Intussen in het asiel: Indy

Apetrots komt vrijwilligster Rita binnen met haar speurdiploma. Althans, het diploma van haar hond, Indy. Het verhaal van Indy de Amerikaanse buldog, inmiddels bijna negen jaar oud, begint als ze in maart 2017 wordt binnengebracht als pensionhond. Ze is samen met haar ‘broer’ uit een brandend huis gehaald en er is op dat moment geen pension in hun eigen regio dat hen kan of wil aannemen. Indy en haar broer zijn namelijk allebei lid van de Hoog Risico-rassengroep.

Dol op mensen

Een maandje later blijkt dat hun baasje afstand moet doen. Het nieuwe huis is niet geschikt voor deze grote honden en er is geen spoedig uitzicht op andere huisvesting. Indy vindt het allemaal wel best. Ze begroet iedereen met tand-door-de-lip enthousiasme zoals zovelen van de buldog overtuiging dat graag doen. Indy is namelijk dol op mensen, aandacht, wandelen, rennen, spelen, eten, wat bij ons in ruime mate voorhanden is.

Ze vindt andere honden – met inbegrip van haar ‘broer’ en voormalig huisgenoot – maar zozo. Iets dat we vaker zien bij buldog/stafford/pitbull kruisingen. Het is echt een kunst om pups van die rassen zodanig op te voeden dat ze sociaal vaardig en zonder problemen met andere honden hun leven kunnen leven. Bij deze twee is dat helaas niet het geval.

Niet alleen thuis

Broerlief vindt binnen een maand of twee een nieuw thuis. (Misschien is zijn geluk dat hij een knappe verschijning is, iets dat we van Indy niet meteen kunnen zeggen…). Al blijkt het punt van niet alleen thuis kunnen/willen zijn het grootste struikelblok te vormen bij haar herplaatsing. Indy is graag het middelpunt van de belangstelling en heeft de gewoonte ontwikkeld om luidkeels haar ongenoegen te melden wanneer ze alleen gelaten wordt.

Een jaar in het asiel

Zo is Indy bijna een jaar lang een vaste en graag geziene gast in onze kennel. Dan vinden we iemand die haar net zo leuk vindt als wij én bij wie ze in principe niet alleen hoeft te zijn. We laten hem een aantal keren terugkomen om met Indy kennis te maken, te wandelen en spelen en om erachter te komen welke oplossingen hij heeft voor Indy’s sociale beperkingen en alleen-blijf-protesten (iedereen moet tenslotte wel eens naar de tandarts).

Vechtspelen

In februari 2018 verlaat een blije eigenaar met een blije hond het asielgebouw. Af en toe zien we haar terug als ze een weekendje bij ons komt logeren. Bijna twee jaar is ze weg als we bericht krijgen dat hij zich genoodzaakt ziet om haar terug te brengen. Er zijn diverse incidenten geweest met andere honden en het vertrouwen – dat zo noodzakelijk is tussen mens en dier – is weg. Hij wil geen hond die hij nooit los kan laten lopen. Want als Indy los loopt, heb je de interactie met andere honden niet in de hand. Indy kán wel spelen, maar houdt vooral van vechtspelen. Een onschuldig begin kan daarbij rap escaleren. En geëscaleerde Indy is meestal de sterkste en beslist geen genadige winnaar waardoor er verschillende gewonden zijn gevallen.

Terug in het asiel

In november 2019 is Indy dus weer terug bij Stevenshage. Als altijd dólblij om ons te zien en dankbaar voor alle maaltijden, spelletjes, wandelingen en knuffels die ze krijgt. Rita is dan al bijna tien jaar vrijwilligster, naast haar fulltime baan. Ze is gek op alle honden. Ras, formaat, leeftijd en zelfs gedrag maken haar niks uit.

Thuis heeft ze een chronisch zieke kat. Reden waarom ze er al die jaren niet eens over nádenkt om zelf een hond in huis te nemen. In haar weekend neemt ze graag een asielhondje mee om lekker ergens in een bos te gaan wandelen. Ook Indy mag regelmatig van die quality time profiteren.

Ruimte voor Indy

Begin 2020 volgen de gebeurtenissen elkaar snel op: Rita heeft de kans om met vervroegd pensioen te gaan en haar kat overlijdt op een respectabele leeftijd. Plotseling is er ruimte voor een hond.

Voor hondenverzorgsters Marianne en Annika is er geen twijfel: dat wordt dus Indy. Rita heeft ruime ervaring met asielhonden en is doordrongen van het feit dat Indy een ‘altijd-aangelijnd’ hond is. Ze weet ook dat ze daarvoor compensatie moet bieden in de vorm van voerpuzzels, spelletjes en ander hersenwerk. Daarnaast kiest Rita voor…een speurcursus bij Speurhondenschool Vermiste-honden. Als ze ons dat vertelt, moeten we even gniffelen (sorry Rita) want het kortsnuitige Amerikaanse buldoggen-ras staat nou niet meteen bekend om hun speurneus. Het enthousiasme van cursist en geleider maakt hier echter alle verschil en afgelopen zondag is hun inzet en leergierigheid beloond met een heus diploma! Zo eindigen de omzwervingen van Indy alsnog met een “en ze leefden nog lang en gelukkig”.

Kunt u om welke reden dan ook niet meer voor uw dier zorgen? U kunt altijd contact met ons opnemen om de situatie te bespreken. Klik hier voor meer informatie.

Laatste blog & nieuws