Femke wordt in januari bij ons gebracht uit een ander asiel. We nemen een aantal katten van hen over omdat het bij ons heel rustig is. Er zijn eigenlijk geen bijzonderheden, vertelt de brenger van Femke ons . “Ze is wel lief hoor, maar ze heeft even de tijd nodig om te wennen.” Dat blijkt een understatement.
Femke laat zich aanhalen, maar na drie keer een aai over haar bol krijg je een tik op je vingers. “Typisch” zeggen we tegen elkaar “het is nou eenmaal een lapje”. Gaandeweg wordt het echter steeds lastiger om haar hokje schoon te maken. Na een aantal weken krijg je van Femke al een draai om je oren zodra je alleen het hok maar openmaakt. We laten het deurtje openstaan, misschien draait ze bij als ze meer ruimte krijgt en de keuze heeft ons uit de weg te gaan. Femke vindt haar mandje blijkbaar erg comfortabel en blijft van daaruit naar ons meppen.
Eigen kamer en hofhouding
Op de quarantaine afdeling komt er een ruimte vrij en we besluiten deze in te richten voor Femke, zodat ze haar kamer niet hoeft te delen met andere katten. Dit lijkt ze wel te waarderen en haar gedrag draait langzaam bij. Ze laat zich aanhalen door vrijwilligers en ligt graag op schoot. ‘s Ochtends zit Femke ons op het aanrecht al op te wachten. Ze heeft ons inmiddels al zo afgericht dat we de kraan opendraaien als ze daar om “vraagt”. Toch blijft ze nog prikkelbaar en minder ontspannen dan we graag zouden zien.
Het is woensdagochtend als ik over de quarantainegang loop en zie dat vrijwilligster Annemarie bij Femke op de afdeling bezig is. Naast de kamer van Femke verblijft op dat moment het seniorenkoppel Poko en Mc Gregor. Zij hebben een kleine discussie die door de dunne quarantainewanden bij buurvrouw Femke luid en duidelijk te horen is. Annemarie merkt de spanning op bij Femke en probeert de ruimte rustig te verlaten, maar dan is het al te laat. Femke takelt de benen van Annemarie flink toe. Gelukkig weten we allemaal hoe we een verband aan moeten leggen en met Annemarie komt het uiteindelijk helemaal goed. Femke blijft de hele dag nog van streek en onbenaderbaar. De dagen na het voorval is ze gefrustreerd en prikkelbaar. We besluiten dat Femke voorlopig verboden toegang is voor vrijwilligers en alleen Marlies en ik nog bij haar op de afdeling komen.
Nieuwe aanpak
Ze begint naar onze voeten te meppen als we haar kamer willen betreden. Ze heeft de hele ruimte voor zichzelf, ze kan ervoor kiezen om op afstand te blijven, maar in plaats daarvan gaat ze breeduit in de deuropening zitten. Het gedrag wordt erger – blijkbaar levert het iets positiefs voor haar op. Het blijft niet bij slaan maar ze probeert nu ook in onze schoenen te bijten en maakt er oorlogsgeluiden bij, al zijn wij daar niet zo erg van onder de indruk. Het is tijd voor een nieuwe aanpak.
Femke is slimmer dan de gemiddelde kat, dat is duidelijk. De diva weet inmiddels donders goed dat er na het horen van de deurklink een maaltijd volgt. Daardoor vermoed ik dat het aanleren van de clicker (een hulpmiddel voor het markeren van gewenst gedrag, gevolgd door een beloning) niet heel veel moeite zou moeten kosten. En dat klopt, want ze heeft binnen een paar uur de basis al door.
Het doel van de training is dat Femke op haar krabpaal ZIT en WACHT tot ik binnen ben en de deur achter mij dicht is. Daarná krijgt ze pas haar eten. Mijn plan is om op de afdeling te trainen zodat ik de eerste stapjes beter kan begeleiden. Punt is alleen: ik sta buiten de deur, als ik naar binnen ga en Femke op mijn schoenen laat timmeren, is ze meteen gefrustreerd en kan ik het trainen voor die dag wel vergeten.
Slimme diva
Door het raam zit Femke me geïnteresseerd aan te staren en ik zeg tegen haar: “Ga anders even daar zitten” terwijl ik met mijn hoofd naar haar krabpaal wijs. En verdomd, Femke zet het op een rennen en tikt de krabpaal aan voordat ze weer terugkomt mijn kant op.
Ik sta een beetje perplex en van verbazing vergeet ik ook helemaal te clicken. Voor de grap probeer ik het nog een keer en weer rent ze op haar korte pootjes de goede richting uit. Dit keer beloon ik haar wel precies op het goede moment en krijgt ze een bakje voer onder haar neus geschoven. Training voor vandaag succesvol afgerond, vind ik.
De volgende ochtend probeer ik weer precies hetzelfde en voert Femke het trucje weer keurig uit, al valt het haar een beetje tegen dat ze er dit keer maar 1 brokje voor krijgt. ‘s Ochtends zijn onze katten hongerig en daar maak ik in dit geval graag gebruik van. Ik vraag weer of Femke op haar krabpaal wil gaan zitten en maak een duidelijk hoofdgebaar naar de bewuste plek. Dit keer vind ik aantikken niet voldoende en stel de beloning uit. Even kijkt ze me verbaasd aan – huh, geen brokje? – maar ze heeft al snel door dat ze meer moet laten zien en springt op de krabpaal. Zo komen we steeds een stapje verder. Binnen een week heeft ze het door en zit ze ons ‘s ochtends op haar krabpaal op te wachten. We kunnen nu rustig naar binnen.
Gouden mandje
Het gedrag van Femke gaat met sprongen vooruit. Ze zit beter in haar vel en in haar vacht. Ze laat zich voorzichtig aanhalen en borstelen, maar blijft een dame met een eigen willetje die het duidelijk laat merken als ze het ergens niet mee eens is. Intussen blijven we natuurlijk op zoek naar een geschikte eigenaar. Mensen melden zich maar die éne, die zit er nog niet tussen.
De tijd verstrijkt, het wordt november. We krijgen een nieuwe vloer in het asiel en Femke zal tijdelijk naar een andere afdeling moeten. Herrie, verandering, andere katten, stress. We zien er tegenop; met een beetje pech is alle training, moeite en geduld straks voor niks geweest.
Dan plotseling: belangstellenden voor Femke. We vragen hen het hemd van het lijf. Ze maken kennis. En het klikt! Ze willen het proberen. En zo verhuist Femke – op de dag dat ze intern had moeten verhuizen – naar haar nieuwe thuis. Tot nu toe gaat het daar uitstekend. Ze heeft haar streken, maar is vooral opgelucht dat ze geen katten meer om zich heen heeft en lekker door een groot huis mag banjeren. En nu pas, naarmate er meer positieve berichten over haar binnenkomen, durven we blij te worden en het project Femke echt als afgerond te gaan beschouwen.
Femke heeft haar gouden mandje gevonden. Klik hier voor een overzicht van de katten die nog op zoek zijn naar een nieuw thuis.
Laatste blog & nieuws
Loopt u met ons mee?
Onze jaarlijkse collecteweek komt er weer aan: van 21 tot en met 25 mei gaan we langs de deuren. Meld u nu aan als collectant en help de dieren in uw regio!
Paasuitdaging levert ruim 5000 euro op!
Weet u het nog? In maart deden we mee met de Paaschallenge van Stichting Dierenlot, met een Dog Survival Run, de Paas Bake Sale, shoppen in ons tweedehands winkeltje…alles om geld op te halen voor de asieldieren. En dat is gelukt! Wij zijn alle gulle dierenvrienden zeer dankbaar!
Bied mee op echte kunst en steun de asieldieren!
Eenmaal, andermaal… Heeft u ooit een kunstveiling willen bijwonen? Dit is uw kans! Kom op vrijdagavond 3 mei naar de jaarlijkse Kunstveiling van de Leidse Kunsthistorische Vereniging. En wie een kunstwerk koopt, steunt de asieldieren!
