Misschien is dit wel het moeilijkste blog van de afgelopen jaren. Mijn leeuwenbek, de gentleman in het streepjespak, rattenvanger van Stevenshage, grootste vriend van Kiki, Trip en Teun en schrik van alle muizen aan de Kenauweg, onze Aslan, is niet meer.
Vlammende pijn
Dinsdagochtend struikel ik nog bijna over hem als hij nadrukkelijk om eten loopt te zeuren, dinsdagmiddag brengen we hem naar het crematorium. Een stolsel? embolie? we weten het niet. Op 11-jarige leeftijd houdt het hart van onze Grote Vriendelijke Reus plotseling op met kloppen. Het is niet de eerste keer dat ik een dier moet missen. Het verbaast me elke keer weer hoe vlammend scherp de pijn van het verlies door je ziel snijdt.
Hij ligt in de mand van Kiki, het lijkt of hij slaapt en elk moment wakker kan worden en om een maaltijd zal komen verzoeken. Ik zit op de bank naar hem te staren terwijl mijn telefoon constant pingelt van alle lieve berichtjes die er binnenkomen. Syl zit naast me. Ook bij haar biggelen de tranen. Ze is Aslan’s vaste oppas tijdens onze vakanties en weekendjes weg. We kunnen het gewoonweg niet bevatten. We hadden hem zo graag oud zien worden…
Omringd door begrip
Hoewel Aslan meestal op een afstandje bleef en behalve zijn vaste mensen bijna niemand hem echt van dichtbij te zien kreeg, is er ontegenzeggelijk een band tussen hem en Stevenshage. Eén voor één komt iedereen langs om een laatste vaarwel te zeggen. Ik realiseer me dat ik bevoorrecht ben. Omringd te zijn door mensen die geen uitleg nodig hebben, die precies weten wat ik doormaak, die met hart en ziel meeleven en die al helemaal nóóit “dan haal je toch een nieuwe, het asiel zit er vol mee” of goedbedoelde maar uiterst pijnlijke woorden van gelijke strekking zullen uitspreken. Legio mensen maken hetzelfde mee als ik en worden geacht gewoon hun werkdag af te maken onder het motto “het is maar een dier hoor” terwijl het bij ons vanzelfsprekend is dat je tijd nodig hebt om te doen wat je moet doen.
Aslan hoort erbij
Op woensdagavond hebben we een sessie met het voltallige personeel over de toekomst van Stevenshage. Welke richting willen we op als dierenopvang, wat willen we gaan doen, wat juist niet meer, dit soort vragen. De bijeenkomst stond al een tijdlang gepland en gaat gewoon door, het is wat mij betreft een welkome afleiding. Facilitator Suzan stelt voor Aslan deel uit te laten maken van de avond. We zitten buiten en dat was – zeker ‘s avonds en ‘s nachts – zíjn werkterrein, waar hij menige muis en rat te snel slim af is geweest. Dus naast de grote vellen waar we post-its op mogen plakken met onderwerpen die ons bedrijfsmatig bezighouden, krijgt Aslan een eigen bord. Iedereen mag herinneringen, muizenissen, gedachten of tekeningen aangaande Aslan daar delen.
In de loop van de avond raakt Aslan’s bord gevuld met roze briefjes. Hoe teleurgesteld een klant was toen ze hoorde dat ze hem niet kon adopteren omdat ‘het pleeggezin’ (wij dus) hem toch zelf wilde houden. Hoe groot en imposant zijn verschijning en hoe klein zijn hartje. Hoe hij gemist zal worden. Een tekening van dansende muizen want: wie moet die nou gaan vangen? Aslan is er gewoon helemaal bij. Ik heb me nooit eerder zo gerealiseerd dat hij als teamlid van Stevenshage werd beschouwd. Werd gevoeld. En dat ook blijft.
Hartverscheurend verlies
‘s Avonds zie ik het zand dat Aslan heeft achtergelaten op het voeteneinde van ons bed. Terwijl dat voorheen vooral lichte ergernis opriep, veroorzaakt het nu een nieuwe portie tranen. Wetende dat ik nog een lange weg te gaan heb voordat alles weer wat meer ‘normaal’ zal voelen, is er tegelijkertijd het begin van berusting.
Het moeilijkste blog dat ik ooit heb geschreven maar voor mij ook een van de mooiste, omdat het schrijven ervan me niet alleen de schok en het verdriet maar ook de bijkomstige schoonheid doet beseffen. Het uitzonderlijke leven dat hij leidde als heer en meester van ons terrein, zijn ongelooflijk lieve karakter dat hij eigenlijk alleen aan ons en aan Syl durfde te laten zien en al die roze papiertjes die zichtbaar maakten hoezeer ook anderen hem zagen als de bijzondere kat die hij was en hem waardeerden als onderdeel van het Stevenshage-collectief. Deze en nog veel meer zijn de mooie bijkomstigheden die voor altijd deel zullen uitmaken van dit plotselinge en hartverscheurende verlies.
Laatste blog & nieuws
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
Dag omaatje…
“We hebben een mooie nalatenschap binnengekregen” meldt Nicolette verrast. Het blijkt van mevrouw M., een zeer dierbare klant die verschillende asielhondjes een liefdevol thuis heeft gegeven. Lees in dit blog het bijzondere verhaal van mevrouw M. en haar geliefde Max, Billy en Tommie.
Loopt u met ons mee?
Onze jaarlijkse collecteweek komt er weer aan: van 21 tot en met 25 mei gaan we langs de deuren. Meld u nu aan als collectant en help de dieren in uw regio!
