in groten getale ons huis bezetten, zelfs de wespen die mijn boterham met jam proberen te kapen, hebben -vind ik- recht op hun plekje. Toch moet ik bekennen dat ik sinds kort één uitzondering maak op mijn alle-dieren-verdienen-respect-regel. En wel voor de processierups.

Rode jeukende bultjes

Een paar weken geleden zegt manlief “ik heb nu wel heel veel muggenbeten” en laat zijn armen zien, die bezaaid zijn met rode jeukende bultjes. Zelf heb ik nergens last van, terwijl muggen meestal juist mij te pakken nemen. “Ha, de armband werkt!” zeg ik, min of meer triomfantelijk. (Met de armband bedoel ik een door collega Eline zelfgeknoopt en van EM kralen -Google maar even- voorzien nuttig polssieraad dat muggen, teken, vlooien en andere lastpakken op een afstand moet houden. Omdat het bij onze honden effectief lijkt, heeft Eline ook diverse mensen-collega’s voorzien van zo’n sjiek afweersysteem in een kleur naar keuze. Maar dit terzijde.)

Eikenprocessierups

Een paar dagen na het constateren van de “muggenbeten”, krijg ik zelf ook last. Overal nare rode bulten en heftige jeuk. Zonder in al teveel details te treden: het jeukt op plekken waar muggen volgens hun etiquettehandboek niet eens in de búúrt mogen komen. Het vermoeden rijst dat we de verkeerde diersoort als zondebok aan het bestempelen zijn.

Dan zien we op de eik op de oprit van het asiel een heuse Processie lopen. De Gevreesde Eiken Processie Rups heeft ons daadwerkelijk bereikt…

Daags erna komt onze hovenier de etterba beestjes al verwijderen. Hij laat ons achter met de niet al te vrolijk stemmende woorden “de bomen tussen jullie terrein en Stedelijk Beheer zitten ook helemaal vol”.

Vijftig soorten zalf

Tot nog toe nooit vertoond: de harige kleine naarling is als een splijtzwam voor ons team. Vier collega’s lopen zich constant als apen te krabben terwijl de andere drie nergens last van hebben. “Niet-krab-be-len!” is de meest gehoorde uitspraak in het asiel deze dagen. (Op de voet gevolgd door: “zie die leeuw in, zie die lééuw in”. Leeuw? Welke leeuw? Waar in dan? Maar ik dwaal af.)

Álles proberen we tegen de jeuk. Vijftig soorten zalf. Liters essentiële olie. Méters ducttape. Tot bloedens toe open krabben. Gekneusde weegbree. Het helpt allemaal voor eventjes. Dan herpakken de brandharen zich en begint het feest opnieuw.  Er zit niks anders op dan wachten tot het overgaat. De betekenis van het spreekwoord “het komt te paard en gaat te voet” krijgt een geheel nieuwe dimensie.

Natuurlijke vijanden

In de natuur hebben alle levende wezens hun eigen nut en functie. Dat gun ik deze processiegangers ook van harte en daarom zeg ik: ruim baan voor de familie Koolmees, mevrouw Sluipwesp, de heren Lieveheersbeest, het gezin Gaasvlieg en natuurlijk de Knipkever. Plannen voor mezenflats en sluipwesp appartementen zijn reeds in de maak.

Leuk hoor, natuur. Mooi, bekoorlijk, boeiend en onpartijdig. Donderdag red ik een vlinder -een gamma-uil, zegt het internet- die in de asielbrievenbus gevangen zit. “Jeetje, dat werd tijd, zeg! Ik was gevangen in een vierkante donkergroene hel!” schreeuwt hij tegen me. Er kan geen bedankje af. Al met al begin ik die vrolijk fladderende, overdreven gekleurde vlinders een beetje als schijnheilige schreeuwlelijks te beschouwen…

Ter geruststelling: natuurlijk houden we de dieren die in ons asiel en pension verblijven scherp in de gaten. Tot nu toe hebben ze geen last van de rupsen.

Laatste blog & nieuws