Intussen in het asiel: Kwetsbare kittens

In de nacht van vrijdag op zaterdag komt ze binnen bij collega Syl. Een aangereden poes. Ze is na de aanrijding het water ingerend waar Yvonne van de dierenambulance haar uiteindelijk te pakken weet te krijgen. Geen chip, geen bandje en – tot nu toe – geen baasje. Dierenkliniek Rijngeest ontfermt zich over haar (zij delen de spoeddiensten met Dierenartsenpraktijk de Keerhoeve, onze vaste dierenarts). Die constateren dat ze hoogzwanger is en dat de kittens ondanks het ongeluk nog in leven zijn. Ze zien ook een grote wond aan haar bekje. Voor de behandeling daarvan moet ze eigenlijk onder narcose, maar dat is weer heel nadelig voor haar kittens. Dus hechten ze de wond onder plaatselijke verdoving en plaatsen een drain.

Zondag zie ik haar: een klein hoopje ellende, nog steeds totaal van de kaart. Haar naam is inmiddels Hillary, naar een andere sterke vrouw. Maandag tijdens mijn avondronde zie ik dat ze aan het bevallen is. Rond elf uur ga ik bij haar zitten en zie nummer één ter wereld komen. Ik help haar met de nageboorte en navelstreng en de kleine gaat op zoek naar melk. Al snel komt nummer twee. Die ligt in een stuit en hoewel ik die zo snel mogelijk haal, komt hij levenloos ter wereld. Een half uur later is nummer drie er ook. De twee levende kittens zijn klein maar levendig en gaan actief op zoek naar een tepel. Ik hoor tevreden smak-geluiden als ze drinken.

Rond half twee ga ik naar bed, met gemengde gevoelens. Mijn indruk dat Hillary niet goed of niet ziet, is gaandeweg de avond verder bevestigd. Ze zal bij de aanrijding een fikse klap tegen haar hoofdje hebben gekregen. De tijd zal leren of dat nog gaat verbeteren. Het is natuurlijk een klein wonder dat er twee kittens levend ter wereld zijn gekomen, maar Hillary moet ze gaan verzorgen met een gewond bekje.

We verduisteren de afdeling zoveel mogelijk. Hillary eet goed, zolang we haar voldoende pijnstilling geven. Dinsdag zijn de kittens weliswaar aangekomen in gewicht, maar ze liggen niet bij hun moeder. Woensdag zijn de kleintjes afgevallen, een beetje stilletjes en hoe vaak we hen ook aanleggen, Hillary geeft ze geen enkele aandacht. Van het flesje dat we aanbieden, willen ze niet drinken. Dan krijg ik ’s middags plotseling het bericht: ‘de kittens zijn dood’. Naar de oorzaak kunnen we slechts raden.

Woensdagochtend komt een ander kitten, Sunday, terug uit zijn pleeggezin. Hij is ongeveer tien dagen oud en sinds zijn komst in het asiel (toen hij één of twee dagen oud was) gierend aan de dunne. Maar sinds maandag kan hij niet meer poepen en verliest wel urine. Ondanks een warmtematje en een kruik blijft zijn lichaamstemperatuur te laag. We zetten hem in de couveuse en halen alles uit de kast om hem weer op gang te helpen. Donderdagochtend komen kattenverzorgster Marlies, Syl en ik onafhankelijk van elkaar tot dezelfde conclusie: Sunday’s uitzicht op een waardig bestaan is minimaal. En zo staan we voor de derde keer die week met een dood kitten in onze handen.

Hillary intussen gaat een heel klein beetje vooruit. Ze schrikt nog van elk geluidje, maar lijkt positief te reageren op de aanwezigheid van vaste verzorgers. Af en toe geeft ze een heel voorzichtig kopje. Tijd en rust, pijnstillers en antibiotica, veel meer kunnen we niet voor haar doen behalve misschien een extra wens richting het universum.

Dit blog is niet bedoeld als discussiestuk of tranentrekkerij maar een verslag van enkele gebeurtenissen van afgelopen week. Dit is onderdeel van mijn werk in het asiel. Terwijl ik dit typ, probeert kitten Baco een (niet altijd zinvolle) bijdrage te leveren aan dit blog. Hij mag voor het slapen gaan even spelen in het kantoor. Morgen gaat hij naar zijn nieuwe baasjes. Want gelukkig is ook dat een onderdeel van mijn werk in het asiel.

Laatste blog & nieuws