Afscheid van Teun

Het appje van Syl komt niet onverwacht, maar het schermpje van mijn telefoon wordt plotseling wazig door de tranen. “Teun is er niet meer” staat er. Mijn gedachten gaan terug naar elf jaar geleden, toen hij bij Syl op schoot naast me zat in de auto op de terugweg van de fokker. Een aandoenlijk bolletje blonde wol, “het kassakoopje” noemde ik hem wel eens liefkozend. Syl kreeg namelijk korting toen ze hem ophaalde, omdat hij “al” twaalf weken was. In de elf jaar na die autorit was Teun het gezicht van Stevenshage, stond hij model voor ontelbare foto’s, poseerde met een wethouder (Teun zat op tafel), was hoofd PR tijdens de grote asielverbouwing en bleek een onnavolgbaar onpartijdige winnende-loten-kiezer en deed dat ook nog eens live op Facebook. Teun leefde altijd vol enthousiasme en verrichtte zijn taken met volledige inzet. Allee vooruit, voor een koekje dan.

Trouwe werknemer

Zijn werkdag begon met het opwachten van de collega’s en vrijwilligers bovenaan de trap. Iedereen kreeg een kwispel, een lik of een knipoog; soms vergezeld van een boertje en een beetje kwijl, als hij net zijn banaan -die sommige vrijwilligers speciaal voor hem kochten- verorberd had. Vaak was hij dan al met Syl aan het werk geweest bij de buitenkonijnen. Quality control op de juiste snippergraad van de wilgentakken (hij was nooit te beroerd om daarbij te helpen) en in de asieltuin checken of er soms gegraven moest worden. Je zal maar verlegen zitten om een kuil tenslotte.

Waar Syl was, was Teun. Als je Syl zocht, hoefde je alleen te kijken waar Teun lag en dan wist je dat je door die deur heen moest om haar te vinden. Nooit was hij zomaar wég (hoogstens even onzichtbaar). Teun bezat de speciale gave om altijd daar te gaan liggen waar je over hem struikelde. De keren dat Marlies hem -per ongeluk- schopte onder tafel of op hem ging staan achter de balie, zijn niet op één hand te tellen. We zijn er nooit achter gekomen waarom hij daarvoor altijd Marlies uitzocht (misschien was ze wat morsig met eten?).

Water in alle soorten

Zoals veel Goldens was Teun een echter waterrat. Modder of zee, zwarte stinksloot of groen algenwater, hij vond het allemaal even geweldig. De beste dagen van het jaar waren voor Teun als er grote blubberpoelen in ons hondenbos stonden. Wij deelden zijn enthousiasme daarvoor niet. Op vrije dagen waren Syl en Teun steevast aan het strand te vinden, waar Teun zomer en winter, weer of geen weer, rennend de branding in ging. Krabbetjes zoeken op laag water, zandengeltjes maken op de schelpen (technisch gesproken dus schelpengeltjes) en het laatste nieuws bespreken met zijn vriend de kraai. Op weg naar huis ging hij standaard nog een keer of tien terug in zee, je weet immers niet of die er morgen nog is. Met al het zand dat hij in de loop der tijd mee naar huis nam, had Syl een leuk strand kunnen aanleggen.

Superpower

Zijn leven lang had Teun lichamelijke aandoeningen waar hij zich dapper doorheen sloeg. Vooral zijn bewegingsapparaat gaf hem problemen. Desondanks bleef hij altijd vrolijk, altijd vriendelijk, was sociaal met honden en een lieve oom voor vele asielkittens. Teun’s superpower was dat hij iedereen het gevoel gaf speciaal te zijn. In zijn enorme Golden hart was volop ruimte, iedereen, ongeacht de diersoort, was er welkom.

“Teun is er niet meer.” Vijf kleine woordjes die een wereld van verschil maken. Een wereld die er ineens een stukje grijzer en ongezelliger uitziet. Ik denk hem onder mijn bureau te voelen en in mijn ooghoek in de kantine te zien. Als dat voor mij al geldt, hoe moet Syl zich dan wel niet voelen. Ze heeft de enig juiste beslissing genomen en Teun behoed voor ondraaglijk en uitzichtloos lijden, hij verdiende niet anders na zijn jarenlange trouwe dienst als makker en metgezel van Syl en boegbeeld van Stevenshage. Het is akelig leeg zonder hem.

 

Laatste blog & nieuws